53e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
donderdag 25 januari 2024
Head south****
Als trouw bezoeker van het IFFR wil ik natuurlijk van de partij zijn bij de officiële openingsfilm, dit jaar de Nieuw-Zeelandse coming-of-age-film Head south. Een punker was ik nooit, maar hoofdpersoon Angus zat wel in dezelfde tijd op de middelbare school als ik. In 1979 zat ik in de eindexamenklas.
Een heerlijk sympathieke film met een al even heerlijk antiheldje dat zich lekker onhandig door zijn volwassenwording bluft. Maar inderdaad, je kan beter spijt hebben van wat je hebt gedaan dan van wat je niet hebt gedaan. De toon is licht komisch, bitterzoet en sorry niet punk maar post punk. De soundtrack speelt een heel belangrijke rol en de songteksten ondersteunen bijna altijd de verhaallijn. Mooie aftrap.
vrijdag 26 januari 2024
Alweer ruim tien jaar geleden was ik in Georgië, een van de verrassendste reisbestemmingen in mijn uitgebreide verkenning van de wereld. Dat alleen al is een goede reden voor mij om deze film uit te kiezen. Volgens het programmaoverzicht van het IFFR is het een subtiele parel. We gaan het zien.
Ook weer zo’n sympathieke film. Etero is een vrouw van weinig woorden maar ze weet wat ze wil. Er komt eigenlijk maar één man in voor, de zachtaardige leverancier van haar winkel met wie ze een heimelijke tedere relatie begint. Haar ‘vriendinnen’ lijken soms wel roddelende en pestende tieners. De echte jongeren komen mij eerlijk gezegd volwassener over. En hoewel ze denkt alle touwtjes in handen te hebben, heeft het lot toch nog een verrassing voor haar in petto.
Mijn belangstelling voor Scandinavië (in het bijzonder de Zweedse taal) zal niemand zijn ontgaan, maar wat weet ik eigenlijk van de geschiedenis van Finland, dat ruim honderd jaar geleden nog deel uitmaakte van het Russische Rijk en nu zijn laatste grens met dit land gesloten heeft, lid is geworden van de NAVO en doorgaat voor het gelukkigste land ter wereld? Daar gaat deze ijzingwekkende en actuele documentaire misschien een begin van een antwoord op geven.
Het kijken naar deze collage van foto's, propagandafilmpjes en toespraken maakte duidelijk dat ik inderdaad flinke lacunes had in mijn kennis van de geschiedenis van Finland. Dat het lange tijd deel had uitgemaakt van het Russische rijk was mij bekend, maar niet dat ze in de Tweede Wereldoorlog bondgenoten waren van nazi-Duitsland (tegen de Sovjet-Unie met het doel om door de Russen bezette gebieden terug te veroveren), compleet met de verheerlijking van wapens en de dood op het slagveld (van kinderen van 15 jaar!), het wegcijferen van het individu ten gunste van het vaderland. De Finnen hadden pas stemrecht vanaf hun 24e, maar werden met Noord-Koreaans enthousiasme naar het front gestuurd om daar te sterven voor het vaderland, terwijl de vrouwen geacht werden minstens zes kinderen te baren. Inderdaad ijzingwekkend, terwijl je de zaal uitloopt onder de muziek van Weense walsen.
zaterdag 27 januari 2024
We beginnen griezelig vandaag met en film die zich in een afgelegen dorp in de Vogezen afspeelt waar een onderzoek plaatsvindt naar een aantal afschuwelijke moorden en gezocht wordt naar verdwenen kinderen, terwijl de bevolking een legende kent over een bovennatuurlijke zieleneter. Ik moest meteen denken aan mijn eigen buzezè en tu (ingewijden weten waar ik het over heb)...
Dezelfde onheilspellende sfeer als in series als La forêt, mooi camera- en acteerwerk, maar wel een buitengewoon onwaarschijnlijk verhaal en alle clichés zijn aanwezig. Misschien hadden ze er beter een serie van kunnen maken. Het verhaal was er niet waarschijnlijker door geworden, maar je had wel tijd gehad om bijvoorbeeld de personages verder uit te werken.
We blijven in Franse sferen met deze meeslepende biopic over Maurice Ravel en de totstandkoming van zijn beroemdste werk, de Boléro.
‘ Iedere 15 minuten speelt iemand op aarde de Boléro ‘ verschijnt voor de aftiteling. Hoe ze dit soort dingen uitrekenen weet ik niet, maar feit is dat het een van de allerbekendste muziekstukken ter wereld is, ontstaan kennelijk tien Ravel juist een inspiratiedip had. De acteur die Ravel vertolkt componeert het stuk - zo vertelde de heerlijk eigenwijze regisseuse in de Q&A na afloop - aan de originele piano in Ravels eigen huis waar hij het stuk daadwerkelijk schreef. Leuk te horen ook dat hij zich o.a. liet inspireren door jazz, het populaire liedje Valencia en de machines in een fabriek.
En dan kan er nog wel een tweede biopic achteraan. Toen ik tussen kerst en Oud en Nieuw door Stockholm wandelde zag ik overal al de affiches voor deze film over de beroemde Zweedse secretaris-generaal van de VN die zich vooral ten taak stelde te strijden tegen het kolonialisme.
Tien jaar hebben de filmmakers aan deze film gewerkt en het resultaat mag er zijn. Ik vond het een indrukwekkende film die een mooi beeld geeft van een idealistisch gemotiveerd secretaris-generaal die zijn persoonlijk leven daaraan opoffert. Niet alleen zijn moedige soms misschien naïeve optreden tegen het kolonialisme in Afrika staan centraal in de film, maar ook zijn worsteling met zijn lang ontkende maar belangrijke liefdesrelatie met een andere man. Vanavond werd de film voor het eerst vertoond buiten Zweden, waar hij al enige tijd bovenaan de publiekslijsten staat.
zondag 28 januari 2024
Tja, als ik daar eens een antwoord op kon krijgen... maar het zal wel vooral heteroseks zijn in deze (in Cannes) prijswinnende Britse debuutfilm over drie zestienjarige vriendinnen die naar Kreta gaan voor zon, feest en seks.
‘De beste vakantie ooit. Volgend jaar weer’ roepen ze uit, maar menen ze dat nou echt? Voor mij zou het een horrorvakantie zijn, van alleen ernaar kijken kreeg ik al bijna een kater, overdag de hele dag voor pampus liggen en in mijn geval in ieder geval voortdurend bevestigd krijgen dat ik er niet bij hoor. Nee, dank je.
Deze film won de Grand Prix in Cannes en gaat over een kampcommandant in Auschwitz, maar concentreert zich daarbij op zijn gezinslevend. Verontrustend en vervreemdend, zegt het programma.
Bijzondere film op deze dag dat de holocaust wordt herdacht. Je ziet niets van de gruwelen behalve dan de rookpluimen van de verbrandingsovens die achter de ‘schutting’ (de muur van kamp Auschwitz) naar boven kringelen terwijl het gezin van de kampcommandant zich vermaakt in het zwembad. Heel zakelijk krijg je soms iets mee van de zorgvuldig geplande vernietiging maar het gezin leidt onbekommerd het leven van alledag, immuun voor de onheilspellende geluiden (en nog onheilspellender soundtrack) achter de schutting.
Mocht ik qua onvervulde seksuele verlangens bij de eerste film van vandaag niet aan mijn trekken zijn gekomen, dan is er een herkansing met deze film van de Hongkongse Scud, die tijdens het IFFR van 2024 in de schijnwerpers wordt gezet. Mooie blote mannen in overvloed in zijn films. in dit geval een uniek, existentieel verhaal over mislukte liefde.
De tweede film die ik van Scud heb gezien. Die doet gewoon echt waar hij zin in heeft, die Scud. Met veel plezier vermengt hij de meest uiteenlopende genres zoals psychologisch drama, soft en soms zelfs hard porno, horror en humor met een vette knipoog. Zes losse verhalen rondom allerlei vormen van onmogelijke of moeilijke liefde vormen samen een heel vermakelijk en soms verontrustend mozaïek.
maandag 29 januari 2024
Ik was net op tijd in Libanon, na de verschrikkelijke explosie in Beiroet en voor de oplopende spanningen ten gevolge van het conflict in Gaza. Deze film toont het dagelijks leven in het Palestijnse vluchtelingenkamp Shatila in Beiroet door één gezin te volgen.
Anderhalf jaar geleden was ik zelf in Beiroet en het Palestijnse kamp Shatila was op loopafstand van mijn hotel, maar werd een no-go-area genoemd voor toeristen. Ik herinner me wel dat ik me afvroeg hoe het leven er daar uitzag. Daar heb ik dan nu een klein inkijkje in gekregen dankzij het feit dat de filmmaker zich wel in die no-go-area waagde en gastvrij werd ontvangen door deze familie. Veel mensen vragen mij steeds hoe de mensen zijn in de vele landen die ik bezoek. Ik zeg altijd dat ik daar geen antwoord op kan geven als ik er alleen als toerist ben geweest en dat onderstreept zo’n film alleen nog maar eens.
Een verzamelprogramma van drie korte films, maar het gaat mij eigenlijk om Ans en het universum over een twee jaar geleden overlden 80-jarige vrouw die terugblikt op haar leven waarin ze contact zei te hebben met buitenaardse wezens en tijdens uittredingen andere planeten te hebben bezocht...
Ook al kan ik haar niet echt serieus nemen, ze had het hart op de juiste plek, die Ans. En laten we eerlijk wezen, liever zo'n levensvisie waarin plaats is voor alle (inter)seksen dan een pinkstergemeente die je uitsluit als je al over buitenaards leven durft te beginnen, laat staan uit de kast komt. Ans werd ingekaderd tussen twee korte films, één geïnspireerd door afbeeldingen van martelaren in een Oostenrijks kerkje. In de film werd de natuur voorgesteld als maartelaar van het anthropoceen, met in de aftiteling korstmos als cast en ondertiteld in het booms en mos. En na Ans werden we helemaal zen door geblurde en uitvergrote houtskooltekeningen.
dinsdag 30 januari 2024
Documentaire over de totstandkoming van het uiterst gedetailleerde kunstwerk Het waterwerk van ons geld dat kunstenares Carlijn Kingma uiteindelijk tentoonstelde op de Biënnale van Venetië.
Ik moest er even op wachten - een kapotte projector moest worden vervangen - maar werd beloond met een prachtige documentaire waardoor je niets dan bewondering krijgt voor de kunstenares, niet alleen voor haar monnikenwerk tijdens het tekenen zelf maar ook haar gedegen voorbereiding. Grappig is ook wel hoe ze een CEO die haar aan het mansplainen is en daarbij foute informatie geeft van repliek kan dienen. Nu haar werk nog in het echt gaan zien.
Herbergt de luxevilla van een beroemd kunstenaarsechtpaar een schokkend geheim? En kunnen twee tieners de waarheid onthullen zonder vermoord te worden? Mijn belangstelling is gewekt.
Boeiende film die mijn verwachtingen overtrof en die me ook regelmatig verraste. Hij verveelt geen moment, heeft een meeslepend plot, maar niet op zo’n manier dat je voortdurend op adem moet komen… ok aan het eind misschien. En gewoon mooi om naar te kijken en dan doel ik niet alleen op Emiliano.
Na een paranormaal visioen keert Suku terug naar zijn kamer. Daar ontdekt hij dat zijn minnaar Charlie een spookachtig bestaan leidt. Een stemmige, melodieuze, romantische tragedie uit India.
Het had het kunnen weten. Het was ook te mooi om waar te zijn, een film uit India met een probleemloze homoseksuele relatie. Als ik het goed begrepen heb, bestaat een van de twee alleen in de verbeelding, al ontdek je pas op tweederde van de film (of nog later) dat het de ander is en dat er ook vooruitwijzingen waren. Dat hebben drie bioscoopgasten in mijn omgeving niet meer kunnen meemaken, want die besloten al halverwege - ten onrechte - dat de film niet de moeite waard was. Gelukkig voor heb hebben die de slechte afloop niet meer meegemaakt die ons homo's weer minstens veertig jaar terug in de tijd werpen. We beseffen maar al te vaak onze bevoorrechte situatie in onze nog redelijk homovriendelijke maatschappij niet. Voor hoelang nog?
woensdag 31 januari 2024
In deze volgens de programmeurs indrukwekkende Hongaarse film zakt een tiener voor een mondeling examen na een ogenschijnlijk onschuldige vraag van zijn docent. De vraag waarom de jongen is gezakt mondt uit in een nationale discussie.
Eerst wil ik even kwijt dat er erg mooie koormuziek te horen is in de soundtrack. Verder laat de film pijnlijk duidelijk zien hoe populisme kan leiden tot enorme polarisatie en angst om te zeggen wat je denkt en zijn wie je bent. Komt die waarschuwing nog op tijd (voor Hongarije, Polen, Amerika, Slowakije, Frankrijk, Nederland...)?
Andere film van de eerder genoemde Scud uit Hongkong, wiens films ind e schijnwerper staan tijdens dit festival. Een film over een dromerige student die meer van het leven wil begrijpen.
Al verdenk ik Scud er soms van dat hij gewoon alle voorwendselen uit de kast trekt om mooie blote (vooral mannelijke) lijven te filmen, hij doet dat wel smaakvol en de onnavolgbare mix van geilheid, naïviteit, soms diepzinnigheid, vaak humor en soms kitsch of camp is en blijft aanstekelijk.
donderdag 1 februari 2024
Deze film heb ik op het laatste moment nog bij kunnen boeken. Ik had hem al op het oog voor vandaag maar hij leek me zo lang (en vroeg, een keertje kunnen uitslapen is ook wat waard), maar inmiddels staat hij al dagenlang op nr 1 voor de publieksprijs en er was nog een kaartje beshikbaar. Een film van Agnieszka Holland die in 1995 ook Total Eclipse regisseerde met een jonge Leonardo DiCaprio als Arthur Rimbaud (!), destijds met Richard gezien in Parijs en daarna ook regelmatig in de klas vertoond. Nu een film over de migrantencrisis aan de Pools-Wit-Russische grens.
Zo nu en dan komt er weer zo'n film voorbij die je helemaal bij de strot grijpt. Dit is er weer zo een. Misselijk makend wat er aan de buitengrenzen van de Europese Unie gebeurt. Maar op hetzelfde moment dat ik dit schrijf is op de tv Ongehoord Nederland weer de stem des volks aan het propageren en ik moet natuurlijk maar snel terug in mijn elitaire gutmenschenhok.
vrijdag 2 februari 2024
Na een onderbrekeing van één dag (open dag bij onzs op school) ga ik verder met de Belgische film Holly over een gepeste tiener van wie wordt vermoed dat ze bovennatuurlijke voorspellende gaven heeft. Een beetje Carry maar dan anders.
Mooie subtiele film over medemenselijkheid die veel vragen opwerpt over authenticiteit, ver- en wantrouwen, belangeloze hulp, al dan niet bewust profiteren, misbruik en uitsluiting en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook humor ontbreekt niet (‘ik ken vijf dikke mensen, mijn moeder is er drie van’). Maar vooral een tedere film. Mogen Holly en Bart (jij stal mijn hart) opgroeien tot mooie onbeschadigde mensen.
Zoals vorig jaar Edvard Munch werd gespeeld door verschillende acteurs waaronder een vrouw, zo is dat ook het geval met Dalí in deze film die ook in andere opzichten enigszins ontregelend schijnt te zijn. Maar dat moet natuurlijk ook met zo'n kleurrijk surrealistisch figuur als Salvador Dalí.
Heerlijk ontregelend absurd over de top. Ik moest al lachen bij de eerste Dalí aan wiens aankomst door de hotelgang maar geen eind lijkt te komen. Die acteur vond ik ook de beste, alleen al door hoe hij praatte leek je met de echte Dalí te maken te hebben. Niets is wat het lijkt, droste-effecten, misschien soms wat te veel van het goede, maar dat mag de pret niet drukken.
zaterdag 3 februari 2024
Meer dan twintig jaar geleden heb ik op dit festival erg genoten van de Zweedse film Tillsammans ('Together') over het dagelijks leven van een commune. Twintig jaar later zijn er nog maar twee leden over van de club van destijds. Ik ben benieuwd hoe het hen is vergaan.
Eigenlijk had ik de eerste Tillsammans van 24 jaar geleden weer willen bekijken voordat ik naar deze sequel ging maar daar is het niet van gekomen. Ik herinner me dat ik daar destijds onbedaarlijk om moest lachen. Nu ook weer regelmatig maar er zaten nu ook wel behoorlijk wat pijnlijke en ongemakkelijke momenten in. Wel weer Jättesvensk (heel Zweeds). Ach ja, the struggle of life. Zo lang we er maar niet helemaal alleen voor staan…
Op naar Thailand nu waar schoolvrienden vol overgave aan een film beginnen over hun onlangs overleden klasgenoot Joe. Een bitterzoet drama over de waarde van vriendschap.
Ik had me voorbereid op real drama, maar al gauw bleek het een film te zijn waarin de emoties sterk worden aangezet. Ik heb me er maar aan overgegeven, en eerlijk gezegd is er niet veel nodig om mij aan het huilen te krijgen. En in zijn genre was de film zeker niet slecht. Er waren voldoende verrassende wendingen en het enthousiasme voor het maken van een korte film was buitengewoon aanstekelijk.
Fantasy, maar dan queer: met futuristische transheksen en dodelijke fellatio van achtpotige aliens. Ik laat me graag verrassen.
Min of meer traditiegetrouw sluit ik het festival af met twee bizarre films. Meer dan het bovenstaande hoef ik er eigenlijk niet over te zeggen...
52e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
Na twee jaar tasten in het duister - online films kijken is niets voor mij - ben ik weer helemaal van de partij. Volg mij hier tijdens de 52e editie van het IFFR. Hieronder vind je mijn keus:
woensdag 25 januari 2023
Ik begin met de officiële openingsfilm over de Noorse schilder Edvard Munch (van De Schreeuw weet je wel). Volgens de maker van de film was Munch niet alleen schilder, maar betekende hij voor iedereen weer wat anders (vrijdenker, seksuele avonturier, kunstenaar, genie) en hij laat deze verschillende persoonlijkheden 'dus' ook door verschillende acteurs spelen. Benieuwd...
Intrigerende en - ik had het kunnen weten - zwaarmoedige film waarin de regisseur bijzondere keuzes heeft gemaakt: geen chronologisch verhaal maar vier sleutelperiodes die als een mozaiek in elkaar worden gelegd, gespeeld door drie acteurs en een actrice (had ik aanvankelijk niet door trouwens) met prachtig strijklicht in Munchs jongere jaren in Oslo, de tijd in een psychiatrische klinkiek in Kopenhagen in zwartwit met een soort horrorbelichting en Berlijn in 1892 gefilmd anno nu, waarbij op een gegeven moment de lucht verschijnt als geschilderd.
donderdag 26 januari 2023
Ik blijf nog even in Scandinavische sferen (ik ben me niet voor niets in het Zweeds aan het verdiepen...), vandaar misschien deze Zweedse film over alle wederwaardigheden in en om een supermarkt. Ook hier heeft de regisseur weer voor een bijzondere vorm gekozen: een groot deel van de scènes in de supermarkt zijn in de vorm van poppenanimatie, wat volgens de site van het IFFR paradoxaal genoeg ook mededogen oproept voor de personages....
Wat een werk moet het zijn geweest om al die animaties te maken. Ik vond het een indrukwekkende film, een pijnlijke aanklacht tegen de neo-liberale maatschappij, waarin mensen die hun baan hard nodig hebben om te overleven keihard uitgebuit worden. Het was wel veel ellende geconcentreerd bij elkaar, een medewerkster die haar zwangerschap verzwijgt en zich op de meest onmogelijke uren gewoon laat oproepen voor een paar uurtjes werk, een oudere werkneemster geliefd bij de klanten omdat ze een praatje met hen wil houden, maar die de ratrace niet meer aankan en naar later blijkt begint te dementeren, een Oekraïense (?) vader van twee dochters die de post niet meer durft te openen en vanwege huurschulden zijn huis uit wordt gezet en opgevangen wordt door daklozen in een tentenkamp die hun eigen voedselbank organiseren en vieze prutjes laten fermenteren om ook op de langere termijn nog te kunnen leven van het afval van de supermarkt waar ze eigenlijk geen toegang toe mogen hebben. Ik denk dat ik de komende week extra vriendelijk zal zijn tegen het supermarktpersoneel...
Uit Canada komt vaak ook veel moois, misschien deze film over een jonge vrouw die zojuist is ontslagen maar dat geheim houdt voor haar nogal aanwezige moeder. Een gelaagd verhaal van een liefdevolle en behulpzame familie tijdens een zonovergoten, saaie zomervakantie. O, en de hoofdpersoon is transgender, maar zou dat er eigenlijk toe moeten doen?
Nee, natuurlijk zou dat er eigenlijk niet toe moeten doen en dat is in ieder geval in dit gezin ook grotendeels zo. Het is heel fijn om de laatste paar jaren eindelijk steeds meer films en series te zien waarin queer personen gewoon aanwezig zijn als mens, broer, zus enz. Zonder daarbij de nog altijd bestaande ongemakken weg te moffelen, maar gewoon zoals het is, zodat we ons eindelijk eens kunnen identificeren met 'normale mensen'.
vrijdag 27 januari 2023
'Een heerlijk verhelderende openbaring, een feest voor oog en oor, een ode aan de uitbundige schoonheid van het leven en de natuur'. En dan onder andere verteld door een filosoferende ezel. Daar ben ik dus op afgegaan...
We moesten vooral niet te veel gaan nadenken, maar je gewoon overgeven aan de beelden, bezwoer ons de regisseur die zei nog wat tipsy te zijn van het premièrefeest de afgelopen nacht. Dus ga je meteen aan het denken...
Prachtige film, inderdaad een feest voor oog en oor, die onze moeizame relatie met de natuur misschien wel op de beste manier blootlegt, niet veroordelend, maar zoals ik het voelde met mededogen, misschien wel belerend - daar ontkom je niet aan - maar dan met verhalen, filosofie, de vele drijfveren (nieuwsgierigheid, kunst, godsdienst, wetenschap, filosofie, vrijheidsdrang, individualisme, zo kan ik nog wel even doorgaan) die wij mensen nodig hebben om ons leven te begrijpen, maar vooral ook door de schoonheid van de aarde en ook van de cultuur te laten zien. Precies de redenen waarom ik zo graag reis...
Een van de dingen die je in een bioscoop meestal niet te zien krijgt, maar wel tijdens het filmfestival, zijn (middellange) en korte films. Die heb ik dit keer dan ook bewust ingepland. De connectie die je in deze korte films zou moeten vinden is in ieder geval het verkennen van genderrollen, relaties en het aftasten in de zoektocht naar verbinding.
Aan het begin van deze compilatie van korte films kreeg ik onverwachts een hug van een oud-leerling die bleek mee te spelen in de eerste film Need, een pareltje van tederheid en intimiteit die velen met mij hebben gemist in die vreselijke coronajaren (en nog eigenlijk…)
Nog zo'n verzamelprogramma waardoor ik me laat verrassen: volgens het programma verhalen van alle tijden, eeuwenoud en tijdloos, die onze moderne, digitale tijd ijn zijn gekatapulteerd.
Wat een innemende ‘jonge’ vampiers, heel verleidelijk met een bijzondere chemie tussen hen onderling en hun gewillige slachtoffer. Ik had de Q&A liever in het Frans gehad, want het Engels van de Portugese en Franse filmmakers was niet echt toereikend.
Een alleenstaande zwaarlijvige talendocent die in coronatijd via Zoom les moet geven en rouwt om het verlies van zijn partner. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.
Heel indrukwekkend deze verfilming van een toneelstuk die zich net als Good luck to you Leo Grande helemaal in een enkel vertrek afspeelt en dan nog eens met een hoofdpersoon die zich door zijn 300 kilo nauwelijks kan voortbewegen. De vele ongemakken van morbide obesitas worden genadeloos in beeld gebracht maar/en je krijgt steeds meer empathie voor de man die ondanks dat hij zich door iedereen inclusief zijn dochter (schitterende rol van Sadie Sink) verworpen voelt zo ongelofelijk positief blijft. Dat hoopte ik stilletjes ook van de religieuze jongen die echt uit empathie leek te handelen…
Een geil queer spook dat gewoon lol wil hebben. In zulke spoken wil ik wel geloven. Nou ja, hij stalkt zijn ex-geliefden. Dat is dan misschien weer wat minder. Ik zou graag nog eens naar Hongkong gaan, maar zal dat dan nog steeds zo eigenzinnig zijn of helemaal verpest door China?
Wat nou precies de bedoeling was van deze film werd me niet helemaal duidelijk maar er kwamen zoveel prachtig afgetrainde volledig naakte mannenlijven voorbij, dat ik me daar maar aan heb overgegeven.
zaterdag 28 januari 2023
Een Nederlandse film over een gekwelde puber die de ridderlijke picht voelt zijn alleenstaande moeder te helpen en mede door zijn ziekte een heel laag zelfvertrouwen heeft. Een 'keihard, verontrustend huiselijk drama over de scherpe vehroudingen binnen een gezin'.
Zo, wat een heftig begin van deze zaterdag. Hoewel de regisseur (die overigens ook wat problemen met het Engels had) in de Q&A met aannemelijke verklaringen kwam, blijft het ongelofelijk en misschien zelfs ongeloofwaardig dat twee zulke verschillende persoonlijkheden (zeer zacht en zorgzaam aan de ene kant en gewelddadig en antisemitisch aan de andere kant) in één beschadigd iemand aanwezig kunnen zijn. Alsjeblieft, heb elkaar lief. Het voorafgaande video essay van de young critics over de invloed van films op toxic masculiniteit vond ik ook zeer de moeite waard.
Mijn derde compilatie van korte films, dit keer films die meedingen naar de Tigerprijs.
De film over de conversietherapie van queers heb ik helaas moeten missen omdat het festival mijn volgende film vervroegd heeft, deze voorstelling zelf 10 minuten te laat begon en ze bovendien besloten de Q&A’s niet na afloop te doen maar tussen de films door. Balen. De film over Die Vlakte had een heel belangrijk onderwerp al werd ik wel nogal afgeleid door de zeer onvaste camera en het te schelle geluid.
Een absurde komedie met briljante dialogen en een aaneenschakeling van prachtige momenten, stemmingswisselingen, hilarische situaties en romantische ruzies gesitueerd in het schitterende Sicilië. Dat wil ik wel zien.
Misschien komt het doordat de vermoeidheid begint toe te slaan, maar als ik heel eerlijk ben vond ik het een beetje lang duren. Aan de reacties in de zaal te horen werd er veel herkend, maar dat is dan misschien ook door (hetero)stellen die toch op een heel andere wijze leven dan ik als alleenstaande homo. Zo slecht heb ik het nog niet in mijn eentje op reis...
zondag 29 januari 2023
Een jong stel viert hun laatste avond in een al bijna kaal appartement in het saaie Hannover (ze gaan naar het hippe Berlijn). Ze nodigen een aantal vrienden uit, maar die komen niet of te laat. Wel stroomt het huis langzaam vol met onverwachte bezoekers, waaronder wildvreemden...
Wow! Drie weken repeteren, een budget van een paar duizend euro, één camera, ondertussen zelf de muziek componeren en uitvoeren, in zeven dagen de hele film opnemen en dan zo’n achtbaan van emoties neerzetten, van tragisch naar dolkomisch en weer terug. Ik maak een diepe diepe buiging. Gaat dit allen zien!
Een coming-of-age komedie over een aspirant striptekenaar met veel zwarte humor. 'Een ontroerend tedere en uiterst bizarre film' met een reeks extreme situaties die zowel somber als hartverscheurend zijn en voortdurend verrast. Laat maar zien...
Uiterst bizar is inderdaad wel een goede karakterisering van deze film. Niets is ongelogen. Wat die Wallace daarin nu deed, begreep ik niet. Maar goed, ik heb me laten meeslepen tot de film zo maar ineens tot stilstand komt.
maandag 30 januari 2023
Mijn vierde en laatste verzamelprogramma korte films. Waarschijnlijk heb ik me laten verleiden door die halfblote jongen...
Een leuke compilatie van heel verschillende korte films: Laat ik er twee uitpakken: migranten uit de Balkan en hun buschauffeur die op weg naar Berlijn autopech krijgen en meermaals spontaan in zingen uitbarsten, met een camera in wat één shot lijkt door een Escherachtige fabriek: steeds verandert het perspectief weer en wordt de grond plafond of zijwand. Ik had waarschijnlijk bij de Q&A moeten blijven om te begrijpen hoe ze dat hebben gefilmd. Voor mij is het een raadsel gebleven.
Ik kan in dit blog helaas geen a met een rondje erboven maken, dus die moet je er zelf maar bovenop denken. Een film over Giovanni Bucchieri, voormalig danser bij het Koninklijk Zweeds Ballet.
Maker en onderwerp van de film Giovanni Bucchieri - die in de film trouwens doodgaat - had een hele fanclub meegenomen die luid van zich liet horen bij aanvang en afloop van deze film over iemand die alleen maar heel intens kan leven, logisch ook als je een bipolaire stoornis hebt en je medicijnen door de wc spoelt. Er was ook wel veel te genieten op het gebied van dans, theater en muziek.
dinsdag 31 januari 2023
Ik moet natuurlijk ook een paar Franse films bekijken. Mijn keuze is onder andere op deze film gevallen, over een vrouw die bekent haar baby te hebben verdronken, maar in de rechtszaal haar schuld ontkent. Gebaseerd op ware gebeurtenissen.
De vermoeidheid begint toe te slaan en dan helpen lange monotone monologen in de rechtbank afgewisseld met lange zwijgzame close-ups niet echt. Ik moest dus vechten om mijn ogen open te houden en verloor regelmatig dat gevecht.
woensdag 1 februari 2023
Ik mag graag naar dans kijken, dus waarom niet naar deze Portugese film die als hoogtepunt een dansscène in een brandweerkazerne heeft...
Een heerlijk vrolijke campy film vol muziek en dans, droge humor en luchtige verwijzingen naar COVID-19. Zo maken de stoere brandweermannen spaars of niet gekleed voortdurend tableaux vivants van bekende kunstwerken en ontwikkelt zich een young royals-achtinge romance tussen kroonprins Alfredo en brandweerman Alfonso, maar dan met een iets verdergaande seksscène. Kortom, er viel veel te genieten. Hoe het in Young Royals met William en Simon gaat aflopen, weten we nog niet maar in deze film in ieder geval geen homostel op de troon (al blijft de prins naar zijn Alfonso verlangen) maar na zijn dood is Alfonso president van de republiek.
Dit moet een van de vreemdste films van het festival zijn, dromerig, impulsief, artistiekerig en op het schaamteloze af vastberaden om de kijker te verrassen. Zou dit zo'n film zijn waarbij bezoekers voortijdig de zaal verlaten? We gaan het meemaken. Ik blijf vast wel tot het eind zitten...
Inderdaad een merkwaardige film, maar uiteindelijk toch nog met meer samenhang dan ik had verwacht. De grote lijnen waren uitgezet en daarop hebben de acteurs geïmproviseerd als ik het goed heb begrepen (ik ben niet bij de Q&A gebleven dus ik ga maar op mijn eigen bevindingen af). Het geheel kwam me ook over als een parodie op allerlei filmgenres: fetisj-seksfilms, zombiefilms en detectives om er maar een paar te noemen. In ieder geval heel onderhoudend.
vrijdag 3 februari 2023
Een film over de oudste gaybar in Boston met veel persoonlijke en gemeenschappelijke anekdotes uit de geschiedenis van deze verzamelplek voor buitenstaanders en dowlwit voor politie-invallen. Ik heb altijd veel bewondering gehad voor de Stonewall-generatie (net voor mijn eigen generatie). Wat was ik zonder hen geweest?
Het was misschien eerder videokunst dan een speelfilm. De afzonderlijke scènes of het geheel hadden prima in een museum kunnen worden vertoond. Ik moest ook wel aan werk van Erwin Olaf denken. En dan bij de aftiteling een schitterend koorwerk van Esenvalds (Stars, met ‘zingende glazen’) dat ik gisteren nog heb zitten instuderen voor de eerste repetitie van Tiramisu vanavond. Als we het net zo mooi zingen tijdens onze concerten op 22 en 23 april, kom dan zeker luisteren (sowieso trouwens)!
Dat zei de Indiase premier Modi in 2019 op een bijeenkomst van expats in Houston. Weken later werd er in zijn land overal geprotesteerd tegen een wet die voorschreef dat illegale immigratie onder andere gereguleerd zou gaan worden op basis van religie. De film toont moslima's in boerka die samen de strijd aanbinden met onaanraakbaren en lhbtq-activisten. Lijkt me interessant.
Voor het eerst geen volle filmzaal, maar hooguit 50 bezoekers. Jammer, want de documentaire was zeker de moeite waard. Ik moest denken aan een heel andere film maar toch met een vergelijkbaar thema: Pride waarin een lgbt actiegroep het opneemt voor de rechten van mijnwerkers in Wales. Aanvankelijk vinden die mijnwerkers de queers maar rare snuiters, maar uiteindelijk lopen ze massaal mee in de Pride. In All was good worden moslims overtuigd lgbt’ers te steunen omdat zij ook juist steeds hetzelfde hebben gedaan voor de moslimminderheid in India.
Een vriendengroep ontvlucht de zomerhitte van Madrid en komt samen om af te koelen en feest te vieren, maar ze kunnen niet ontsnappen aan hun verleden.
Zelf loop ik al zestig jaar op deze aardbol rond en in mijn bubbel ken ik niemand die ooit gezeten heeft. Dat is wel anders in deze vriendengroep. Wat er precies gebeurd is, kom je niet te weten en dat doet er ook niet zo toe. Je hebt eigenlijk geen moment het idee dat er geacteerd wordt. Het is allemaal bijzonder levensecht en overtuigend en gelukkig ook verre van karikaturaal. Natuurlijk zijn het macho's, maar op hun manier laten ze zo nu en dan wel wat van hun emotionele binnenwereld zien en ze proberen elkaar tot steun te zijn.
zaterdag 4 febrauri 2023
Een ontroerende debuutfilm uit Kameroen over de constante geweldsdreiging die in het noorden van dat land helaas onderdeel is geworden van het dagelijks leven. En de kinderen spelen gewoon door...
Deze film maakt heel voelbaar wat religieus fanatisme voor onheil aanricht in het dagelijks leven van kinderen en hun ouders zonder ook maar een gewelddaad in beeld te brengen. Je ziet het mooie, vredige (?) landschap van Noord-Kameroen en de beslommeringen van het dagelijkse leven in een klein stadje aldaar. Kinderen gaan naar school (of niet, omdat ze hun geiten moeten hoeden of weglopen op zoek naar hun familie) terwijl je op de achtergrond ontploffingen hoort of scherpschutters ziet waar niemand meer van opkijkt. Kinderen vragen aan hun oudere broertje of zusje hoe hun ouders eruitzagen en moeder moet haar dochter voor de zoveelste keer vertellen hoe haar vader om het leven is gekomen bij een zelfmoordaanslag. Noem eens een zelfstandig naamwoord en de kinderen noemen avion, char (tank) en fusil. Nee, geen oorlogsdingen, zegt de leraar, maar dingen uit het dagelijks leven. Dat zegt genoeg, lijkt me.
Mijn tweede Franse film op dit festival gaat over een politicus die zich voorbereidt op de verkiezingsstrijd voor zijn links geörienteerde partij terwijl een hittegolf in Parijs iedereen tot het uiterste drijf. Ik was er zelf een paar jaar geleden ook nog onder die omstandigheden: toen ik om half negen op een terrasje in het 20e arrondissement aan het avondmaal begon, was het nog 39 graden...
Heel Franse film met levendige discussies over hoe je geëngageerd moet zijn. Ben je een linkse klassentoerist, kun je tegelijkertijd democratisch en revolutionair zijn? Moet je stemmen of kun je op een andere manier politiek geëngageerd zijn? En hoe verhoudt zich deze politieke betrokkenheid met je persoonlijke leven, bijvoorbeeld met je demente vader die op sterven ligt of je vaderwens terwijl je misschien een dodelijk gen draagt? En ondanks deze 'zware' onderwerpen heeft de film heel regelmatig een lichte toon.
Nee, het gaat niet over de geschiedenis van de spijkerbroek, maar over de jonge vrouw Jean, gay, maar niet uit de kast, die haar privéleven en werk strikt gescheiden houdt in de tijd (1986) dat de conservatieve regering van Thatcher het beruchte artikel 28 invoert: een wet die debevordering van homoseksualiteit verbiedt. Nee, zelfs dat heeft Poetin niet zelf bedacht...
In 1988 stond ik ook net een jaar voor de klas, maar wat ben ik blij dat ik - hoe bescheiden ook misschien - al vijf jaar eerder uit de kast ben gekomen, nou ja op mijn werk pas in 1988 zelf… met een lied. En ook ik ben wel eens een leerling tegengekomen in een gaybar en dat was misschien wel even een beetje ongemakkelijk maar meer ook niet. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik hier ben geboren en hopelijk kan ik dat de rest van mijn leven blijven zeggen.
Aan al het (hopelijk) moois komt een eind met deze laatste film op 'mijn' festival over de worstelingen van een carrière in de kunst. Als ik het programma van het IFFR moet geloven een innemende subtiele film, prima dus om het festival mee af te sluiten.
Het zit er weer op. Hoofdpersoon Lizzy komt uit een kunstzinnige familie, maar of ze er nou ook zo'n plezier in beleeft? Ze straalde in haar spel een en al sneuïgheid uit, als je het mij vraagt en leek uiteindelijk nog het meest op te leven van de verzorging van een door haar eigen kat mishandelde duif.
49e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
woensdag 22 januari 2020
Mosquito*****
Als langdurig donateur van het festival ben ik uitgenodigd om - betaald, ik ben tenslotte donateur - aanwezig te zijn bij de officiële opening. De openingsfilm is Mosquito, een 'visueel overdonderende oorlogsfilm zonder oorlog' die zich afspeelt in het Mozambique van 1917.
Een in alle opzichten heel bedwelmende film, heel zintuiglijk. O.K., de slotscène was misschien een beetje over the top, maar voor de rest heb ik me laten meeslepen door de voettocht door het Mozambikaanse land. Ik waande me soms weer in mijn tent in Botswana afgelopen zomer terwijl twee olifanten op tien centimeter van mijn hoofd langsschuifelden, maar mijn comfortabele reiservaringen vallen natuurlijk in het niet bij zo'n odyssee waarbij je zelf maar moet zien uit te vinden wie te vertrouwen is en wie niet en je uiteindelijk toch altijd tot de conclusie komt dat je elkaar nodig hebt. Hallucinerende soundtrack ook, zowel de muziek als de voortdurende faunageluiden van vogels, insecten, kikkers, nijlpaarden en leeuwen. Mooi ook dat alleen het Portugees wordt ondertiteld, zodat je je met de jonge hoofdpersoon afvraagt wat bijvoorbeeld de Afrikaanse vrouwen met je voor hebben.
donderdag 23 januari 2020
Matthias et Maxime****
Volgens mij heb ik inmiddels alle films van Xavier Dolan wel gezien, dus moet deze nieuwe er ook weer bij zijn. Tijdens een feestje worden Matthias en Maxime geronseld om te acteren in de korte artfilm van het jongere zusje van een andere vriend - een vingeroefening voor de filmschool. Pas als ze hebben toegestemd, blijkt er een addertje onder het gras: de twee moeten zoenen...
Doet hij het of doet hij het niet? Dat blijf je je lang afvragen en er zitten zeker twee momenten in de film waarop je denkt dat de keuze duidelijk is en dat de aftiteling volgt, maar dat is dan nog niet het geval. Het ontroerendste moment is wel het moment waarop Max de kindertekening van de zevenjarige Matthias vindt. Dan weet je eigenlijk wel hoe het moet gaan lopen. Ik heb me ook weer kostelijk vermaakt - genre - met het smakelijke Canadese knauwfrans, zowel met wat er gezegd wordt - genre (tja, hoor het en je weet wat ik bedoel - genre) als met hoe het gezegd wordt.
Mother*****
De Thaise Pomm werkt in een privéverzorgingshuis voor Europese patiënten met alzheimer, in Thailand. Ondertussen zorgt haar moeder voor haar twee oudste, schoolgaande kinderen en woont haar jongste dochter van vier bij haar ex-man. Parallel aan haar verhaal zien we hoe in Zwitserland, een 57-jarige vrouw met alzheimer, door haar gezin wordt voorbereid op haar vertrek naar het Thaise verzorgingstehuis. Pomm wordt gevolgd op haar werk en bij de bezoeken aan haar kinderen die zowel essentieel als frustrerend zijn. Ze treurt om de dood van een geliefde patiënt en om de afstand tussen haar en haar gezin, maar ze fleurt op als ze zich ontfermt over Maya.
Proxima*****
Proxima is een volmaakte mengeling van melodrama en documentair beeld van het leven van een astronaut (in een centrifuge, op een persconferentie), waardoor de groeiende kloof tussen ouder en kind even groot blijkt als de afstand van de aarde tot de maan...
El cazador****
Als de ouders van de mooie, vijftienjarige Ezéquiel een maand in Europa zijn en hij het huis voor zichzelf heeft, neemt Ezéquiel het ervan. Hij neemt klasgenoten mee naar huis, om er keer op keer achter te komen dat ze niet op jongens vallen. Maar op een dag is het wel raak; in het skatepark ontmoet hij de stoere Mono. Die neemt hem mee naar het huis van zijn vriend Chino. Maar de ontmoeting met Mono brengt veel meer met zich mee dan de connectie, intimiteit en seks waar Ezéquiel naar op zoek is. Hij belandt in een ijzingwekkende situatie die hem misschien nog wel eenzamer maakt dan dat hij was.
vrijdag 24 januari 2020
No. 7 Cherry Lane*****
De klare lijn van deze animatietekeningen spraken me meteen aan. In het Hongkong van de jaren zestig valt student Ziming voor de welvarende mevrouw Yu, de moeder van de beeldschone achttienjarige Meiling, die hij bijles geeft. Yu ontvluchtte in de jaren vijftig Taiwan vanwege de zware repressie van linkse dissidenten. Terwijl hun verhouding zich ontvouwt, laat Ziming ook zijn oog vallen op de dochter. Ondertussen borrelen in Hongkong politieke onrusten op. Mijn belangstelling is gewekt, nu vrijwel dagelijks beelden van de protesten in Hongkong te zien zijn, en ik bovendien afgelopen voorjaar een bezoek heb gebracht aan Taiwan.
Liberté***
Een beetje provocatie op het festival kan ook geen kwaad. In de achttiende-eeuwse prerevolutionaire pruikentijd, in een schilderkunstig uitgelicht, van krekels vergeven bos, geeft een groep uit Frankrijk verbannen libertijnen zich een nacht lang over aan Sadeaanse, panseksuele spelletjes en de bijbehorende vernederingen.
New Neapolis***
In een wereld waarin steden belangrijker worden dan landen, zouden de havensteden Rotterdam, Liverpool, Marseille (onlangs nog door mij bezocht) en Napels een 'stevenende' kunnen vormen. Ze zijn alle vier volks, multicultureel en internationaal georiënteerd, grotendeels gevormd door negentiende-eeuwse en modernistische sloopdrift en planologie. Ze herkennen elkaar ook in het clichématige Calimerogevoel en zijn vaak 'aanvoerders van net de verkeerde lijstjes'. Ze ondergaan momenteel een internationale herwaardering inclusief oprukkende gentrificatie. Hun gedeelde eigenschappen kunnen de basis zijn om een grootsteedse gang te vormen die de wereld het hoofd biedt. Die misschien zelfs laat zien hoe het ook kan. Dat moet ik zien.
De maker had zijn publiek meegenomen en dat was razend enthousiast. Leuke Q&A met Winfried Baijens en ik vond het zeker buitengewoon interessant, ben ook helemaal voor Europese (en mondiale) stedenbanden, onderschrijf de ideeën zeker, maar... wat een ADHD-product: een videoclipmontage maar met de duur van een lange speelfilm. Wat heb ik een beelden en informatie voorbij zien komen. Het zou een stuk behapbaarder zijn als een serie van korte afleveringen van zeg 20 minuten. Dat vertaalde zich ook in een aftiteling van een paar kilometer. In der Beschränkung zeigt sich der Meister, of word ik gewoon oud?
zaterdag 25 januari 2020
Antigone*****
Een moderne bewerking van de Griekse tragedie, waarin een zestienjarig meisje dat als klein kind met een deel van haar familie vanuit Algerije naar Canada is gevlucht de rol van Antigone speelt. Terwijl zij excelleert op school, hebben haar twee broers het criminele pad gekozen. Wanneer een van hen in de gevangenis terechtkomt en zijn deportatie dreigt, bedenkt ze een plan om hem vrij te krijgen, waarmee ze zichzelf in de problemen brengt.
Los fantasmas****
De knappe Koki verdient de kost in Guatemala-Stad met het winnen van het vertrouwen van mensen, waarna hun bezittingen gestolen worden. Overdag is hij een toeristengids, 's avonds verleidt hij mannen en neemt ze mee naar het hotel van Carlos, waar ze beroofd worden. Koki en Carlos zijn twee kanten van dezelfde medaille; hun lot is aan elkaar verbonden door deze gewelddadige activiteiten. Op een dag wordt Koki het doelwit van een van de mannen die hij bestal, wat ertoe leidt dat Carlos hem vervangt door een andere aantrekkelijke jongeman. Door de schok plotseling afgesneden te zijn van zijn bestaan, ziet hij dan pas hoe zijn leven er eerst uitzag, als een buitenlichamelijke ervaring.
De hele crew stond zowat op het podium voor en na de vertoning. Ik weet dat Guatemala een schitterend land is, maar de regisseur heeft bewust de schaduwkant willen laten zien. Koki is ook echt in zijn eigen huis en met zijn eigen zoontje gefilmd en Carlos is ook echt worstelaar. Ze hebben de film helemaal zelf moeten bekostigen en ze kunnen trots zijn op het resultaat: een mooie, integere, wat slome film, waarin de beelden meer spreken dan de personages. En ik zou die kans ook genomen hebben: met zijn allen op het vliegtuig naar Rotterdam. Het moet een wereldervaring zijn.
Desterro**
Laura en Israel, begin dertig, hebben een vijfjarig zoontje, Lucas. Ze leven samen onder één dak, maar de interesses in elkaars zorgen en gedachten zijn ze onderweg verloren. De relatie lijkt geen lang leven meer beschoren en de enige die nog iets zoekt in het leven is Lucas. Laura voelt de waarschuwingssignalen van een naderende catastrofe. Dan verdwijnt ze en enige tijd later krijgt Israel te horen dat Laura dood is en haar lichaam in Argentinië ligt. Hij informeert niemand, ook hun zoontje niet. Omdat ze niet getrouwd waren en er geen spaargeld is, wordt hij geconfronteerd met de praktische problemen om Laura's lichaam thuis te krijgen. Het laatste deel van de film springt terug in de tijd, naar Laura's busreis naar het zuiden en haar ontmoetingen onderweg met andere vrouwelijke passagiers en met een man die haar aan haar partner herinnert.
zondag 26 januari 2020
Les heures heureuses*****
In de psychiatrische inrichting Saint-Alban, in de Franse regio Lozère, deden ze niet aan dwangbuizen, isoleercellen en andere beperkende maatregelen. Patiënten mochten vrij rondlopen, kregen ergotherapie, werkten op een nabijgelegen boerderij en gingen zelfs op excursie met hun begeleiders. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bood het instituut ook onderdak aan (Joodse) vluchtelingen.
Filles de joie*****
In de hozende regen begraven drie vrouwen een lichaam. Het zullen Axelle, Conso en Dominic wel zijn, drie prostituees die net over de Belgische grens in een bordeel werken. Maar wie begraven ze in deze openingsscène van Filles de joie ? Het zou bijna elk mannelijk personage uit de film kunnen zijn - dat ene foute vriendje, de manipulatieve ex, de puberjongen die ze elke dag obsceniteiten naschreeuwt, of die ene bejaarde klant, per ongeluk bezweken aan een hartaanval.
Muidhond****
De gelijknamige roman van Inge Schilperoords heb ik zojuist gelezen. De 23-jarige Jonathan is pedofiel en bij gebrek aan bewijs vrijgekomen uit de gevangenis. Samen met zijn moeder probeert hij in een nieuw appartement zijn leven weer op de rails te krijgen en zijn geaardheid onder controle te houden. Om zichzelf af te leiden heeft hij de zorg op zich genomen voor een muishond, een zeelt met zogenaamd geneeskrachtige eigenschappen. Maar zijn pogingen worden ondermijnd door het tienjarige buurmeisje, dat vastbesloten is vriendschap met hem te sluiten.
La dosis***
Nachtdienst na nachtdienst kruipt de gruwel van deze Argentijnse ziekenhuisthriller dichterbij. De ervaren verpleger Marcos doet zijn werk goed, maar verbergt een geheim. Soms, als patiënten lijden en er geen zicht is op verbetering van hun situatie, pleegt hij euthanasie. Aan de rust waarmee hij het doet, zie je dat deze praktijk al enige tijd aan de gang is, en dat hij ermee wegkomt. Tegelijk houdt hij van zijn patiënten.
Alles komt onder spanning te staan wanneer de jonge, knappe verpleger Gabriel op de afdeling komt werken. Hij palmt alle medewerkers in, maar Marcos wantrouwt de vlot babbelende nieuwkomer. Zijn vrees wordt bewaarheid als hij ontdekt dat Gabriel óók levens beëindigt, zij het met een ander, meer sinister motief. Hoe kan Marcos deze horror aan het licht brengen zonder zichzelf te ontmaskeren?
Sebastian springt über Geländer****
De jonge Sebastian kiest niet voor de makkelijkste weg. Hij klimt liever over hekken dan dat hij de echte doorgang neemt. Ook later in zijn leven valt het hem zwaar zich aan te passen aan de gewone sociale omgangsvormen. We zien hem eerst als kleine jongen, op een veel te grote fiets, omdat zijn alleenstaande moeder niet elk jaar een nieuwe kan kopen. Sebastian, die graag wil leren vliegen, heeft al op zeer jonge leeftijd geleerd om zelfredzaam te zijn. Hij kiest, soms noodgedwongen, zijn eigen pad. Dat leidt in zijn tienerjaren tot spanningen met de vader van zijn vriendin, die de zwijgzame jongen niet in het perfecte plaatje vindt passen. Als jongeman stelt hij uiteindelijk de vraag wat er nog over is van zijn kinderdromen.
Ik heb altijd een zwak gehad voor jongens die niet het geijkte pad kunnen of willen nemen. Hoe zou dat toch komen? Sympathieke, dromerige film over een sympathieke, dromerige jongen.
maandag 27 januari
Un film dramatique****
In Saint-Denis, een buitenwijk van Parijs, staat het Collège Dora Maar. Op deze middelbare school volgde filmmaker en kunstenaar Éric Baudelaire vier jaar lang de leerlingen vanaf de zijlijn; de kinderen filmen zichzelf, elkaar, hun omgeving en discussiëren over de betekenis en mogelijkheden van het medium film. Welke vragen en emoties houden heb bezig, en hoe zien zij hun plek in een snel veranderende wereld?
Bring me home**(*)
Het is zes jaar geleden sinds de plotselinge verdwijning van de inmiddels twaalfjarige Yoonsu. Vanaf dag één zijn moeder Jungyeon en haar partner Myeonggjuk naarstig op zoek naar hun zoon, maar ondanks hun vele inspanningen is er tot nu toe geen doorbraak in de vermissingszaak. Dan is daar plots een anonieme beller die beweert Yoonsu gezien te hebben in een afgelegen vissersplaatsje. De tipgever beschrijft de jongen met zoveel details die niet in het opsporingsbericht staan dat Jungyeon onmiddellijk vol goede moed naar het Koreaanse platteland vertrekt. Maar de lokale inwoners van het vissersdorp zitten niet echt op haar komst te wachten...
Blanco en blanco***
Rond 1900 arriveert een fotograaf in het uiterst zuidelijke puntje van Zuid-Amerika, om de bruiloft van een machtige landeigenaar vast te leggen. Zijn opdrachtgever is afwezig, maar laat wel zijn piepjonge bruid portretteren. Terwijl hij wacht op de trouwerij, die telkens wordt uitgesteld, raakt Pedro steeds meer geobsedeerd door het meisje en haar schoonheid. Dat komt hem op een flinke aframmeling te staan.
Ondertussen wordt hij onherroepelijk onderdeel van het ruige leven in de onherbergzame periferie van de beschaving, die met lange totaalshots in beeld wordt gebracht. De mannen in dienst van de onzichtbare meester drinken zich lam, schieten het wild in de wijde omgeving af en moorden de lokale Selk'namindianen uit. Pedro krijgt de opdracht om dit alles te fotograferen, want 'we schrijven hier geschiedenis'. Zo wordt de estheet ooggetuige en zelfs medeplichtige aan bruut machtsmisbruik en genocide.
Met de beschrijving hierboven is het belangrijkste wel gezegd. Een naargeestige film, die zijn hoopte(diepte)punt bereikt aan het eind wanneer na een slachtpartij op de inheemse bevolking het hele tafereel nog eens even uitgekiend in beeld moet worden gebracht, waarbij iedereen trots met geweer in de aanslag en zelfs met de voet op de borst van een neergeknalde man minutenlang stil moeten staan om het perfecte plaatje te schieten. 101, 102, 103...
Lusala*****
Schrikbeelden uit het verleden spoken door Lusala's hoofd. Op jonge leeftijd ontvluchtte hij zijn gewelddadige vader op het platteland. Hoewel deze episode hem blijft achtervolgen, is het volgens zijn meer gefortuneerde adoptieffamilie in de grote stad Nairobi inmiddels tijd om aan zijn toekomst te werken. Hij is bijna een man, dus hij krijgt een baan als automonteur, met een eigen appartementje boven de garage. Lusala is gemotiveerd om er het beste van te maken, maar de demonen uit zijn verleden kan hij nog niet verdrijven.
Erg goed debuut. Als ik nu de inleiding hierboven lees, had ik alles al kunnen zien aankomen, en toch was ik verrast door de ontwikkelingen in de film. Ook in de film had ik al aanwijzingen moeten kunnen vinden - maar ja, ik word ook moe - want de film verliep wat dat betreft volgens het boekje. En gelukkig geen ongeloofwaardige plotwendingen of zo, nee, prachtig en integer verbeeld. Chapeau.
dinsdag 28 januari 2020
De hele dag lesgeven + open dag, dus geen film. Hoe moet dat nou?
woensdag 29 januari 2020
About endlessness****
Ja, er is weer een nieuwe Roy Andersson: melancholieke, empathische vignetten waarin de kosmische absurditeit en fragiliteit van de zuchtende mens en diens bestaan in het ondermaanse in schilderachtige bleek-belichte en vaak spectaculaire studio-opstellingen met obsessieve precisie en kadrering wordt vastgelegd. Als van een Sjeherazade horen we een voice-over vertellen wat ze allemaal ziet: een priester die van zijn geloof is gevallen, een verregende vader die de veters van zijn dochter strikt, een verslagen leger sjokkend in de kou...
Ik zag een aaneenschakeling van bitterzoete, droogkomisch-sneue scènes met enkele terugkerende verhaallijnen. Ik zag zwaarbewolkte grijze luchten, verre einders en haast getekende interieurs en stadsaanzichten. Ik zag veel bleekgrijs-groene kleuren. Ik zag veel scènes die langzaam ontstonden uit tableaus vivants. Ik zag een aantal bioscoopbezoekers die het allemaal niet trokken en voortijdig de zaal verlieten. Ik zag veel meer bezoekers die regelmatig moesten gniffelen of zelfs hardop moesten lachen. Ik zag een rolprent van een cineast die eigenlijk iedere keer dezelfde film maakt, maar die mij nooit verveelt. Ik zag de nieuwe film van Roy Andersson.
donderdag 30 januari 2020
Les Misérables*****
In Montfermeil, een voorstad van Parijs, speelde een deel van Victor Hugo's negentiende-eeuwse klassieker Les Misérables zich af. Het is ook de plek waar Ladj Ly, kind van Malinese ouders, opgroeide en waar hij in 2005 de rellen filmde die zich zouden verspreiden over banlieues in heel Frankrijk. In zijn speelfilmdebuut laat Ly de spanningen opnieuw hoog oplopen in Les Bosquets, een wijk vol armoedige flats. Politieagent Stéphane heeft zich van de Franse provincie laten overplaatsen naar Montfermeil en beleeft zijn eerste dag als handhaver in dit rumoerige district. Het is een vuurdoop van jewelste, met twee collega's die er zo hun eigen methodes op nahouden.
Boyz in the wood****
Als de drie grootste miskleunen van hun school zijn ze uitgekozen om te strijden voor de Duke of Edinburgh's Award. Dean, Duncan en DJ Beatroot (stiekem niet zijn echte naam) moeten zich een weg zien te banen door de Schotse Hooglanden, vergezeld door studiebol Ian. Dat er een groot bord met vermiste kinderen aan het begin van hun trektocht staat, belooft al weinig goeds.
De jacht is geopend in Boyz in the Wood. Terwijl de onbenullige jongeren klagen over de frisse lucht en hun landkaart gebruiken om licht ontvlambare hasj te roken, loert een hertog vanuit de verte door zijn vizier. Een dwaas kat-en-muisspel gaat van start, vol oerdomme beslissingen en krankzinnige plotwendingen. Samen met een bliksemmontage en twee paranoïde agenten uit een stoffig dorpje in de buurt, maakt debuterend regisseur Ninian Doff de chaos compleet. Nog een boodschap erbij over de kloof tussen de generaties? Ach, waarom ook niet.
Ammodo Tiger Short Competition 4****
Als ik zoveel films bekijk als dit jaar, dan moet ik ook een korte-film-reeks bekijken. Ik laat me verrassen...
All this victory****
Gekozen ter voorbereiding op mijn reis naar Libanon in april van dit jaar. In 2006 is Israël in gevecht met Hezbollah. Hoewel Marwan op het punt staat om met zijn vrouw Rana naar Canada te emigreren, wil hij tijdens een kort bestand zijn vader uit de oorlogszone halen. Maar de strijd laait weer op. Marwan, die gescheiden raakt van de ongeruste Rana, ziet zich genoodzaakt om te schuilen bij twee vrienden van zijn vader, in een van de weinige huizen die nog overeind staan. Een wanhopig echtpaar voegt zich bij hen. Plotseling horen ze boven zich stemmen van Israëlische soldaten, die zich niet bewust zijn van hun benedenburen. Terwijl buiten het geluid van bommen klinkt, loopt de spanning steeds hoger op. Hopelijk beleef ik een rustiger week in Libanon...
Porselein***
Het lijkt van de buitenkant perfect, het leven van Anna, Paul en hun zoontje Thomas. Paul heeft een goedbetalende, veeleisende baan, Anna heeft thuis haar atelier waar ze met porselein werkt en Thomas is een engelachtige verschijning. Ze hebben geld, vrienden en elkaar. Maar wanneer Thomas op school een vriendje bijt, begint het prachtig glanzende oppervlak voor het eerst barsten te vertonen. Het is het begin van een lange, frustrerende zoektocht naar de oorzaak van de agressie van hun zoontje. Daarbij worden ieders zorgvuldig verborgen gehouden gebreken genadeloos blootgelegd en maken de ouders wanhopige sprongen - ze roepen zelfs de hulp in van een bijna volslagen onbekende.
Wel een erg deprimerend eind van de dag. Deze film laat geen sprankje hoop toe en kan dus ook niet anders dan tragisch aflopen. Wat er nou echt met de jongen aan de hand is, wordt niet duidelijk. Het lijkt een combinatie van een ernstige vorm van epilepsie (hoewel er in het ziekenhuis niets geconstateerd wordt), zelfmutilatie en emotionele verwaarlozing. Rotterdam wordt in beeld gebracht als een Amerikaanse stad, maar kil, afstandelijk, haast zonder mensen en van de mensen die je tegenkomt word je ook niet gelukkig, misschien met uitzondering van de Italiaanse verpleegster. De vader is in ieder geval een kille griezel die van niemand 'nee' kan accepteren en denkt de hele wereld naar zijn hand te kunnen zetten. Wat fout gaat, is per definitie de schuld van een ander. Ik neem nog even een wijntje...
vrijdag 31 januari 2020
Moffie*****
Moffie is een homohatend Afrikaans scheldwoord dat door sommige mannen maar al te graag in de mond wordt genomen. Dat leert puberjongen Nicholas Van der Swart wanneer hij in 1981 als dienstplichtige wordt opgeroepen door het Zuid-Afrikaanse leger. De zestienjarige cadet komt in een snoeiharde macho-omgeving terecht die homofobie, racisme en xenofobie letterlijk in de hoofden van jongemannen probeert te stampen.
Gaan we ooit nog eens meemaken dat het machismo de wereld uit wordt geholpen? Ik vrees het ergste. Wel ben ik erg blij, lieve Erik Jan, dat dit jou bespaard is gebleven...
Deux****
Madeleine en Nina wonen tegenover elkaar in hetzelfde pand in een Frans provinciestadje. Alleen een smalle gang scheidt hun appartementen. Handig, want ze zijn toch vaak bij elkaar - een stuk vaker dan hun omgeving doorheeft. Ze hebben al jaren een geheime relatie, de twee dames op leeftijd, en hebben vergevorderde plannen om hun oude dag samen in het buitenland door te brengen. Daarvoor moeten ze wel hun appartementen verkopen, maar Madeleine aarzelt. Ze weet niet hoe ze het haar zoon en dochter moet vertellen. Haar kinderen geloven dat haar man, die al lang overleden is, de enige liefde was in haar leven.
Fire will come (Viendra le feu)****
Amador, een zwijgzame man, keert na jaren terug naar zijn geboorteplaats in de bergen van Galicië. Hij heeft een gevangenisstraf voor ernstige brandstichting uitgezeten. Alleen zijn moeder is blij hem te zien, al was het maar omdat ze zijn hulp bij het hoeden van haar vee goed kan gebruiken. De rest van het dorp kijkt enigszins argwanend toe hoe deze vermeende pyromaan opnieuw in hun gemeenschap probeert te integreren. De titel suggereert wat met zekerheid gebeuren zal: een brand breekt uit en Amador krijgt de schuld. Maar is hij wel de dader?
... en dat krijgen we niet te weten. Het verhaal is eenvoudig, maar de beelden van wouden, wuivende boomtoppen, laaghangende mist, ondersteund door de hypnotiserende muziek van de countertenor (Andreas Scholl?) die Cum dederit uit Nisi dominus zingt van Vivaldi. Schitterend.
zaterdag 1 februari 2020
Little Joe***
Wetenschapper Alice ontwikkelt nieuwe planten voor een commercieel biobedrijf. Ze is de trotse bedenker van een baanbrekende uitvinding: een oogstrelende rode kamerplant die gelukkig makend stuifmeel loslaat. Tegen alle regels in neemt ze een prototype van het antidepressivumplantje mee naar huis. Daar vernoemt ze het naar haar tienerzoon: Little Joe.
Little Joe maakt mensen echt gelukkiger, maar wat zijn de bijwerkingen? In deze ijzige thriller lijken de gebruikers van de plant op onderkoelde zombies die behalve geluk geen andere emoties meer kunnen voelen.
The barefoot emperor***
Peter Van den Begin is weer het droogkomische middelpunt in dit vervolg op festivalhit King of the Belgians, over een sullige koning die terug probeert te reizen naar zijn onrustige thuisland. Nadat kijkers kort zijn opgefrist over de gebeurtenissen uit het vorige deel, belandt koning Nicolas in Sarajevo, waar net de moord op Frans Ferdinand wordt nagespeeld. Het Belgische staatshoofd raakt zelf gewond en ontwaakt in een Kroatisch sanatorium. Vanaf nu wordt hij Brezjnev genoemd. Want onder leiding van de halfgekke directeur krijgen patiënten namen van oude staatshoofden. Niet geheel overbodig: het einde van België luidde de val in van de Europese Unie en er moeten rollen worden verdeeld voor het Nieuwe Europa. Alles draait om theater en enscenering in The Barefoot Emperor, waarmee dit een tegenhanger is van de nepdocumentaire King of the Belgians. Showpolitiek wordt in het absurde getrokken, terwijl vileine knipogen bewijzen hoe actueel deze satire is.
Het kon inderdaad bijna niet actueler op de dag dat de Europese Unie zonder het Verenigd Koninkrijk verdergaat, maar het is ook wel een beetje een herhaling van zetten. Gaan we nu om de paar jaar een sequel krijgen die de vinger aan de pols houdt bij de Europese worstelingen?
Zombi child****
Haïti, 1962. Clairvius Narcisse sterft plotseling, wordt direct begraven en komt weer tot leven. In deze limbo tussen leven en dood moet Narcisse als slaaf zwoegen op een suikerplantage, verworden tot een man zonder vrijheid en bewustzijn. In deze parallelvertelling is Narcisse's verhaal naar verluidt op waarheid gestoeld. Antropoloog Wade Davis beschreef deze zaak in The Serpent and the Rainbow (1985), het boek waar Wes Craven zijn gelijknamige zombiefilm op baseerde.
Met Zombi Child keert regisseur Bertrand Bonello eveneens terug naar de folkloristische en koloniale wortels van de zombiemythologie, en vervlecht die met het hedendaagse verhaal van de Haïtiaanse tiener Mélissa. Op een Parijse kostschool staat haar traumatische verleden in schril contrast met de kopzorgen van de gepriviligieerde meisjes die zeggen te sterven vanwege liefdesverdriet. Verwacht een ambitieuze en originele zombiefilm waarin historische en culturele thema's zorgvuldig worden gebalanceerd. Leek me wel een mooie afsluiter van het festival...
En zo is het me toch weer gelukt het festival af te sluiten met een wat ontregelende film, hoewel... op zich verloopt de film tot vlak voor het eind eigenlijk redelijk normaal. Het verhaal van Narcisse was me nog vaag bekend. Ik meen er eens een documentaire over te hebben gezien, waarin sprake was van het gebruik van een schijndood opwekkende chemische substantie. In deze film wordt het geïnterpreteerd volgens het voodoo-geloof in Haïti. Voor ons bizar, maar toch ook zeer interessant.
48e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
47e INTERNATIONAL FILMFFESTIVAL ROTTERDAM
donderdag 25 januari 2018
Jimmie****
De openingsfilm is ook mijn openingsfilm, zij het een dag later.
Jimmie is vier jaar oud. Zijn vader heeft hem verzekerd dat hij zijn moeder, die plotseling verdwenen is, weer terug zal zien. Jimmie gelooft hem; welke kleuter zou dat niet doen? Ook als zijn prettige leventje in Stockholm nog verder uiteenvalt, blijft Jimmie zich vastklampen aan beloftes. Aan een volwassen hand, een vriendelijk gezicht, zijn trouwe knuffel.
De filmmaker laat ons de waanzin ervaren van weerloze mensen die op de vlucht zijn voor... oorlogsgeweld? En dat helemaal vanuit het perspectief van een jong kind dat niet begrijpt wat er aan de hand is. In de tegengestelde richting van wat er momenteel in Europa aan de hand is, van Zweden via Duitsland naar de Balkan en verder. Vader en zoon worden gespeeld door de filmmaker zelf en zijn eigen zoontje. Het is wat het is, dicht op de huid, beklemmend.
vrijdag 26 januari 2018
The Florida Project*****
In de schaduw van Disney World, Florida, woont Halley met haar zesjarige dochter Moonee in een motelkamer. Door de ogen van de goedgebekte Moonee is die armoedige omgeving niet treurig: de strook aan goedkope motels en talrijke fastfoodketens is kleurrijk en avontuurlijk. Eten is er zoet, regels zijn er weinig en toezicht is niet nodig. Moonee moet hooguit rekening houden met de licht ontvlambare manager Bobby (Willem Dafoe, een van de weinige professionele acteurs in deze film), al vormt zijn frustratie juist een bron van haar vermaak.
Prachtige film, geweldig geacteerd. Het begint als een soort wervelend feest van kinderen die intens genieten van hun vrijheid in een warm Florida. En tegelijkertijd voel je vanaf het begin ook de uitzichtloze triestheid van het leven van kansloze eenoudergezinnen. Ontzettend knap dat die verschillende werkelijkheden zo realistisch, aanstekelijk en afstotend getoond worden. En dan dat engelengeduld en mededogen van de moteleigenaar die geen kant uit kan...
All you can eat Buddha****
All You Can Eat Buddha is als een griezelig contrapunt van Ulrich Seidls Paradise: Love (2012), waarbij all-you-can-eat-buffetten en all-inclusive verwennerij het sekstoerisme vervangen. De film ontvouwt zich tot een uitgestreken, zen-achtig, verontrustend visioen, terwijl Mike zich ontpopt als de ondoorgrondelijke boeddha uit de titel. Toeristen komen en gaan, het resort is niet immuun voor politieke gebeurtenissen erbuiten, maar Mike blijft wie hij is. Cameraman/regisseur Lagarde dompelt ons langzaam onder in een droomlandschap en laat zien dat, zoals de Talking Heads zongen, "Heaven is a place where nothing ever happens".
Onderhoudende en intrigerende film die je met een heleboel vragen achterlaat. Om de een of andere reden dacht ik dat het een Braziliaanse film was maar het is een ontregelende Frans-Canadese film. Over de bedoelingen ga ik nog eens even nadenken...
zaterdag 27 januari 2018
Les garçons sauvages***(*)
De jongens zijn los. Begin 20ste eeuw gaan vijf tieners uit welgestelde families voor straf op een cruise na het vermoorden van hun leraar. Onder leiding van een gewelddadige kapitein komen ze aan op een vreemd eiland met een weelderige, bovennatuurlijke vegetatie. Zoals de song al zegt: "A change is gonna come".
De foto's doen me denken aan Lord of the Flies. Ik ben benieuwd...
Dit is een film die je wel echt moet uitzien. Enkele tientallen bezoekers verlieten de zaal eerder. Misschien konden ze niet goed tegen het nogal campy gehalte en de soms wat geforceerd overkomende erotische clichés die erin verwerkt zaten, maar halverwege nam de film toch wel een verrassende wending. En op eentje na was ik er toch even ingetrapt. Meer kan ik niet verklappen.
Stories of our lives*****
Als je ergens niet moet wonen tegenwoordig als LHBT...'er, dan is het misschien in (Oost-)Afrika. Alleen al uit solidariteit wil ik deze film zien. Maar ga ik hem wel halen?... (De vorige film overlapt met de voorfilm van deze..., shit, te laat gezien!)
De vorige film gewoon eerder geboekt, zodat ik toch alle tijd had, gelukkig! Indrukwekkend en tegelijkertijd doodzonde dat deze film in Kenya zelf niet vertoond mag worden. Het collectief The Nest is het hele land doorgereisd en heeft van een aantal verhalen die hun verteld zijn een paar juweeltjes gemaakt die ons lhbt’ers over de hele wereld de mogelijkheid geeft/zou moeten geven om onszelf in alle waardigheid te kunnen herkennen. Heel mooi gemaakt.
Jeannette***
Dat ben ik natuurlijk als docent Frans aan mijn stand verplicht: een film over de jonge Jeanne d'Arc, maar dan als musical voor rappers en headbangers. Dat maakt toch op zijn minst nieuwsgierig...
Niet iedereen kon dit verdragen. Het leek soms een soort Jesus Christ Superstar maar dan met blatende schapen op het Franse platteland, amateuracteurs en headbangende nonnen. Die onbalans tussen prachtige fotografie en houterig acteerwerk en niet altijd even toonvaste zangeressen, tja, dat wil wel eens schuren. Maar kennelijk was dat de bedoeling: de soms behoorlijk lastige melodieeen werden niet geplaybackt maar ter plekke opgenomen terwijl er wel een professionele instrumentale geluidsband overheen ging. Waarom? De stemmen waren goed, maar zelfs een professioneel koor doet uren over de registratie van één lied... het zal de authenticiteit zijn. Maar Ha, zet dan ook de instrumentalisten in het duinlandschap, zou ik zeggen...
Beast****
In de meivakantie ga ik een week naar de Kanaaleilanden. Daarom mag deze thriller die zich op Jersey afspeelt natuurlijk niet ontbreken.
Een film die je vanaf begin tot het eind op het puntje van je stoel doet zitten, al had hij wat mij betreft eerder mogen aflopen. Tegen het einde komt er een aantal verrassende plotwendingen, waardoor het mij niet meer helemaal duidelijk was of het nu een psychologische thriller was over de bekrompenheid op een eiland waar iedereen op elkaars huid zit of een soort miniserie over (een) seriemoordenaar(s).
zondag 28 januari 2018
Hannah****
In de loop der jaren - en vooral vanaf Sous le sable - ben ik een grote fan geworden van Charlotte Rampling. In deze film speelt ze een vrouw wier leven in slow motion instort als haar man de gevangenis in moet. Ze schijnt zelf trouwens ook naar het festival te komen...
Helaas was ze zelf al weer vertrokken. Ik hoopte even dat ze misschien bij de inleiding zou zijn. Ik blijf een grote fan van Charlotte Rampling. Ze hoeft helemaal niets te zeggen. Wat een présence. Je krijgt alle tijd om te raden wat er precies gebeurd is, maar eigenlijk doet dat er niet zo toe. Wanneer komt de volgende Rampling?
Ravens (Korparna)****
Een Scandinavische - liefst Zweedse - film mag natuurlijk ook niet ontbreken op mijn lijstje. Ravens is fraai geschoten, heeft veel gevoel voor het boerenleven en kan bovendien bogen op uitstekende acteerprestaties. De film zit vol prachtige details en scènes: het draaien van gehakt, het dekken van een koe, een sloom schuurfeest en een geestige discussie over zonsondergang.
Vandaag is kennelijk de dag van de wat zwaarmoedige slow movies. Niet alleen zoonlief spreidt liever zijn vleugels uit om te ontsnappen uit het familieboerenbedrijf. Ach, ik had Klas wel in mijn armen willen sluiten. Net zo oud als ik trouwens, 16 in 1978...
The Cannibal Club (O clube dos canibais) ***
Ja hoor, bel het psychiatrisch ziekenhuis maar, want daar is hij weer, die merkwaardige constante in mijn festivalfilmkeuze: een film waarin kannibalisme centraal staat. Waarom zwicht ik daar toch steeds weer voor?
Superrijken die zich beklagen over de slechte zeden en criminaliteit van de onderklasse terwijl ze zichzelf overgeven aan braspartijen, vleselijke lusten en - lekker over de top - die hardwerkende onderklasse letterlijk opeten. Op zich mooi bedacht, maar ik vond de uitwerking niet echt overtuigend.
maandag 29 januari 2018
Balekempa****
Thomas Pesquet, l'étoffe d'un héros****
De ruimtevaart en het heelal hebben me altijd mateloos gefascineerd. Bovendien hoop ik dit jaar mijn honderdste land te bezoeken (hoewel... officieel is het een Frans departement) en daar ga ik o.a. naar het 'Cape Canaveral' van de ESA. Laat dit een mooie voorbereiding zijn...
Even helemaal iets anders: een aimabele accentloos polyglotte jonge Fransman ruim een jaar volgen in de bijzondere voorbereidingen op zijn eerste verblijf van zes maanden in de ruimte. Daar kun je alleen maar een enorm respect voor hebben.
Wij***(*)
Tijdens een lome zomer in een dorpje in de Nederlands-Belgische grensstreek, zoekt een groep van acht rebelse tieners naar vertier, seks en spanning. Hun avontuur begint idyllisch en ongericht. Ze stoken vuurtjes bij hun afgelegen honk, halen kattenkwaad uit en vozen met elkaar. Die kicks blijken niet genoeg. Hun oorspronkelijk lichtvoetige seksspelletjes veranderen allengs in professioneel verkochte pornofilmpjes, prostitutie en chantage. Hun speelse bestaan krijgt een duistere ondertoon en komt tot een halt wanneer er iets gruwelijk misgaat.
Door de toevallig aanwezige filmmaker werd gesuggereerd dat het op waarheid gebaseerde verhaal van de film te verklaren was uit het ontbreken van idealen en helden van de millenials-generatie, het feit dat hun ouders geen opvoeders maar beste vrienden zijn en zo nog een aantal zaken die nogal eens over deze generatie worden gedebiteerd, maar volgens mij was tenminste een van de personages een gewetenloze psychopaat. Om de rillingen van te krijgen...
woensdag 31 januari 2018
The Return****
Een wildvreemd land, maar toch voelt het als thuiskomen. Bij haar eerste bezoek aan Zuid-Korea sinds haar adoptie in Denemarken, ontdekt dertiger Karoline dat ze niet de enige is die wil weten waar haar wortels liggen. In The Return wordt ze bijgestaan door lotgenoten uit Europa en de Verenigde Staten, die net als zij de zwarte gaten uit hun jeugd proberen op te vullen. Louterend voor de een, frustrerend voor de ander. Karoline zit in het tweede kamp. Een geboorteplaats weet ze, en een naam, maar daarmee is haar biologische moeder nog niet gevonden.
Malene Choi Jensen baseerde zich op eigen ervaringen en verbeeldt die zo naturel, dat haar speelfilmdebuut haast een volbloed documentaire lijkt. Binnen een soms abrupte montage springen de lang aangehouden scènes met openhartige gesprekken er mooi uit. Een emotioneel hoogtepunt is een tedere, behoedzame hereniging tussen een moeder en zoon, met Karoline als stille toeschouwer. De pijnlijke vertwijfeling over identiteit wordt terloops gevangen in ontwijkende blikken.
Wat moet ik er meer over zeggen? Wat hierboven al staat, had ik ook kunnen schrijven over deze indringende film.
donderdag 1 februari 2018
Permanent green light***
Voor de nodige portie 'ontregeling' :
De gevierde Amerikaanse auteur Dennis Cooper is bekend van zijn romans, poëzie en korte verhalen vol gewelddadige, verslaafde, homoseksuele personages en expliciete fantasieën over seksueel geweld. Permanent Green Light, mede geregisseerd door beeldend kunstenaar Zac Farley, ziet eruit als een vriendelijkere versie van zijn literaire universum, maar met behoud van de innerlijke en subversieve spanning. Een jonge Fransman wil zichzelf zonder duidelijke reden in het openbaar opblazen.
De film schept een eigenzinnige wereld van schijnbaar gevoelloze jongens in een abstracte voorstad. Cooper en Farley richten zich meer op hun verwarring dan op enige ideologie, door hun doodswens te vertalen naar onalledaagse en sensuele situaties. Het is een fascinerend werk over de schoonheid en het gevaar van jong zijn, dat trouw is aan Coopers kijk op filmmaker Robert Bresson die hij optekende in zijn roman Try: "Waar het om gaat is niet wat acteurs me laten zien, maar wat ze verborgen houden en, nog belangrijker, wat ze niet kennen van zichzelf."
Dit was weer een moeilijke film voor het publiek, dus niet iedereen bleef tot het eind zitten. Het was een beetje gekunsteld, met van die dialogen met een vertraging en surreëel afstandelijke reacties. Maar als je die verwachting van waarschijnlijkheid en geloofwaardigheid opgeeft, dan is het inderdaad wel fascinerend om jonge mensen ongecensureerd hun gedachten te horen uitspreken zonder dat iemand anders probeert die gedachten meteen om te vormen, zoals dat in het werkelijke leven wel voortdurend gebeurt.
zaterdag 3 februari 2018
Impermanence****
Debuterend filmmaakster Zeng Zeng toont haar scherpe morele sensibiliteit met dit fascinerende, boeddhistische mysterie. Can Chen, een monnik met een duister verleden, komt een tempel uit met een zak geld. Herbergier Wang Haili heeft last van een bezwaard geweten omdat zijn overleden vrouw door zijn hoofd blijft spoken. De gepensioneerde Fang Yiguo heeft zijn zoon in de steek gelaten en wordt geconfronteerd met de onvermijdelijke gevolgen van verdrongen emoties rondom familieproblemen.
Alle drie worden ze op verschillende wijze naar een boeddhistische tempel op het platteland van Hunan in China getrokken. Daar ontdekken ze dat zonden uit het verleden (diefstal, moord, verlating) zich opstapelen als karmische schuld, met alle schokkende gevolgen van dien. Stap voor stap onthult de briljant verweven structuur het onontkoombare morele universum achter het lot van deze verloren, wanhopige zielen.
Prachtig camerawerk, mooie beelden met mist en lichtcontrasten. Spoken uit het verleden. Mooie mix van moderne en traditionele Chinese cultuur. Jammer alleen dat sommige emoties zo nadrukkelijk (over) geacteerd werden.
La fleurière***
Vanuit de opslagruimte van een bloemenwinkel graven Tomi, Rasto en Mizu een tunnel, om zo in de kluis van de Nationale Bank van België te geraken. Maar dit is geen inbraak volgens goed geolied Hollywoodscenario. Het trio is voorzien van slechts een schep en een pikhouweel. Ook aan kaarten van het ondergrondse rioolstelsel ontbreekt het, zodat na het graafwerk een eindeloze zoektocht volgt. Ondertussen regent het gestaag en stijgt het water in het gangenstelsel.
Desillusie, zelfbeklag en opportunisme vechten om voorrang in de tragikomische gesprekken tussen de inbrekers. Het genre van de inbrekersfilm, met zijn codes en vaste patronen, fungeert als decor voor een portret van een stel randfiguren die het lot in eigen hand proberen te nemen. Schilderachtige shots van het beregende daklicht of een stoel naast een vers gedolven gat onderstrepen de stilstand van hun huidige leven. De onderneming lijkt bij voorbaat kansloos. Maar ook de underdog wint wel eens, toch?
Het slaapgebrek begint zijn tol te eisen. Ik dommelde regelmatig weg onder het monotone geluid van de Slowaakse romajongens die hun uitzichtsloze bestaan bespraken terwijl ze met uiterst primitieve middelen een tunnel graven van een bloemenwinkel naar de Nationale Bank in Brussel in de hoop op een kansrijker bestaan.
Mormaço (Sultry)****
“De Spelen brengen meer dan de Spelen”, staat op een spandoek op een bouwplaats in Rio de Janeiro. Een kreet die een onplezierige waarheid bevat, zo toont Marina Meliandes broeierige kruising tussen sociaal-realistisch drama en body horror. Terwijl nietsontziende vastgoedspeculatie in de stad tot explosieve situaties leidt, begint de radeloosheid van de jonge advocaat Ana zich lichamelijk te manifesteren. Het is ruim een halfjaar voor de start van de Olympische Spelen van 2016, en Rio de Janeiro kookt over van emoties, woede en hebzucht. Waar de Spelen neerstrijken, verrijzen stadions, hotels en chique appartementen. Het sportevenement brengt immers kapitaalkrachtige bezoekers én investeerders met zich mee en de stad zal nooit meer hetzelfde zijn.
Wat begint als een realistische film met een sterk politiek engagement verandert in een steeds beklemmender surrealistisch verhaal met een bizar einde. Ook de soundtrack is behoorlijk onheilspellend.
Arrhythmia*****
Ik sluit af met een film die waarschijnlijk stilistisch mooi is. De stomme Elisa werkt als schoonmaker in een legerbunker waar allerhande raadselachtig onderzoek wordt gedaan. Wanneer daar een amfibie-achtig wezen wordt binnengehaald, ziet zij als enige geen object om te martelen en onderzoeken, maar een wezen van vlees en bloed, waar ze zelfs verliefd op kan worden.
Dit is natuurlijk helemaal geen film voor het IFFR maar toch wel leuk om het mee af te sluiten. Toen de film begon had ik het idee naar een superamerikaanse versie van Amélie Poulain te kijken, maar het bleek een aaneenschakeling van parodieën op filmgenres te zijn: spionagefilms, koude oorlogfilms, en met name de monster-B-films. Wat zullen de makers en acteurs een plezier gehad hebben om zo over de top te gaan en dan ook nog mooi stilistisch als A single man. Een flutverhaal natuurlijk, maar ja, daar moet je je maar aan overgeven...
46e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
donderdag 26 januari 2017
Rester vertical****
Opmerkelijk is hij zeker, deze film, met een aantal verrassende momenten en hij geeft ook zeker een bijzondere betekenis aan het begrip dat je iemand om op te vreten vindt, maar wat aanvankelijk leek te beginnen als een intelligente thriller, bleek uiteindelijk toch vooral een sensatiefilm waarbij ik me regelmatig afvroeg hoe dat nou moest gaan aflopen. Wat dat betreft viel de slotscène wat mij betreft nogal tegen...
Goed bedoelde maar naar mijn idee wat knullige absurd komisch commentaar op de zoektocht naar een betere utopische maatschappij: communisme zonder communisten, wat natuurlijk nergens te vinden is. Ook aan de huidige vluchtelingencrisis wordt gerefereerd. Het leukste vond ik eigenlijk nog de laatste scènes waarin echte en filmische (on)werkelijkheid door elkaar gingen lopen en de filmmaker zelfs al een voorschotje nam op de Q&A na de film...
La región salvaje***
woensdag 22 januari 2020
Mosquito*****
Een in alle opzichten heel bedwelmende film, heel zintuiglijk. O.K., de slotscène was misschien een beetje over the top, maar voor de rest heb ik me laten meeslepen door de voettocht door het Mozambikaanse land. Ik waande me soms weer in mijn tent in Botswana afgelopen zomer terwijl twee olifanten op tien centimeter van mijn hoofd langsschuifelden, maar mijn comfortabele reiservaringen vallen natuurlijk in het niet bij zo'n odyssee waarbij je zelf maar moet zien uit te vinden wie te vertrouwen is en wie niet en je uiteindelijk toch altijd tot de conclusie komt dat je elkaar nodig hebt. Hallucinerende soundtrack ook, zowel de muziek als de voortdurende faunageluiden van vogels, insecten, kikkers, nijlpaarden en leeuwen. Mooi ook dat alleen het Portugees wordt ondertiteld, zodat je je met de jonge hoofdpersoon afvraagt wat bijvoorbeeld de Afrikaanse vrouwen met je voor hebben.
donderdag 23 januari 2020
Matthias et Maxime****
Doet hij het of doet hij het niet? Dat blijf je je lang afvragen en er zitten zeker twee momenten in de film waarop je denkt dat de keuze duidelijk is en dat de aftiteling volgt, maar dat is dan nog niet het geval. Het ontroerendste moment is wel het moment waarop Max de kindertekening van de zevenjarige Matthias vindt. Dan weet je eigenlijk wel hoe het moet gaan lopen. Ik heb me ook weer kostelijk vermaakt - genre - met het smakelijke Canadese knauwfrans, zowel met wat er gezegd wordt - genre (tja, hoor het en je weet wat ik bedoel - genre) als met hoe het gezegd wordt.
Mother*****
Wat een geweldige documentaire en groot respect voor Pomm en haar collega’s die 24/24 intensieve zorg verlenen aan westerse (!) Alzheimerpatienten door hen te omringen met liefde en tederheid. Tegelijk schrijnend dat ze er zelf nauwelijks tijd door heeft om voor haar eigen moeder en kinderen te zorgen. Fijn dat ik ook kon blijven voor een hartverwarmende q&a met de maker van de film die zijn eigen moeder heeft verloren aan deze ziekte.
Proxima*****
Buitengewoon interessant om het hele proces tot de lancering van zo nabij te volgen en dan niet alleen fysiek en technisch maar vooral psychologisch, zeker als je nog een jong dochtertje een jaar lang (of onverhoopt veel langer?) moet achterlaten. En mijn polyglotte hart slaat natuurlijk ook over bij al die mensen die moeiteloos omschakelen van Frans naar Engels naar Duits naar Russisch.
El cazador****
Broeierig, sensueel, onheilspellend. Sensueel door veelvuldig gebruik van close ups van gezichten, het onheil wordt aangekondigd door een donkere filmscore als bij Jaws maar dan anders. Todo bien ? Komt het nog goed? Misschien...
No. 7 Cherry Lane*****
Ik werd helemaal in beslag genomen door de prachtige animaties met zo veel oog voor detail, schaduw en licht, verwijzingen naar film en literatuur, dat ik er me maar helemaal aan heb overgegeven. Maar straks thuis nog even alle politieke achtergronden nalezen...
Liberté***
Tenzij ik nog een belangrijke ontwikkeling in het laatste halfuur gemist heb, hoef ik er niet om te treuren dat ik de film niet heb kunnen afkijken. Ik heb anderhalf uur rondgewandeld in een dark room of anonieme ontmoetingsplaats, hoewel het was verre van anoniem. Het internationale gezelschap dat moeiteloos omschakelde van Frans naar Duits naar Italiaans kende elkaar bij naam en hield zich bezig met sadistische seksspelletjes. Panseksueel? Nou... dan zat mijn vorm er in ieder geval niet bij. Het kwam mij toch voornamelijk over als (hetero)mannenfantasietjes, maar dan wel met pruiken en draagkoetsjes. Ik heb eigenlijk vooral genoten van de krekels en het onweer.
New Neapolis***
De maker had zijn publiek meegenomen en dat was razend enthousiast. Leuke Q&A met Winfried Baijens en ik vond het zeker buitengewoon interessant, ben ook helemaal voor Europese (en mondiale) stedenbanden, onderschrijf de ideeën zeker, maar... wat een ADHD-product: een videoclipmontage maar met de duur van een lange speelfilm. Wat heb ik een beelden en informatie voorbij zien komen. Het zou een stuk behapbaarder zijn als een serie van korte afleveringen van zeg 20 minuten. Dat vertaalde zich ook in een aftiteling van een paar kilometer. In der Beschränkung zeigt sich der Meister, of word ik gewoon oud?
zaterdag 25 januari 2020
Antigone*****
Een voortreffelijke hedendaagse en actuele variant van de Griekse tragedie. Ik moet hier iets mee gaan doen in de les: Anouilh en deze film... Hoewel het inderdaad om een tragedie gaat is er ook nog plaats voor de belangeloze goedheid van mensen. Hartverwarmend en hartverscheurend, het klinkt cliché maar zo is het ook echt.
Los fantasmas****
De hele crew stond zowat op het podium voor en na de vertoning. Ik weet dat Guatemala een schitterend land is, maar de regisseur heeft bewust de schaduwkant willen laten zien. Koki is ook echt in zijn eigen huis en met zijn eigen zoontje gefilmd en Carlos is ook echt worstelaar. Ze hebben de film helemaal zelf moeten bekostigen en ze kunnen trots zijn op het resultaat: een mooie, integere, wat slome film, waarin de beelden meer spreken dan de personages. En ik zou die kans ook genomen hebben: met zijn allen op het vliegtuig naar Rotterdam. Het moet een wereldervaring zijn.
Desterro**
Het zal ongetwijfeld goed bedoeld zijn maar ik kan hier niets mee. In het begin denk je nog: ja, zo kan het ook, mensen laten praten en ondertussen de muur, een rommelhoek of een pukkel filmen, en iedereen een verjaardagsliedje zien zingen maar boulevard nieuws te horen krijgen, maar op den duur ging ik me vooral ergeren aan al dat gestaar en 'gedoe'. Morgen beter.
zondag 26 januari 2020
Les heures heureuses*****
Na het zien van deze film en van Mother enkele dagen geleden, na het lezen van De meeste mensen deugen, maar vooral door om me heen te kijken en te constateren dat er veel belastinggeld gaat naar zorgverzekeringen en zorgmanagers maar de jongere/oudere/psychisch zieke zijn of haar weg niet meer kan vinden en de mensen die werken in de zorg eigenlijk nog nauwelijks de tijd krijgen om echt menselijke zorg aan te bieden, kan ik alleen maar hopen dat we ooit weer in een maatschappij kunnen gaan leven die is gebaseerd op vertrouwen ipv wantrouwen en die er is voor mensen ipv voor de economie.
Filles de joie*****
Geweldig acteerwerk, heerlijke dialogen, met veel respect voor de waardigheid van de vrouwen die dit werk doen, uiteraard met veel aandacht voor alle ellende die ermee gepaard gaat maar niet eendimensionaal, vanuit het perspectief vanuit de verschillende hoofdpersonages, een beetje zoals in Elephant van Gus van Sant, maar dan wat losser. Ook veel humor trouwens en aandacht voor de onderlinge solidariteit. Maar misschien moet ik hier als man niet te veel over zeggen, ook al ben ik dan niet hetero. Ga hem vooral zelf zien!
Muidhond****
De film geeft dezelfde beklemming als het boek maar eindigt minder wanhopig. Boek en film voorzien naar mijn mening in een dringende behoefte aan nuancering in het debat over zoiets problematisch als pedofilie. Het is tegenwoordig alleen maar zwart-wit en daders en mensen met deze gevoelens worden over één kam geschoren. Of en wat precies de hoofdpersoon misdaan heeft wordt in het midden gelaten maar zijn worsteling en zelf veroordeling is buitengewoon pijnlijk. Afleren en vervangen? Dat kan niet...
La dosis***
Alles komt onder spanning te staan wanneer de jonge, knappe verpleger Gabriel op de afdeling komt werken. Hij palmt alle medewerkers in, maar Marcos wantrouwt de vlot babbelende nieuwkomer. Zijn vrees wordt bewaarheid als hij ontdekt dat Gabriel óók levens beëindigt, zij het met een ander, meer sinister motief. Hoe kan Marcos deze horror aan het licht brengen zonder zichzelf te ontmaskeren?
Onderhoudende en bij vlagen spannende film maar ik vond eigenlijk alleen Marcos geloofwaardig. De leidinggevenden waren tamelijk karikaturaal en de plot had intelligenter gekund.
Sebastian springt über Geländer****
Ik heb altijd een zwak gehad voor jongens die niet het geijkte pad kunnen of willen nemen. Hoe zou dat toch komen? Sympathieke, dromerige film over een sympathieke, dromerige jongen.
maandag 27 januari
Un film dramatique****
Dat Marine Lepen racistisch is, daar kan ze ook niets aan doen. Zo is ze nu eenmaal geboren. Erg leuk om al die leerlingen spontaan te horen spreken over de wereld om hen heen, er grip op te krijgen en alles te definiëren en als je hun onbevangenheid en respect voor elkaar ziet vraag je je af waar het uiteindelijk fout gaat of laat ik het hoopvoller stellen of het nog wel fout gaat. Verfrissend in ieder geval om kinderen uit de banlieues vanuit hun eigen perspectief te zien en niet met een bevooroordeelde blik van buiten.
Bring me home**(*)
Ben ik er toch ingestonken. Ik verwachtte een psychologische thriller die zwaarder aangezet zijn dan we in het westen gewend zijn maar dit ging helemaal over de top: bizarre wendingen, totaal karikaturale slechteriken, larmoyant melodrama...
Blanco en blanco***
Ondertussen wordt hij onherroepelijk onderdeel van het ruige leven in de onherbergzame periferie van de beschaving, die met lange totaalshots in beeld wordt gebracht. De mannen in dienst van de onzichtbare meester drinken zich lam, schieten het wild in de wijde omgeving af en moorden de lokale Selk'namindianen uit. Pedro krijgt de opdracht om dit alles te fotograferen, want 'we schrijven hier geschiedenis'. Zo wordt de estheet ooggetuige en zelfs medeplichtige aan bruut machtsmisbruik en genocide.
Met de beschrijving hierboven is het belangrijkste wel gezegd. Een naargeestige film, die zijn hoopte(diepte)punt bereikt aan het eind wanneer na een slachtpartij op de inheemse bevolking het hele tafereel nog eens even uitgekiend in beeld moet worden gebracht, waarbij iedereen trots met geweer in de aanslag en zelfs met de voet op de borst van een neergeknalde man minutenlang stil moeten staan om het perfecte plaatje te schieten. 101, 102, 103...
Lusala*****
Erg goed debuut. Als ik nu de inleiding hierboven lees, had ik alles al kunnen zien aankomen, en toch was ik verrast door de ontwikkelingen in de film. Ook in de film had ik al aanwijzingen moeten kunnen vinden - maar ja, ik word ook moe - want de film verliep wat dat betreft volgens het boekje. En gelukkig geen ongeloofwaardige plotwendingen of zo, nee, prachtig en integer verbeeld. Chapeau.
dinsdag 28 januari 2020
De hele dag lesgeven + open dag, dus geen film. Hoe moet dat nou?
woensdag 29 januari 2020
About endlessness****
Ik zag een aaneenschakeling van bitterzoete, droogkomisch-sneue scènes met enkele terugkerende verhaallijnen. Ik zag zwaarbewolkte grijze luchten, verre einders en haast getekende interieurs en stadsaanzichten. Ik zag veel bleekgrijs-groene kleuren. Ik zag veel scènes die langzaam ontstonden uit tableaus vivants. Ik zag een aantal bioscoopbezoekers die het allemaal niet trokken en voortijdig de zaal verlieten. Ik zag veel meer bezoekers die regelmatig moesten gniffelen of zelfs hardop moesten lachen. Ik zag een rolprent van een cineast die eigenlijk iedere keer dezelfde film maakt, maar die mij nooit verveelt. Ik zag de nieuwe film van Roy Andersson.
donderdag 30 januari 2020
Les Misérables*****
Il n’y a pas de mauvais hommes comme il n’y a pas de mauvaises herbes. Il n’y a que de mauvais cultivateurs. Die les vqn Victor Hugo krijg je mee na het zien van deze film vol testosteron. Normaal houd ik niet van gewelddadige films maar deze film verheerlijkt het geweld niet maar maakt heel inzichtelijk hoe de pleuris kan uitbreken in een kansarme banlieue zonder een eenduidige schuldige aan te kunnen wijzen. Geen karikaturen (al denkt mijn collega daar anders over...), alle standpunten, beweegredenen, onzekerheden komen voor het voetlicht in dit meeslepende en hartverscheurende verhaal. Fantastisch.
Boyz in the wood****
De jacht is geopend in Boyz in the Wood. Terwijl de onbenullige jongeren klagen over de frisse lucht en hun landkaart gebruiken om licht ontvlambare hasj te roken, loert een hertog vanuit de verte door zijn vizier. Een dwaas kat-en-muisspel gaat van start, vol oerdomme beslissingen en krankzinnige plotwendingen. Samen met een bliksemmontage en twee paranoïde agenten uit een stoffig dorpje in de buurt, maakt debuterend regisseur Ninian Doff de chaos compleet. Nog een boodschap erbij over de kloof tussen de generaties? Ach, waarom ook niet.
Wat een heerlijke complete nonsens. Ik kan wel verhalen gaan houden over generatieconflicten, de arrogantie van de boomers en de onzekere toekomst van de jongste generatie, maar laten we vooral een traan wegpinken om het feit dat de meesters van de absurde humor overmorgen niet meer bij ons Europa horen...
Ammodo Tiger Short Competition 4****
Als ik zoveel films bekijk als dit jaar, dan moet ik ook een korte-film-reeks bekijken. Ik laat me verrassen...
Drie korte films als een prettig intermezzo tussen het ‘geweld’ van de heftige speelfilms. Een feest van kleuren, niet alleen van bloemen en planten maar ook van plastic en afval, in hun eenvoud verrassende kunstzinnige performances en tot slot een vrolijk gemengd gezelschap op weg naar de Biënnale van Venetië met een octopus, ogen, duiven, wielrennersbillen, nou ja, niet na te vertellen, die snel wisselende maar ook aanstekelijke beelden.
All this victory****
Het is bijna niet te geloven dat vijf mensen dagenlang onontdekt blijven terwijl er zeven Israëlische soldaten op de eerste verdieping ingekwartierd zijn. Toch is het echt gebeurd. Je weet als kijker precies even veel als de personages waardoor je het nog intenser beleefd. De regisseur zegt ook dat voor de meeste mensen de oorlog geluid is en zo heeft hij het ook willen weergeven. Zelf heb ik gelukkig geen oorloaservaring maar het doet me wel denken aan de schuilkelder waarin je kon plaatsnemen in het oorlogsmuseum in Jersey.
Porselein***
Wel een erg deprimerend eind van de dag. Deze film laat geen sprankje hoop toe en kan dus ook niet anders dan tragisch aflopen. Wat er nou echt met de jongen aan de hand is, wordt niet duidelijk. Het lijkt een combinatie van een ernstige vorm van epilepsie (hoewel er in het ziekenhuis niets geconstateerd wordt), zelfmutilatie en emotionele verwaarlozing. Rotterdam wordt in beeld gebracht als een Amerikaanse stad, maar kil, afstandelijk, haast zonder mensen en van de mensen die je tegenkomt word je ook niet gelukkig, misschien met uitzondering van de Italiaanse verpleegster. De vader is in ieder geval een kille griezel die van niemand 'nee' kan accepteren en denkt de hele wereld naar zijn hand te kunnen zetten. Wat fout gaat, is per definitie de schuld van een ander. Ik neem nog even een wijntje...
vrijdag 31 januari 2020
Moffie*****
Gaan we ooit nog eens meemaken dat het machismo de wereld uit wordt geholpen? Ik vrees het ergste. Wel ben ik erg blij, lieve Erik Jan, dat dit jou bespaard is gebleven...
Deux****
Mooie film, zeker, en die onderstreept nog maar eens het belang van het tijdig uit de kast komen en open kaart te spelen. Ik vond sommige ontwikkelingen wel wat onwaarschijnlijk en had verwacht vaker ontroerd te zijn dan ik daadwerkelijk was. Dat zegt overigens niets over het voortreffelijke spel van de twee hoofdrolspeelster, maar eerder over het scenario naar mijn gevoel.
Fire will come (Viendra le feu)****
... en dat krijgen we niet te weten. Het verhaal is eenvoudig, maar de beelden van wouden, wuivende boomtoppen, laaghangende mist, ondersteund door de hypnotiserende muziek van de countertenor (Andreas Scholl?) die Cum dederit uit Nisi dominus zingt van Vivaldi. Schitterend.
zaterdag 1 februari 2020
Little Joe***
Little Joe maakt mensen echt gelukkiger, maar wat zijn de bijwerkingen? In deze ijzige thriller lijken de gebruikers van de plant op onderkoelde zombies die behalve geluk geen andere emoties meer kunnen voelen.
De (klinische) kleursetting is prachtig, de soundtrack bijzonder (doet een beetje denken aan Aziatische initiatiemuziek als dat bestaat), maar het verhaal wat dun en de acteerprestaties zo zo...
The barefoot emperor***
Het kon inderdaad bijna niet actueler op de dag dat de Europese Unie zonder het Verenigd Koninkrijk verdergaat, maar het is ook wel een beetje een herhaling van zetten. Gaan we nu om de paar jaar een sequel krijgen die de vinger aan de pols houdt bij de Europese worstelingen?
Zombi child****
Met Zombi Child keert regisseur Bertrand Bonello eveneens terug naar de folkloristische en koloniale wortels van de zombiemythologie, en vervlecht die met het hedendaagse verhaal van de Haïtiaanse tiener Mélissa. Op een Parijse kostschool staat haar traumatische verleden in schril contrast met de kopzorgen van de gepriviligieerde meisjes die zeggen te sterven vanwege liefdesverdriet. Verwacht een ambitieuze en originele zombiefilm waarin historische en culturele thema's zorgvuldig worden gebalanceerd. Leek me wel een mooie afsluiter van het festival...
En zo is het me toch weer gelukt het festival af te sluiten met een wat ontregelende film, hoewel... op zich verloopt de film tot vlak voor het eind eigenlijk redelijk normaal. Het verhaal van Narcisse was me nog vaag bekend. Ik meen er eens een documentaire over te hebben gezien, waarin sprake was van het gebruik van een schijndood opwekkende chemische substantie. In deze film wordt het geïnterpreteerd volgens het voodoo-geloof in Haïti. Voor ons bizar, maar toch ook zeer interessant.
48e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
woensdag 23 januari 2019
Dirty God****
Ik begin dit festival met de openingsfilm over een jonge Londense moeder die na een zuuraanval door haar ex moet leven met verminkingen op haar hals, borst, armen en een deel van haar gezicht. De brandwonden mogen dan geheeld zijn, de littekens blijven.
Mooi begin van het festival met erg mooie openingsbeelden. Ik dacht heel even een vloerkleed of een kat te zien, maar al snel werd duidelijk waar we echt naar keken. Sterk acteerwerk, eerlijk verhaal, hard, maar niet hopeloos, aangrijpend, maar niet larmoyant. En nou snel mijn bed in, want morgen moet ik van 's ochtends tot 's avonds laat werken (open dag) ... geen film dus...
vrijdag 25 januari 2019
Black Mother****
Kunstzinnige documentaire waarin het eiland Jamaica wordt geportretteerd door een aantal zeer verschillende bewoners, zoals rappers, rasta's, huismoeders en vrome kerkmeisjes. Ik ben benieuwd...
Ik kan het niet beter zeggen dan de site van het IFFR: De karakteristieke, analoge opnamen worden begeleid door een audiospoor dat soms volledig van de beelden afwijkt, en tóch sluiten beeld en geluid telkens naadloos op elkaar aan. Op bijzonder eerlijke wijze portretteert de autodidact fotograaf en filmmaker de Jamaicaan anno nu. Zo dus.
zaterdag 26 januari 2019
The River*****
Op een uitgestrekte Kazachstaanse vlakte, omsingeld door bergtoppen, worden Aslan en zijn jongere broertjes onafgebroken aan het werk gezet door hun strenge vader. Voor plezier hebben ze geen tijd. Het enige geluid is dat van de wind, het ademen van de personages en de paar woorden die over de vlakte gaan. Misschien een uitdaging voor het publiek, maar ja... ik ben daar geweest...
Erg mooie film. Afgaande op de trailer en de informatie op de site dacht ik even dat er helemaal niet gesproken zou worden in deze film, maar dat is niet zo. En er is zelfs op twee momenten mooie contemplatieve muziek. De echte soundtrack is echter de natuur zelf: de wind, het water, de vogels. De film is erg gestileerd, maar zonder dat het gekunsteld aandoet. Er zitten een paar onverwachte wendingen in, volgens mij ook veel symboliek. De beelden zijn prachtig: de verlaten steppe, de lichtwerking op de rivier en ja... de jongens ook.
Capharnaüm*****
Volgens de arts moet Zain een jaar of twaalf zijn, maar niemand kent zijn precieze leeftijd; hij is bij zijn geboorte niet aangemeld. Zo zijn er meer basale zaken die in zijn chaotische leven ontbreken: een leefbaar onderkomen, voldoende eten, bescherming, liefde. Daarom daagt Zain zijn ouders voor de rechter. Zijn aanklacht is dat ze hem op de wereld hebben gezet. Klinkt heftig...
Dit is een film die je naar de strot grijpt en je even sprakeloos maakt, al gold dat niet voor een paar mensen achter me die het nodig vonden om voortdurend commentaar te leveren tot een van hun buren getergd uitriep “koppen dicht!” Ga zelf kijken en hopelijk lukt je dat ongestoord...
A private war*****
Met 'embedded journalism' had Marie Colvin (1956-2012) niet veel op. De oorlogscorrespondent van The Sunday Times bleef niet netjes achter de linies, maar drong door tot de hete kern van gewapende conflicten. Ze stond op slagvelden in onder andere Oost-Timor, Tsjetsjenië, Libië en Sierra Leone. Daar bracht ze oorlogsmisdaden en persoonlijk leed aan het licht, interviewde ze rebellenleiders en dictators. Bij een granaataanval in Sri Lanka verloor ze een oog. Een bombardement tijdens het beleg van de Syrische stad Homs werd haar uiteindelijk fataal.
Wat een topdag en wat een heftige film weer. Het is gewoon niet voor te stellen hoe iemand zo gedreven kan zijn om zich steeds weer te wagen in de gevaarlijkste brandhaarden van de wereld. Dat kan natuurlijk alleen maar slecht aflopen.
Tehran: City of Love*****
Toen ik zelf in Iran was, voelde ik dat het land eigenlijk veel moderner is dan we van hieruit bedenken, ook al betekent dat voor de meeste mensen een dubbelleven. Drie eenzame mensen zijn ieder op hun eigen manier op zoek naar liefde: een receptioniste met overgewicht verleidt telefonisch met haar zwoele stem mannen die haar echte 'ik' nooit zouden zien staan. Als wraak laat haar sexy alter ego al haar dates stuk voor stuk zitten. Een voormalig kampioen bodybuilding verdient nu zijn geld als personal trainer. Als hij een jonge, veelbelovende sporter als cliënt krijgt, zet hij hiervoor alles opzij; zelfs een veelbelovende acteerklus voor een bekende Franse regisseur moet wijken. Een zanger voor religieuze begrafenissen wordt gedumpt door zijn verloofde. Hij probeert hernieuwde levensvreugde te vinden door zich om te scholen tot zanger voor bruiloften en partijen. Veel aantrekkelijker voor de dames, zo verzekert zijn vriend. Mijn belangstelling is gewekt...
Na twee buitengewoon heftige films was deze lichtvoetig gevoelige en bij tijden droogkomische film uit Iran heel louterend. En dan zelfs nog met (de sterke suggestie van) een homo-erotische component. Volgens mij komt het uiteindelijk met Iran wel goed...
zondag 27 januari
In Damascus probeert de jonge apotheker Sana het leven van haar zoon zo normaal mogelijk te laten verlopen. Het is 2012, het begin van de oorlog in Syrië, en water, gas en elektriciteit zijn schaars. Sana hoort dat er in een nabijgelegen stadje gasflessen te koop zijn. Zo begint een zoektocht die na een onverwachte wegversperring al snel uit de hand loopt...
Veel films dit jaar waarin de oorlog in Syrië een rol speelt. In deze film nog niet de totale verwoesting maar die kondigt zich al wel aan. Steeds meer mensen beginnen hun schaduw (hoop, bescherming, menselijkheid?) te verliezen, in deze film ook letterlijk.
Der Unschuldige****
Ruth werkt in een laboratorium waar proefdieren worden blootgesteld aan radicale medische experimenten. Terwijl zij onder werktijd voor God speelt, onderwerpt ze zich thuis aan de strenge religieuze eisen van haar geloofsgemeenschap: evangelische christenen die geloven in het bestaan van demonen. Haar geregelde leven raakt uit het lood wanneer Andreas, haar ooit voor moord veroordeelde ex-vriend, plotseling opduikt. Is hij het echt of is hij een geest? Wat is er in haar tienerdochter gevaren, en hoe loopt het af met het aapje dat een lichaamstransplantatie ondergaat?
Een - hoe zullen we het noemen? - magisch-realistische film die je met veel vragen laat zitten dus ben ik nog even blijven zitten voor de q&a met de regisseur. Helaas leert de ervaring dat je daar meestal ook niet veel wijzer van wordt, zelfs de maker zelf weet kennelijk vaak niet wat hij of zij wil behalve een mooie film maken....
The Mountain****
Ik geloof dat ik het mezelf niet makkelijk maak vandaag: Een neuroloog vraagt een jongen hem te vergezellen als fotograaf bij operaties. Wat volgt is een reis langs Amerikaanse psychiatrische instellingen van de jaren vijftig, waar de arts vrouwen onderwerpt aan lobotomieën, die op dat moment eigenlijk al in onbruik zijn geraakt. De film toont een ijskoude mannenwereld waarin iedere vorm van menselijkheid chirurgisch verwijderd wordt, inclusief het beetje leven dat de jongen soms nog durft te tonen. Akelig sober, tragisch liefdeloos.
Of ik nou helemaal begrepen heb wat de maker ermee wilde, dat weet ik niet, maar dat moet ik misschien ook maar niet meer proberen. Dan houden we het maar op ‘mooie beelden’ ;-). Echt hoor... helemaal in de fifties zoals in A single Man, maar dan anders... Ik ga even eten.
Na een leven vol drugs en drank belandt Margot in een verslavingskliniek op het Franse platteland. Eerst moet ze niets hebben van de mensen die daar in huiselijke setting hun leven weer op de rails proberen te krijgen - haar emoties zitten totaal op slot. Ze leeft per dag, en volgt plichtmatig de therapiesessies, maar langzaam dringt de buitenwereld tot haar door en kan ze zich openstellen voor de ware oorzaak van haar verslaving.
Hopelijk slaap ik nog wat van zondag op maandag, want dan volgt weer een heel volle werkdag...
Sympathieke film en laat ik nou maar niet flauw gaan doen over de geloofwaardigheid. Gelukkig heb ik nooit een ontwenningskuur hoeven volgen. De filmmaakster heeft vooral het belang van lotsverbondenheid, vriendschap en solidariteit willen onderstrepen en dat is haar in ieder geval gelukt. Mocht het onverhoopt toch eens nodig zijn, dan maar in zo’n muzikale groep in een kasteeltje in Frankrijk.
maandag 28 januari 2019
Juno, een gevoelige jongen in een dorpje op Java, moet het hoofd bieden aan verwarrende indrukken nadat zijn vader hem plotseling verlaat. Juno oefent bij een traditioneel Lengger-dansgezelschap, waar mannelijke dansers een vrouwelijke gedaante kunnen aannemen. Die sensualiteit trekt hem aan, maar hij is ook geschokt wanneer hij ziet hoe verleiding kan leiden tot geweld. Terwijl hij vriendschap sluit met een jonge bokser en een oude dansmeester ontdekt hij zijn seksuele identiteit.
Wat ik een beetje verwarrend vond was dat sommige scènes heel realistisch waren en naturel geacteerd werden en andere - met name in de tweede helft met de politieke verwikkelingen nogal karikaturaal overkwamen. Maar dat had ik dus kunnen weren: ‘een afwisselend betoverende en realistische poëtische vertelling’ ik heb me dus maar laten betoveren.
Transnistra*****
Een van de onbekendste landen waar ik ben geweest, is Transnistrië, een stukje gestolde Sovjet-Unie op de grens tussen Moldavië en Oekraïne. De film richt zich op de dagelijkse realiteit van een zestal tieners. Middelpunt is Tanya, die haar beste vrienden aan het lijntje houdt terwijl ze al een vriendje in het buitenland heeft. Ze neemt jongens mee naar de natuur en langs vervallen flats voor korte avontuurtjes of gewoon voor wat gezelligheid. Gecombineerd met zwoele elektronische muziek suggereren de shots dat deze idylle slechts voor even is. In een land dat niet bestaat is het leven extra vluchtig.
Toen ik zelf in Transnistrië was, noemde ik het een vreemd stukje gestolde Sovjet-Unie en dat was in deze documentaire die wel een speelfilm leek even te zien toen de jonge Vanya militair werd onderscheiden in Tiraspol, maar voor de rest speelt de documentaire zich af op het platteland waar de pubers een beetje rondhangen en mijmeren over hun uitzichtloze bestaan. Heel ontroerend vond ik de laatste scène waarin de 17-jarige Tolja - een gevoelige en sympathiek overkomende jongen met onduidelijke leerproblemen en zonder geld en daarom (?) een jaar in een krankzinnigengesticht dreigt te worden opgenomen en gedrogeerd (hoewel hij op het eerste gezicht prima lijkt te functioneren...) - hartstochtelijk begint te zingen. Een juweeltje, deze 'documentaire'.
dinsdag 29 februari
Genèse*****
Guillaume zit op een kostschool, waar hij de gangmaker van de klas is. Gaandeweg ontwikkelt hij gevoelens voor zijn beste vriend, een sportieve ijshockeyer. Guillaumes zus Charlotte wisselt haar degelijke jeugdliefde in voor een fouter type. De derde, losstaande verhaallijn is voor Félix, een jonge tiener die op zomerkamp zijn eerste pure liefde beleeft. Dit deel verklaart de raadselachtige titel van de film: het is het begin van alles.
Mooie film over kalverliefde, de grote onzekerheid op die leeftijd. Ik herkende veel moet ik zeggen. De indrukwekkendste scène vond ik de liefdesverklaring van Guillaume voor de klas. Wel schrijnend om te zien hoe weinig bewegingsruimte je hebt als ontluikende homo en wat heteromannen zich daarnaast juist allemaal menen te mogen permitteren. Dat wordt dan wel weer goedgemaakt door de jonge Félix in de tweede helft van de film. Maar hoe zou het Guillaume nu vergaan? Met die vraag blijf ik toch wel zitten...
Un amour impossible*****
Ze is typiste en daarmee beneden zijn stand, maar dat weerhoudt rijkeluiszoon Philippe er niet van om de mooie Rachel te verleiden. Over een toekomst samen is hij duidelijk: die zit er niet in. Rachel accepteert de situatie, zelfs wanneer ze zwanger wordt.
Prachtige en schrijnende film die me soms deed denken aan Maupassants Une Vie waarin een moeder verblind door onvoorwaardelijke liefde zich helemaal te gronde laat richten door haar ondankbare zoon. Er klonk in de eerste helft van de film vaak hoongelach bij het onbegrijpelijke gedrag van de rijkeluiszoon die Rachel steeds maar weer om zijn vinger weet te winden, maar allengs verstomde het gelach. En steeds als je denkt dat het niet erger kan, dan wordt het kwaad toch weer overtroffen, net als in het boek van Maupassant.
woensdag 30 januari 2019
Manta Ray****
Een Thaise visser ontfermt zich over een gewonde man die hij aantreft in de bossen aan de kust. Daar spelen zich geheimzinnige zaken af. Vele lichamen zijn er haastig begraven. 's Nachts dwalen lichtjes rond als zielen van overledenen. De visser noemt de man Thongchai. Hoewel deze geen woord spreekt en vermoedelijk doof is, bloeit er kalmpjes aan een mooie vriendschap. Dit brengt de visser tot een besluit met verregaande gevolgen. Wanneer hij op een dag niet terugkeert van zee neemt Thongchai stap voor stap het leven van zijn redder over - zelfs diens teruggekeerde ex-vrouw.
Ik vond het wel een mooie film waar ik in ieder geval rustig van ben geworden, door de mooie kalme beelden, de haast hypnotiserende elektronische muziek en zelfs Odetta-achtinge Thaise blues... maar wat die oudere man gehuld in kerstverlichting en een machinegeweer nou in de jungle deed? Volgens de aftiteling had ik ook een heleboel Rohingja-stemmen moeten horen. Het maakt me eigenlijk niet uit. Wel jammer dat er geen q&a was.
Core of the world*****
Na al het contact met zijn familie te hebben verbroken, leeft Egor op een afgelegen boerderij waar hij werkt als een dierenarts. Omringd door dieren voelt hij zich beter en veiliger. Mensen houdt hij op afstand, alsof hij het wel wil, maar niet weet hoe hij contact moet maken. Echo's van zijn getroebleerde verleden en de komst van dierenactivisten beginnen het toevluchtsoord dat hij voor zichzelf heeft gecreëerd aan te tasten.
Wat kies ik toch goed! ;-) Ik kan me geen festival heugen waarbij ik zo vaak vijf sterren heb gegeven. Ook dit was weer een prachtige film, geweldig geacteerd met heel veel oog voor hele kleine details die er niets toe lijken te doen, maar die zo levensecht zijn (grappige en wrede kinderspelletjes, uitglijden in de modder, achteloos trappelen in een plas, enz., enz.), een bijzondere rol voor veel dieren, schrijnende situaties, maar dan op de juiste momenten weer voorzien van een gezonde dosis humor. Chapeau.
donderdag 31 januari 2019
Lazzaro felice*****
Het dorpje Inviolata ('onaangetast') doet haar naam eer aan in deze film waarin het leven in de kleine gemeenschap van tabaksboeren zich ontvouwt als het dat eeuwen geleden deed. Toch lijken de auto van de markiezin die de afgezonderde plantage met harde hand bestiert, en de mobiele telefoon van haar zoon Tancredi aanwijzingen dat we ons dichter bij het heden bevinden dan je op het eerste gezicht zou denken.
Intrigerende film, waarover je eigenlijk nog wel wat zou willen napraten. Een soort parabel, sprookje? met de engelachtige totaal altruïstische en buitengewoon naïeve zachtaardige Lazzaro die ook als een Lazarus herrijst in een moderne wereld waarin iedereen een jaar of 30 ouder is behalve hijzelf, de onschuld zelve. Alleen de wolf valt hem niet aan en maakt geen misbruik van hem.
Hail Satan?*****
In augustus vorig jaar werd een standbeeld van Baphomet, een gevleugeld schepsel met een geitenhoofd, naast een monument van de tien geboden op het Capitoolterrein geplaatst. Een ludieke protestactie van The Satanic Temple tégen religieuze intolerantie, en vóór de scheiding van religie en staat. De tempel werd mede opgericht door sociaal activist Lucien Greaves en in zes jaar tijd is deze van een kleinschalige mediastunt geëvolueerd tot een internationaal erkende religie met honderdduizenden aanhangers. Tegelijk is het ook een van de meest controversiële religieuze stromingen in de Amerikaanse geschiedenis, want is dit wel een religie? Is het een sekte? Performancekunst? Wat is The Satanic Temple eigenlijk?
Na zo’n engelachtige hoofdfiguur als Lazzaro wordt het tijd om te rade te gaan bij de duivel. Ik had deze film nog geen minuut lang op Facebook aangekondigd of ik kreeg een like van een van de satanisten die ik even later in de documentaire zag spreken. Ik zal me waarschijnlijk nooit meer bij een kerkgenootschap aansluiten, maar zou zowaar een kanshebber kunnen zijn. ;-) Ze provoceren natuurlijk met veel (zwarte) humor, maar zijn in wezen een buitengewoon tolerante, inclusieve en geweldloze groep actievoerders. Er werd aanvankelijk veel gelachen in de zaal, maar nadat de eerste gêne eenmaal voorbij is, werd er serieuzer gekeken en geluisterd naar het aangebodene.
vrijdag 1 februari 2019
Rafiki*****
'Brave Keniaanse meisjes worden brave Keniaanse echtgenotes', is Kena en Ziki al hun hele leven verteld. En dat een hypotheek de droom van elke gezonde Keniaan is. Maar Kena en Ziki willen meer. Ze willen avontuur en echte liefde, geen saai bestaan als gehoorzame echtgenote in de buitenwijken. Wanneer ze verliefd worden op elkaar, ondervinden ze pas echt hoe behoudend de wereld om hen heen is. De relatie tussen de twee jonge vrouwen is het warme, kloppende hart van deze sprankelende en kleurrijke film, die in Kenia verboden werd...
Het was hoognodig dat deze film in Oost-Afrika werd gemaakt en des te erger dat hij uiteindelijk verboden werd. Tegen beter weten in had ik toch een iets hoopvollere film verwacht, ook al zullen sommigen zeggen dat het laatste shot een sprankje hoop bevat. Ja, maar hoe dan? Ik kan me op dit moment nauwelijks een moeilijkere leefplek indenken voor een LHBT...'er dan in het oosten van Afrika en dan moet Kenya nog gunstig afsteken tegen bijvoorbeeld Oeganda.
Leto****
Punky biopic over de underground muziekscene in Leningrad vlak voor de perestrojka, gebaseerd op de beginjaren van popicoon Viktor Tsoï en zijn legendarische band Kino. In de vroege jaren tachtig sluit hij vriendschap met de charismatische zanger van de band Zoopark, die zeldzame platen van Bowie, Blondie en T. Rex op de kop heeft getikt. Ook met hun eigen optredens willen ze de boel flink opschudden, maar het jonge publiek mag vooralsnog alleen de voeten op het ritme bewegen. Met humor en lef gaan de bandleden de censuur te lijf, al dan niet in hun fantasie.
Vooral de vorm waarin deze film is gegoten is verrassend en aanstekelijk. Op gezette tijden heffen figuranten (in de trein, de tram of een telefooncel) de tekst aan van westerse popliedjes uit de jaren 80, met soms een vet Russisch accent, zuiver of vals en de filmbeelden worden aangevuld met grappige getekende animaties. In de zorgvuldig geluiddicht gemaakte zaaltjes waar het publiek netjes op hun stoelen moet blijven zitten maken de akoestische gitaren ineens plaats voor elektrische, waarna iemand een bord ophoudt met ‘dit is zo niet gebeurd’.
zaterdag 2 februari 2019
Wanneer oorlog vrede wordt genoemd, propaganda tot waarheid wordt gebombardeerd en haat tot liefde wordt verheven, dan begint het leven op de dood te lijken. Sergei Loznitsa geeft een praktische handleiding voor het overleven in zo'n hel. In dit geval heeft die hel een specifieke naam: Donbass, de Oekraïense regio van het Donetsbekken, waar criminele bendes, het lokale leger en Russische troepen elkaar bevechten op straat. Overal heerst angst en argwaan, want wat is echt en wat is fake news?
Met pijn in mijn hart heb ik vandaag een drastische beslissing genomen: het werk in het onderwijs wordt alleen maar zwaarder en ik word ouder. De combinatie met een open dag, rapportvergaderingen, met mijn vader naar het ziekenhuis en dan ook nog meteen een repetitieweekend van mijn koor erachteraan, dat alles samen eist zijn tol. Ik heb geprobeerd om alle ballen hoog te houden, maar mijn lichaam zegt vandaag dat het genoeg is geweest. Ik ga rustig aan mijn werkachterstanden werken, want echt uitrusten is in mijn baan helaas niet mogelijk...
Javier Belmonte schildert grote doeken met naakte mannen in onmogelijke posities. Het zijn eigenlijk allemaal zelfportretten. De kunstenaar is 43 en zit gevangen in de spagaat van een midlifecrisis. Hij leidt het structuurloze bestaan van een bohemien en vlindert van de ene vrouw naar de andere. Hij draagt steevast een stoer leren jack, maar zit 's avonds te huilen in de opera. Het feit dat zijn ex-vrouw weer in verwachting is en zijn tienjarige dochtertje Celeste van hem weg lijkt te drijven, maakt hem onzeker. een familieleven is wat hij wil. Maar hij is onaangepast en bokkig om zelfs zichzelf te overtuigen dat hij daarvoor geschikt is.
Het noorden van Colombia, eind jaren zestig. Tijdens een dorpsceremonie op een uitgestrekte woestijnvlakte laat Rapayet zijn oog vallen op de mooie Zaida. Maar om ook echt met haar te kunnen trouwen, is een grote bruidsschat nodig. De film lijkt met zijn eerste twintig minuten aan te sturen op een kalm drama rond de eeuwenoude familietradities van het Waayuvolk. Maar dat is slechts het halve verhaal van deze Colombiaanse inzending voor de Oscars.
Voor mijn slotfilm blijf ik in Latijns Amerika. Fabiana is een doorgewinterde vrachtwagenchauffeur die al dertig jaar naar volle tevredenheid de uitgestrekte wegen van Brazilië overmeestert. Dat ze transgender is, lijkt weinig uit te maken voor haar nomadische leven. Ze kan in de vele plaatsen die ze doorkruist, aanschuiven bij verschillende dames - en tussen de heren on the road voelt ze zich als een vis in het water. Nu haar pensioen nadert, beseft Fabiana dat haar leven drastisch zal veranderen. Haar huis, waar ze met haar vriendin woont als ze niet op de weg is, zal haar nieuwe wereld worden.
donderdag 25 januari 2018
Jimmie****
Jimmie is vier jaar oud. Zijn vader heeft hem verzekerd dat hij zijn moeder, die plotseling verdwenen is, weer terug zal zien. Jimmie gelooft hem; welke kleuter zou dat niet doen? Ook als zijn prettige leventje in Stockholm nog verder uiteenvalt, blijft Jimmie zich vastklampen aan beloftes. Aan een volwassen hand, een vriendelijk gezicht, zijn trouwe knuffel.
De filmmaker laat ons de waanzin ervaren van weerloze mensen die op de vlucht zijn voor... oorlogsgeweld? En dat helemaal vanuit het perspectief van een jong kind dat niet begrijpt wat er aan de hand is. In de tegengestelde richting van wat er momenteel in Europa aan de hand is, van Zweden via Duitsland naar de Balkan en verder. Vader en zoon worden gespeeld door de filmmaker zelf en zijn eigen zoontje. Het is wat het is, dicht op de huid, beklemmend.
vrijdag 26 januari 2018
The Florida Project*****
Prachtige film, geweldig geacteerd. Het begint als een soort wervelend feest van kinderen die intens genieten van hun vrijheid in een warm Florida. En tegelijkertijd voel je vanaf het begin ook de uitzichtloze triestheid van het leven van kansloze eenoudergezinnen. Ontzettend knap dat die verschillende werkelijkheden zo realistisch, aanstekelijk en afstotend getoond worden. En dan dat engelengeduld en mededogen van de moteleigenaar die geen kant uit kan...
All you can eat Buddha****
Onderhoudende en intrigerende film die je met een heleboel vragen achterlaat. Om de een of andere reden dacht ik dat het een Braziliaanse film was maar het is een ontregelende Frans-Canadese film. Over de bedoelingen ga ik nog eens even nadenken...
zaterdag 27 januari 2018
Les garçons sauvages***(*)
De foto's doen me denken aan Lord of the Flies. Ik ben benieuwd...
Dit is een film die je wel echt moet uitzien. Enkele tientallen bezoekers verlieten de zaal eerder. Misschien konden ze niet goed tegen het nogal campy gehalte en de soms wat geforceerd overkomende erotische clichés die erin verwerkt zaten, maar halverwege nam de film toch wel een verrassende wending. En op eentje na was ik er toch even ingetrapt. Meer kan ik niet verklappen.
Stories of our lives*****
De vorige film gewoon eerder geboekt, zodat ik toch alle tijd had, gelukkig! Indrukwekkend en tegelijkertijd doodzonde dat deze film in Kenya zelf niet vertoond mag worden. Het collectief The Nest is het hele land doorgereisd en heeft van een aantal verhalen die hun verteld zijn een paar juweeltjes gemaakt die ons lhbt’ers over de hele wereld de mogelijkheid geeft/zou moeten geven om onszelf in alle waardigheid te kunnen herkennen. Heel mooi gemaakt.
Jeannette***
Niet iedereen kon dit verdragen. Het leek soms een soort Jesus Christ Superstar maar dan met blatende schapen op het Franse platteland, amateuracteurs en headbangende nonnen. Die onbalans tussen prachtige fotografie en houterig acteerwerk en niet altijd even toonvaste zangeressen, tja, dat wil wel eens schuren. Maar kennelijk was dat de bedoeling: de soms behoorlijk lastige melodieeen werden niet geplaybackt maar ter plekke opgenomen terwijl er wel een professionele instrumentale geluidsband overheen ging. Waarom? De stemmen waren goed, maar zelfs een professioneel koor doet uren over de registratie van één lied... het zal de authenticiteit zijn. Maar Ha, zet dan ook de instrumentalisten in het duinlandschap, zou ik zeggen...
Beast****
Een film die je vanaf begin tot het eind op het puntje van je stoel doet zitten, al had hij wat mij betreft eerder mogen aflopen. Tegen het einde komt er een aantal verrassende plotwendingen, waardoor het mij niet meer helemaal duidelijk was of het nu een psychologische thriller was over de bekrompenheid op een eiland waar iedereen op elkaars huid zit of een soort miniserie over (een) seriemoordenaar(s).
zondag 28 januari 2018
Hannah****
Helaas was ze zelf al weer vertrokken. Ik hoopte even dat ze misschien bij de inleiding zou zijn. Ik blijf een grote fan van Charlotte Rampling. Ze hoeft helemaal niets te zeggen. Wat een présence. Je krijgt alle tijd om te raden wat er precies gebeurd is, maar eigenlijk doet dat er niet zo toe. Wanneer komt de volgende Rampling?
Ravens (Korparna)****
Vandaag is kennelijk de dag van de wat zwaarmoedige slow movies. Niet alleen zoonlief spreidt liever zijn vleugels uit om te ontsnappen uit het familieboerenbedrijf. Ach, ik had Klas wel in mijn armen willen sluiten. Net zo oud als ik trouwens, 16 in 1978...
The Cannibal Club (O clube dos canibais) ***
Superrijken die zich beklagen over de slechte zeden en criminaliteit van de onderklasse terwijl ze zichzelf overgeven aan braspartijen, vleselijke lusten en - lekker over de top - die hardwerkende onderklasse letterlijk opeten. Op zich mooi bedacht, maar ik vond de uitwerking niet echt overtuigend.
maandag 29 januari 2018
Balekempa****
Kempana, een armbandverkoper, zwerft over het platteland om de handen en gezichten van vrouwen te versieren met sieraden. Voor zijn eigen vrouw lijkt hij minder aandacht te hebben. Het echtpaar kan geen kinderen krijgen, wat een zorg is voor de hele familie en leidt tot roddels in het dorp. Kempana trekt veel op met zijn jeugdvriend Hanuma. Ondertussen laat zijn vrouw zich in het huishouden en op andere terreinen helpen door het kind van de buren. Zal het geheim van het echtpaar ooit uitkomen?
Discreet camerawerk legt op subtiele wijze de schoonheid van het landschap en de sereniteit van deze patriarchale plattelandsgemeenschap in Zuid-India vast. De intrige van het verhaal en de minimalistische regie, gecombineerd met het oprechte spel van de niet-professionele acteurs uit het dorp (onder wie de grootmoeder van de regisseur), geven dit debuut een bijzondere charme en elegantie.
De filmmaker was voor het eerst buiten India en dat was te merken aan zijn verlegenheid. Daar had hij overigens geen reden toe want hij heeft niet alleen het script geschreven maar ook een groot deel van de productie op zich genomen, zelf muziekinstrumenten gemaakt voor de soundtrack en vervolgens zijn hele familie en vriendenkring ingezet als acteurs en crew in zijn eigen geboortedorp. Ik heb vaker door zulke dorpen gelopen maar deze film gaf een goed inzicht in wat er zich achter de deuren en in de hoofden van zo’n dorpsgemeenschap afspeelt. Zelf ben ik blij dat ik in de stad woon...
dinsdag 30 januari 2018De filmmaker was voor het eerst buiten India en dat was te merken aan zijn verlegenheid. Daar had hij overigens geen reden toe want hij heeft niet alleen het script geschreven maar ook een groot deel van de productie op zich genomen, zelf muziekinstrumenten gemaakt voor de soundtrack en vervolgens zijn hele familie en vriendenkring ingezet als acteurs en crew in zijn eigen geboortedorp. Ik heb vaker door zulke dorpen gelopen maar deze film gaf een goed inzicht in wat er zich achter de deuren en in de hoofden van zo’n dorpsgemeenschap afspeelt. Zelf ben ik blij dat ik in de stad woon...
Thomas Pesquet, l'étoffe d'un héros****
Even helemaal iets anders: een aimabele accentloos polyglotte jonge Fransman ruim een jaar volgen in de bijzondere voorbereidingen op zijn eerste verblijf van zes maanden in de ruimte. Daar kun je alleen maar een enorm respect voor hebben.
Wij***(*)
Door de toevallig aanwezige filmmaker werd gesuggereerd dat het op waarheid gebaseerde verhaal van de film te verklaren was uit het ontbreken van idealen en helden van de millenials-generatie, het feit dat hun ouders geen opvoeders maar beste vrienden zijn en zo nog een aantal zaken die nogal eens over deze generatie worden gedebiteerd, maar volgens mij was tenminste een van de personages een gewetenloze psychopaat. Om de rillingen van te krijgen...
woensdag 31 januari 2018
The Return****
Malene Choi Jensen baseerde zich op eigen ervaringen en verbeeldt die zo naturel, dat haar speelfilmdebuut haast een volbloed documentaire lijkt. Binnen een soms abrupte montage springen de lang aangehouden scènes met openhartige gesprekken er mooi uit. Een emotioneel hoogtepunt is een tedere, behoedzame hereniging tussen een moeder en zoon, met Karoline als stille toeschouwer. De pijnlijke vertwijfeling over identiteit wordt terloops gevangen in ontwijkende blikken.
Wat moet ik er meer over zeggen? Wat hierboven al staat, had ik ook kunnen schrijven over deze indringende film.
donderdag 1 februari 2018
Permanent green light***
De gevierde Amerikaanse auteur Dennis Cooper is bekend van zijn romans, poëzie en korte verhalen vol gewelddadige, verslaafde, homoseksuele personages en expliciete fantasieën over seksueel geweld. Permanent Green Light, mede geregisseerd door beeldend kunstenaar Zac Farley, ziet eruit als een vriendelijkere versie van zijn literaire universum, maar met behoud van de innerlijke en subversieve spanning. Een jonge Fransman wil zichzelf zonder duidelijke reden in het openbaar opblazen.
De film schept een eigenzinnige wereld van schijnbaar gevoelloze jongens in een abstracte voorstad. Cooper en Farley richten zich meer op hun verwarring dan op enige ideologie, door hun doodswens te vertalen naar onalledaagse en sensuele situaties. Het is een fascinerend werk over de schoonheid en het gevaar van jong zijn, dat trouw is aan Coopers kijk op filmmaker Robert Bresson die hij optekende in zijn roman Try: "Waar het om gaat is niet wat acteurs me laten zien, maar wat ze verborgen houden en, nog belangrijker, wat ze niet kennen van zichzelf."
Dit was weer een moeilijke film voor het publiek, dus niet iedereen bleef tot het eind zitten. Het was een beetje gekunsteld, met van die dialogen met een vertraging en surreëel afstandelijke reacties. Maar als je die verwachting van waarschijnlijkheid en geloofwaardigheid opgeeft, dan is het inderdaad wel fascinerend om jonge mensen ongecensureerd hun gedachten te horen uitspreken zonder dat iemand anders probeert die gedachten meteen om te vormen, zoals dat in het werkelijke leven wel voortdurend gebeurt.
zaterdag 3 februari 2018
Impermanence****
Alle drie worden ze op verschillende wijze naar een boeddhistische tempel op het platteland van Hunan in China getrokken. Daar ontdekken ze dat zonden uit het verleden (diefstal, moord, verlating) zich opstapelen als karmische schuld, met alle schokkende gevolgen van dien. Stap voor stap onthult de briljant verweven structuur het onontkoombare morele universum achter het lot van deze verloren, wanhopige zielen.
Prachtig camerawerk, mooie beelden met mist en lichtcontrasten. Spoken uit het verleden. Mooie mix van moderne en traditionele Chinese cultuur. Jammer alleen dat sommige emoties zo nadrukkelijk (over) geacteerd werden.
La fleurière***
Desillusie, zelfbeklag en opportunisme vechten om voorrang in de tragikomische gesprekken tussen de inbrekers. Het genre van de inbrekersfilm, met zijn codes en vaste patronen, fungeert als decor voor een portret van een stel randfiguren die het lot in eigen hand proberen te nemen. Schilderachtige shots van het beregende daklicht of een stoel naast een vers gedolven gat onderstrepen de stilstand van hun huidige leven. De onderneming lijkt bij voorbaat kansloos. Maar ook de underdog wint wel eens, toch?
Het slaapgebrek begint zijn tol te eisen. Ik dommelde regelmatig weg onder het monotone geluid van de Slowaakse romajongens die hun uitzichtsloze bestaan bespraken terwijl ze met uiterst primitieve middelen een tunnel graven van een bloemenwinkel naar de Nationale Bank in Brussel in de hoop op een kansrijker bestaan.
Mormaço (Sultry)****
Wat begint als een realistische film met een sterk politiek engagement verandert in een steeds beklemmender surrealistisch verhaal met een bizar einde. Ook de soundtrack is behoorlijk onheilspellend.
Arrhythmia*****
Als ambulancebroeder is Oleg bevlogen, maar verder lijkt alles in zijn leven te mislukken. Zijn vrouw Katja is zijn drankproblemen zat en wil van hem scheiden. Niet alleen de huwelijkscrisis, ook de commercialiserende verzorgingsstaat zet druk op Oleg. De nieuwe directeur van het ziekenhuis vraagt zijn team elke oproep binnen twintig minuten te klaren, ongeacht de ernst van de situatie. "Stop giving a shit" is wat hij eigenlijk volgens Oleg vraagt. Terwijl Oleg zich verzet tegen deze ontwikkelingen, klampt hij zich stevig vast aan Katja. Op het werk is hij een sympathieke moraalridder, thuis een tikkende tijdbom die het leven van zijn vrouw zuur maakt. Dat gaat onbewust, want door niet mee te gaan met de tijd zet hij alles op het spel. Filmmaker Boris Chlebnikov levert een oprecht portret van liefde en onverenigbaarheid af en schets daarmee een beeld van de sociale onrust in het hedendaagse Rusland. Het uitmuntend geacteerde Arrhythmia won de hoogste prijzen op het Open Russian Film Festival Kinotavr.
Boeiende en inderdaad uitstekend geacteerde film waarin de menselijke factor centraal staat zowel in de gezondheidszorg als in het persoonlijk leven. En dan was er naast alle tragiek ook zo nu en dan nog plaats voor een beetje humor. Mooie film.
The Shape of Water****Boeiende en inderdaad uitstekend geacteerde film waarin de menselijke factor centraal staat zowel in de gezondheidszorg als in het persoonlijk leven. En dan was er naast alle tragiek ook zo nu en dan nog plaats voor een beetje humor. Mooie film.
Dit is natuurlijk helemaal geen film voor het IFFR maar toch wel leuk om het mee af te sluiten. Toen de film begon had ik het idee naar een superamerikaanse versie van Amélie Poulain te kijken, maar het bleek een aaneenschakeling van parodieën op filmgenres te zijn: spionagefilms, koude oorlogfilms, en met name de monster-B-films. Wat zullen de makers en acteurs een plezier gehad hebben om zo over de top te gaan en dan ook nog mooi stilistisch als A single man. Een flutverhaal natuurlijk, maar ja, daar moet je je maar aan overgeven...
46e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
donderdag 26 januari 2017
Rester vertical****
We beginnen maar met een choquerende film, dan zijn we meteen in de stemming. De vorige keer heb ik van dezelfde filmmaker L'inconnu du lac gezien. De ruige Zuid-Franse natuur, van een poëtische schoonheid, maar tegelijk vol dreigend gevaar en met homo-erotische spanning die voortdurend in de lucht hangt...
Choquerend vond ik niet het goede woord. Ging dat om die paar expliciete scènes van tedere seks en een nietsverhullende bevalling? Die vond ik eerder eerlijk en down to earth, iets wat je inderdaad (vrijwel) nooit ziet. De film kwam mij eerder over als een droom, zoals ik die althans vaak kan ervaren. Ik had het zelf gedroomd kunnen hebben. Hij geeft zeker stof tot nadenken, maar misschien moet je dat niet eens doen. Fascinerend, dat wel. Ik ga er vast van dromen...
vrijdag 27 januari 2017
We blijven nog even in Franse sferen, met een kostuumdrama dit keer: de aftakeling en dood van een van de bekendste figuren uit de Franse geschiedenis: Lodewijk de Veertiende.
Het is zo gefilmd alsof je er ook zelf bij aanwezig bent: van heel dichtbij; de tijd verstrijkt langzaam. Je ziet de wereld die zo lange tijd aan de voeten heeft gelegen van deze machtige vorst al vanaf het eerste moment steeds kleiner worden. Prachtig en overtuigend ingehouden geacteerd door Jean-Pierre Léaud.
Het is zo gefilmd alsof je er ook zelf bij aanwezig bent: van heel dichtbij; de tijd verstrijkt langzaam. Je ziet de wereld die zo lange tijd aan de voeten heeft gelegen van deze machtige vorst al vanaf het eerste moment steeds kleiner worden. Prachtig en overtuigend ingehouden geacteerd door Jean-Pierre Léaud.
Moonlight*****
Ik ben heel erg benieuwd naar deze alom bejubelde film over het opgroeien van een zwarte jongen tot volwassen man in een omgeving waar het gevaar overal op de loer ligt, zonder vader, een aan drugs verslaafde moeder en in een homo-vijandige omgeving. Hartverscheurend en hartverwarmend moet hij zijn. Dat wil ik zien...
De film is inderdaad hartverscheurend en hartverwarmend, in alle opzichten een mooie film: mooi gefotografeerd, mooie soundtrack en prachtig geacteerd. Het verhaal is eenvoudig en verrassend tegelijk, waarschijnlijk door de combinatie van tederheid en hardheid. Een aanrader.
De film is inderdaad hartverscheurend en hartverwarmend, in alle opzichten een mooie film: mooi gefotografeerd, mooie soundtrack en prachtig geacteerd. Het verhaal is eenvoudig en verrassend tegelijk, waarschijnlijk door de combinatie van tederheid en hardheid. Een aanrader.
Grave***
Een brave vegetariër die na het eten van een beetje konijnenvlees tijdens een ontgroening verandert in een bloeddorstig carnivoor... roep de psychiater er maar weer bij, maar ik ben geïnteresseerd.
Opmerkelijk is hij zeker, deze film, met een aantal verrassende momenten en hij geeft ook zeker een bijzondere betekenis aan het begrip dat je iemand om op te vreten vindt, maar wat aanvankelijk leek te beginnen als een intelligente thriller, bleek uiteindelijk toch vooral een sensatiefilm waarbij ik me regelmatig afvroeg hoe dat nou moest gaan aflopen. Wat dat betreft viel de slotscène wat mij betreft nogal tegen...
zaterdag 28 januari 2017
Prevenge****
Ach, als we dan toch een beetje pervers bezig zijn, dan kan deze er ook nog wel bij: een jonge vrouw die seriemoordenaar wordt in opdracht van... haar ongeboren kind. En dan wordt ook nog eens horror en humor met elkaar gecombineerd. Kan dat wel?
Normaal gesproken ben ik wantrouwig als er een combi van horror en humor wordt aangekondigd, maar dat was ook niet echt het geval; wel heel veel Brits onderkoelde zwarte humor en dat kan ik zeker waarderen. Ook de Australische voorfilm Welcome home Allen die je mooi op het verkeerde been zette en ook met een stevig staaltje black humor eindigde...
American Honey*****
Een deprimerende blik op de Amerikaanse economie, maar een optimistische kijk op de kracht van jongeren. Het schijnt een mooie roadmovie te zijn en zoals iedereen weet, ben ik graag onderweg...
Aanstekelijke maar zo nu en dan ook afstotende film over (blanke) Amerikaanse jongeren die weinig kans maken in het Amerika van nu, maar er op hun manier het beste van proberen te maken. Met een soundtrack die mede het verhaal vertelt. Ik krijg wel weer zin om on the road te gaan...
Een absurd-komische film die begint met het relaas van de hond uit de titel, die in een raamvertelling uitlegt hoe hij van een werkloze communistische filmmaker veranderde in een viervoeter met een hang naar filosofische bespiegelingen. Ik ben benieuwd...
Goed bedoelde maar naar mijn idee wat knullige absurd komisch commentaar op de zoektocht naar een betere utopische maatschappij: communisme zonder communisten, wat natuurlijk nergens te vinden is. Ook aan de huidige vluchtelingencrisis wordt gerefereerd. Het leukste vond ik eigenlijk nog de laatste scènes waarin echte en filmische (on)werkelijkheid door elkaar gingen lopen en de filmmaker zelfs al een voorschotje nam op de Q&A na de film...
La región salvaje***
Vind ik mijn eigen leven misschien niet opwindend genoeg of zo? Net als in Raw is er in deze film sprake van een plotselinge verandering in iemands leven: hier geen bloeddorst, maar een alles verzengende wellust ten gevolge van een mysterieuze ziekte...
Ik citeer verder uit het programma: Opgedragen aan de in 2016 overleden Poolse regisseur Andrzej Żuławski, wiens Possession (1981) een inspiratiebron vormde, contrasteert de film het fantastische aspect (het uitleven van onderdrukte seksuele gevoelens) met soapachtig familiedrama en homofobie in de Mexicaanse machomaatschappij. Het horrorgehalte wordt versterkt door trage zooms, onheilspellende geluiden en duistere beelden door cameraman Manuel Alberto Claro, die eerder met Lars von Trier werkte. Tja, ik weet eigenlijk niet goed wat ik ervan moet denken...
zondag 29 januari 2017
Veelgeprezen mockumentary over de Belgische koning, die hals-over-kop uit Turkije probeert terug te keren naar zijn onderdanen, als hij die nog heeft tenminste: Wallonië heeft zich namelijk net afgescheiden van zijn koninkrijk. En dan maakt hij de vreemdste dingen mee in de Balkan...
Heel vermakelijke mockumentary over een koning die er misschien niet eens zo rouwig over is zijn koninkrijk te hebben verloren of op zijn minst zijn decorum en het hele protocol. Dat raakt hij dan ook wel noodgedwongen kwijt, in drag als Bulgaarse zangeres, dronken gevoerd door een voormalige Servische scherpschutter of zonder paspoort in een Albanese gevangenis...
Het doet zo zeer*****
Aangrijpende documentaire van Heleen van Royen die een jaarlang haar dementerende moeder filmt terwijl zij als mantelzorgster optreedt: gewoon met een stilstaande camera steeds op dezelfde bank gericht, maar dat schijnt de film alleen maar intenser te maken...
Als een mantra gaat het de hele film door: poedepoedepoeshta het doet zo zeer. De film blijft trouwens niet de hele tijd op de bank gericht zoals in DWDD werd beweerd. De film is inderdaad aangrijpend en ontroerend met zo nu en dan een bevrijdende lach door de soms komische situaties en het nuchtere gemopper van de moeder. Zeker een aanrader.
Corpo eléctrico****
Braziliaans filmdebuut waarin fraai de subtiliteiten worden geschilderd van de sociale verhoudingen tussen gays en hetero's, zwart en wit, rijk en arm, nieuwkomer en establishment.
Het lijkt wel alle dagen feest in het leven van deze Fernando, ook al moet hij hard werken en haalt zijn management toch kennelijk zijn wenkbrauwen op bij de manier waarop hij werk en plezier met elkaar probeert te vervlechten. Misschien is het leven uiteindelijk toch geen feest...
maandag 30 januari 2017
Chez nous***
Een film over een actueel thema, nu overal in Europa en zeker in Frankrijk het populisme steeds meer aan kracht wint: hoe zo'n politieke partij erin slaagt goed bedoelende mensen voor hun karretje te spannen...
Ik had dat laatste wat subtieler verwacht, maar misschien ben ik te veeleisend wat dat betreft, als je nu ziet hoe weinig subtiel een en ander gaat aan de andere kant van de Oceaan of bij onze brievenbusplassers. Maar toch miste de film voor mij wat aan overtuigingskracht...
dinsdag 31 januari 2017****
Fake****
De dove componist Samuragochi Mamoru stond in Japan jarenlang te boek als 'de hedendaagse Beethoven'. Dat veranderde echter in 2014 toen een muziekleraar genaamd Niigaki Takashi ten tonele verscheen die beweerde de schrijver van vrijwel alle composities van Samuragochi te zijn. Maar liefst achttien jaar lang zou hij dienst hebben gedaan als ghostwriter van een man die niet in staat was om noten te lezen, en bovendien ook nog eens helemaal niet doof was. De onthulling resulteerde in een groot schandaal rondom Samuragochi, al bleef hij volhouden wel degelijk hoofdcomponist van alle stukken te zijn, en daadwerkelijk zeer slechthorend. Interessant...
Dit is zo'n film waarbij je niet meteen bij de aftiteling de zaal moet verlaten. Er volgt nog een laatste scène die ik uiteraard niet ga verklappen. Jammer voor mijn buurman die al halverwege de film luid zat te snurken alvorens hij vroegtijdig de zaal verliet. Ik vond het echter fascinerend om te proberen te ontdekken hoe het nou uiteindelijk in elkaar zat. Alleen jammer van die schokkende camerabeelden vanuit de heup...
Dit is zo'n film waarbij je niet meteen bij de aftiteling de zaal moet verlaten. Er volgt nog een laatste scène die ik uiteraard niet ga verklappen. Jammer voor mijn buurman die al halverwege de film luid zat te snurken alvorens hij vroegtijdig de zaal verliet. Ik vond het echter fascinerend om te proberen te ontdekken hoe het nou uiteindelijk in elkaar zat. Alleen jammer van die schokkende camerabeelden vanuit de heup...
Nocturama*****
Weer zo'n film met een actueel thema, helaas... In Parijs bedenkt een bonte groep jongeren een dodelijk plan om de stad te schokken. Ieder speelt zijn eigen rol. Ze verschuilen zich in een warenhuis, een symbool van het consumentisme dat ze bestrijden.
Nocturama, een van de beste Franse films van 2016, is een indrukwekkende actiefilm waarin de personages een fascinerende choreografie van gebaren uitvoeren, of ze nu een bom plaatsen of met de metro reizen – een koortsachtige droom, rechtstreeks uit een roman van Brett Easton Ellis. Nocturama gaat niet over religieus of politiek extremisme, maar laat een leegte achter die het publiek zeker zal provoceren, zegt het IFFR...
Ik vond het een (onverwacht) ijzersterke en meeslepende film. Je komt eigenlijk nauwelijks iets te weten over de motieven van de jongeren, maar het is zo prachtig in beeld gebracht: het eerste half uur geen enkele dialoog of uitleg, maar je ziet de uiterste precisie in de voorbereidingen, ook de kleine, misschien fatale foutjes. Hele mooie camerawerking. Soms kom je ook meerdere malen op hetzelfde moment terug, net als in Elephant. In het tweede deel verbaas je je over de jeugdige onbezonnenheid, maar ook dat is weer geweldig in beeld gebracht, gewoon zoals het is. En ja... het kan natuurlijk niet goed aflopen. Deze film heeft me echt verrast.
woensdag 1 februari 2017
Midnight Sun***
Een avondje televisie in de bioscoop: twee afleveringen van een nieuwe Skandinavische misdaadserie van de makers van De Brug, die zich afspeelt in het Hoge Noorden waar het in de zomer nooit nacht wordt...
Wat weten die vredelievende Zweden toch steeds weer voor gruwelijks en wreeds te bedenken. De makers die in de pauze tussen de twee eerste afleveringen commentaar leverden, waren in ieder geval buitengewoon op elkaar ingespeelde vrolijke jongens. Na de pauze moest ik helaas moeite doen mijn ogen open te houden. Het festival begint toch wel zijn tol te eisen: nu weer een nachtje van een uur of vier... En ik weet nog steeds niet hoe het afloopt in Kiruna: nu moet ik de laatste zes afleveringen nog bestellen...
donderdag 2 februari 2017
Jackie****
"Dat ga ik u natuurlijk niet laten opschrijven”, glimlacht Jackie Kennedy tegen haar interviewer, als ze iets te persoonlijk is geweest. Maar wij zien het wel allemaal, in deze eerste Engelstalige film van de Chileense meester Pablo Larraín, over haar dagen na de moord op JFK. Met een alom toegejuichte, intense en intieme titelrol van Natalie Portman.
Zoals het programma vertelde een intiem, complex beeld van mode-icoon Jackie, die – onzeker en koppig, verwend en dienstbaar, kwetsbaar en krachtig – steeds de historische reputatie van JFK voor ogen hield, met een mooie laatste bijrol van John Hurt.
Zoals het programma vertelde een intiem, complex beeld van mode-icoon Jackie, die – onzeker en koppig, verwend en dienstbaar, kwetsbaar en krachtig – steeds de historische reputatie van JFK voor ogen hield, met een mooie laatste bijrol van John Hurt.
vrijdag 3 februari 2017
Een jonge vrouw verdwijnt in Tokio en een groep vrouwelijke straatkunstenaars spuit haar gezicht op muren door de hele stad. Een bende tienermeisjes valt mannen aan op straat. Deze film is een zinderende mengeling van subtiele momenten en chaotische uitbarstingen, die opkomt voor levendige Japanse meisjes die zich ergeren aan machismo. Nu Japan nog een beetje vers in mijn geheugen ligt, wil ik deze film graag gaan zien...
O.K. Ik begin vermoeid te worden en dan helpt het niet anderhalf uur te luisteren naar hysterisch gekrijs en te kijken naar overacting... Nee, dit trok ik even minder...
O.K. Ik begin vermoeid te worden en dan helpt het niet anderhalf uur te luisteren naar hysterisch gekrijs en te kijken naar overacting... Nee, dit trok ik even minder...
zaterdag 4 februari 2017
Los decentes****
Een dienstmeid betrekt een functie in een exclusieve gated community in de buitenwijken van Buenos Aires. Wanneer ze merkt dat zich achter de hoge muren van de achtertuin een nudistische swingerclub bevindt, begint voor haar een geestelijke en seksuele ontdekkingsreis. Sociaal-politieke allegorie met precies de juiste dosis droog-zwarte Oostenrijkse humor. Droog-zwarte humor ligt me wel...
Ik had nog even overwogen hem te laten schieten om wat slaaptekort weg te werken, zeker nadat ik had gezien dat de film niet zo werd gewaardeerd door het publiek. Maar dat was ten onrechte. Ik vond het een alleszins vermakelijke droogkomische kritiek op onze welgestelde samenleving die zich opsluit binnen conventies en letterlijk binnen hekken. De film heeft meerdere lagen en een verontrustend slot en ik vond de beelden goed gekozen, zowel die van de gated community met zijn eenzame en gekwelde bewoners als die van de vrijgevochten maar op Tibetaanse klankschalen timmerende nudisten die weer hun eigen maatschappij binnen de maatschappij oprichten. Dat kan natuurlijk niet goed gaan, helaas...
Ik had nog even overwogen hem te laten schieten om wat slaaptekort weg te werken, zeker nadat ik had gezien dat de film niet zo werd gewaardeerd door het publiek. Maar dat was ten onrechte. Ik vond het een alleszins vermakelijke droogkomische kritiek op onze welgestelde samenleving die zich opsluit binnen conventies en letterlijk binnen hekken. De film heeft meerdere lagen en een verontrustend slot en ik vond de beelden goed gekozen, zowel die van de gated community met zijn eenzame en gekwelde bewoners als die van de vrijgevochten maar op Tibetaanse klankschalen timmerende nudisten die weer hun eigen maatschappij binnen de maatschappij oprichten. Dat kan natuurlijk niet goed gaan, helaas...
Loving*****
Het waargebeurde verhaal van Richard en Mildred Loving, die in 1958 ontdekken dat hun liefde voor elkaar allesbehalve onschuldig is: de staat Virginia verbiedt rassenvermenging en de zwarte, zwangere Mildred wordt 's nachts van bed gelicht en gevangen gezet. Deze aangrijpende film toont hoe kort geleden Amerikaans racisme nog bij wet was vastgelegd.
Je denkt bij overheidsracisme automatisch aan Zuid-Afrika maar dat land was helaas een van de vele. Het is bijna irreëel te beseffen dat nog maar zo kort geleden een 'interraciaal' getrouwd stel jarenlang op de vlucht moest gaan voor de eigen overheid en hun rechten op samenzijn tot aan de Supreme Court moest bevechten. Heel aangrijpend.
Je denkt bij overheidsracisme automatisch aan Zuid-Afrika maar dat land was helaas een van de vele. Het is bijna irreëel te beseffen dat nog maar zo kort geleden een 'interraciaal' getrouwd stel jarenlang op de vlucht moest gaan voor de eigen overheid en hun rechten op samenzijn tot aan de Supreme Court moest bevechten. Heel aangrijpend.
Lemon****
De officiële openingsfilm van het IFFR, maar ik was helaas verhinderd op de openingsavond. Dit is wat het festival erover zegt: Isaac Lachmann is veertig. Zijn acteercarrière zit in het slop, hij is een grote teleurstelling voor zijn familie en tot overmaat van ramp verlaat zijn blinde vriendin hem ook nog eens. Dit was niet de bedoeling. Een opmerkelijke eerste speelfilm, vol creativiteit en humor, met een geweldige cast (comedian Brett Gelman, Michael Cera, Judy Greer, Nia Long).
Lemon is een gortdroge, nu eens hilarische, dan weer bevreemdende tragikomedie over de mogelijkheid tot falen. Zeg maar gerust een maffe film, waarvan de hilarische (scatologische) scènes me misschien nog het meest bijblijven.
Lemon is een gortdroge, nu eens hilarische, dan weer bevreemdende tragikomedie over de mogelijkheid tot falen. Zeg maar gerust een maffe film, waarvan de hilarische (scatologische) scènes me misschien nog het meest bijblijven.
Mesteren (The Man)*****
Deze film heb ik later nog toegevoegd, enerzijds om het gat in de avond te vullen, anderzijds omdat ik merkte dat deze film in de smaak viel bij het publiek. Hij speelt in Kopenhagen, in de kunstwereld en gaat over een volwassen zoon die ineens opduikt in het leven van zijn beroemde vader. De twee hebben elkaar niet eerder gezien...
Ja, wat wil deze jongen van zijn vader nu hij hem voor het eerst ziet? Ik zou nu van alles kunnen vertellen maar dat doe ik niet voor het geval jullie hem nog willen gaan bekijken, maar vinden jullie hem mooier met of zonder bril? Ik spreek in raadselen...
X500****
Ja, wat wil deze jongen van zijn vader nu hij hem voor het eerst ziet? Ik zou nu van alles kunnen vertellen maar dat doe ik niet voor het geval jullie hem nog willen gaan bekijken, maar vinden jullie hem mooier met of zonder bril? Ik spreek in raadselen...
X500****
Drie losstaande verhalen in Mexico, Colombia en Canada, over jongeren van wie het leven volledig verandert na de dood van een geliefde. Het verwerken van verdriet gaat gepaard met emigratie, drama en rebellie. Vol energie en gefilmd in documentairestijl, is dit een ontroerend portret van drie jonge mensen op zoek naar een nieuw leven.
Hoewel het einde voor alle drie de personages nog een sprankje hoop overlaat, geeft deze documentaire-achtige film een behoorlijk zwartgallig beeld van het harde leven van jongeren die zich in een vijandige omgeving staande moeten zien te houden. Een waardig, zij het wat deprimerend slot van het festival.
45e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
donderdag 28 januari 2016
The Island Funeral***(*)
Al ben ik er - behoudens een korte tussenstop in 2010 - al bijna 25 jaar niet meer geweest, Thailand blijft een speciale plek in mijn hart houden, al was het alleen maar omdat daar mijn odyssee over de wereld (nou ja, dat klinkt ook wel weer pretentieus) begon. Deze film wordt aangekondigd als een soort Thaise Jules et Jim, een roadmovie die zowel een reële als een innerlijke reis laat zien. Een film die probeert "inzicht te geven in de herinneringen-in-wording van een generatie die zijn weg moet vinden in een land dat opperste verwarring verbergt achter een glimlach. De reis eindigt dan ook niet in het paradijs, maar toch in een wondere wereld." Mijn belangstelling is gewekt.
mijn bevindingen:
mijn bevindingen:
Naast mij werd zo nu en dan gezucht. Laten we zeggen dat de film wat onthaastends had en hier in het westen zijn we inmiddels zo verslaafd aan het jachtige bestaan dat we real time soms niet meer verdragen kunnen en bij een road movie een lange reeks avonturen verwachten en niet zoals het in werkelijkheid meestal gaat. Wel zou je kunnen zeggen dat er escapisme zit in deze film. Een kleine gemeenschap heeft zich teruggetrokken op een idyllisch eiland ver van het geweld van mensen die elkaar elkaars waarheid willen opdringen. Hebben ze juist de hoop op een betere toekomst begraven met of zonder religie? Naar mijn gevoel laat de film alle opties open, net als wij hier nu ervaren: laten we ons verlammen door angst of lukt het ons toch om elkaar te zien als eenvoudige sterfelijke mensen die met elkaar het beste van het leven proberen te maken? Ik hoop het laatste en de filmmaakster ook, geloof ik, gezien het serene slot.
Free in deed****
Afgelopen zomer was ik in de Verenigde Staten, me zeer bewust van de nog altijd gespannen verhouding tussen blanke en zwarte Amerikanen. In 2008 was ik al eerder in New York en bezocht o.a. de 'prachtwijk' Harlem, waar personeel en klanten stonden te swingen in de Starbucks en uit vele panden in iedere straat gezang klonk van al even swingende kerkgenootschappen. Ooit was ik ook gelovig, maar dat heb ik al lange tijd achter me gelaten. Hoe blijven mensen hoop putten uit een geloof om uit hun benarde situatie te worden bevrijd? Kan het geloof überhaupt een oplossing bieden. Volgens het IFFR is deze film een ijzersterk, complex en zeer menselijk verhaal over de effecten van blind geloof.
mijn bevindingen:
Met open mond heb ik zitten kijken, vaak met ergernis over het blinde geloof, de soms hysterisch overkomende vervoering, de hypocriet overkomende houding van voorgangers, maar ook weer gegrepen door de oprecht overkomende roeping van hoofdpersoon Abe, die uiteindelijk zwaar moet boeten voor zijn misschien naïeve geloof. Al met al vind ik dat de film vooral een eerlijk beeld heeft willen geven van een in onze ogen misschien ongelofelijke situatie. Ondanks alle exaltatie worden de belangrijkste personages naar mijn mening nergens karikaturaal.
mijn bevindingen:
Met open mond heb ik zitten kijken, vaak met ergernis over het blinde geloof, de soms hysterisch overkomende vervoering, de hypocriet overkomende houding van voorgangers, maar ook weer gegrepen door de oprecht overkomende roeping van hoofdpersoon Abe, die uiteindelijk zwaar moet boeten voor zijn misschien naïeve geloof. Al met al vind ik dat de film vooral een eerlijk beeld heeft willen geven van een in onze ogen misschien ongelofelijke situatie. Ondanks alle exaltatie worden de belangrijkste personages naar mijn mening nergens karikaturaal.
vrijdag 29 januari 2016
Francofonia****
Veertien jaar geleden al was ik zeer onder de indruk van Aleksandr Sokoerovs film Russian Ark, in één ononderbroken take opgenomen in de Hermitage in Sint-Petersburg. Dit keer staat weer een legendarisch museum centraal, namelijk het Louvre. De titel spreekt me natuurlijk ook meteen al aan. In de Filmkrant krijgt de film al vijf sterren. De geschiedenis van een museum dat het toneel is van de verhouding tussen kunst en macht. Ik ben heel benieuwd...
mijn bevindingen:
Een instructieve les cultuurgeschiedenis op de vroege ochtend in een bijzondere vorm gegoten: beginnend met de aftiteling, eindigen met de ouverture (dat vroeg ik me bij het begin dus meteen al af), een soort documentaire met veel gespeelde elementen, Napoleon en Marianne die door het museum dwalen, en de hoofdverantwoordelijken tijdens de tweede wereldoorlog aan wie de epiloog verteld wordt. Veel ook in vogelperspectief, wat mooie blikken gaf over Parijs, maar ook prachtige close-ups van beeldhouwwerken. Jammer dat er geen IS-versie bestaat van graaf Metternich en misschien dan toch maar gelukkig achteraf dat die schitterende Assyrische beelden nog in het Louvre staan...
mijn bevindingen:
Een instructieve les cultuurgeschiedenis op de vroege ochtend in een bijzondere vorm gegoten: beginnend met de aftiteling, eindigen met de ouverture (dat vroeg ik me bij het begin dus meteen al af), een soort documentaire met veel gespeelde elementen, Napoleon en Marianne die door het museum dwalen, en de hoofdverantwoordelijken tijdens de tweede wereldoorlog aan wie de epiloog verteld wordt. Veel ook in vogelperspectief, wat mooie blikken gaf over Parijs, maar ook prachtige close-ups van beeldhouwwerken. Jammer dat er geen IS-versie bestaat van graaf Metternich en misschien dan toch maar gelukkig achteraf dat die schitterende Assyrische beelden nog in het Louvre staan...
The Idol****
Hartverwarmende film die het waargebeurde verhaal vertelt van de Palestijnse zanger Muhammad Assaf, die met zijn overwinning bij Arab Idol zijn thuisland in 2013 een zeldzame overwinningsroes bezorgde. Ik kan me voorstellen dat als je in een land woont met zo'n langlopend conflict waarvan de oplossing nog verre van nabij lijkt, je snakt naar iets wat je vervult van trots en vreugde. Ik laat graag mijn hart verwarmen...
mijn bevindingen:
Ik heb menig traantje weggepinkt (maar ja, daar is bij mij ook niet veel voor nodig) en de film bevatte ook wel een aantal elementen - clichés misschien - die dat goed bewerkstelligden, maar het zij de filmmaker vergeven. Het is inderdaad een hartverwarmende film. De ellende die er ook is - het lange hek waarachter de bewoners van Gaza gevangen worden gehouden - de tot puin geschoten stad, het wordt allemaal terloops maar indringend in beeld gebracht. Maar de ontroering en bewondering overheerst en misschien tegen beter weten in een sprankje hoop?
mijn bevindingen:
Ik heb menig traantje weggepinkt (maar ja, daar is bij mij ook niet veel voor nodig) en de film bevatte ook wel een aantal elementen - clichés misschien - die dat goed bewerkstelligden, maar het zij de filmmaker vergeven. Het is inderdaad een hartverwarmende film. De ellende die er ook is - het lange hek waarachter de bewoners van Gaza gevangen worden gehouden - de tot puin geschoten stad, het wordt allemaal terloops maar indringend in beeld gebracht. Maar de ontroering en bewondering overheerst en misschien tegen beter weten in een sprankje hoop?
zaterdag 30 januari 2016
The endless river*****
Nog zo'n land met een langlopend conflict - al is hier wel nadrukkelijk het proces van verzoening ingezet - en wat een schitterend land, kan ik uit ervaring zeggen. Een film waarin het onduidelijk is wie dader is en wie slachtoffer en waarin twee tegenpolen een onwaarschijnlijk verbond vormen en hun pijn proberen te overwinnen.
mijn bevindingen:
Een mooie film, waarin het whodunit nu eens niet centraal staat en - o ja, er zijn ook nog slachtoffers gevallen en er blijven mensen ontredderd achter - maar juist die ontreddering en de rouw, prachtig ingetogen gespeeld door beide hoofdrolspelers. Zo nu en dan waren er momenten waarop ik dacht: "Nee, hè, het gaat toch weer niet die kant op?...", maar dat was dan steeds niet het geval, alsof de filmmaker met deze verwachtingen wilde spelen. Misschien is dat ook wel zo. Een aanrader wat mij betreft.
mijn bevindingen:
Een mooie film, waarin het whodunit nu eens niet centraal staat en - o ja, er zijn ook nog slachtoffers gevallen en er blijven mensen ontredderd achter - maar juist die ontreddering en de rouw, prachtig ingetogen gespeeld door beide hoofdrolspelers. Zo nu en dan waren er momenten waarop ik dacht: "Nee, hè, het gaat toch weer niet die kant op?...", maar dat was dan steeds niet het geval, alsof de filmmaker met deze verwachtingen wilde spelen. Misschien is dat ook wel zo. Een aanrader wat mij betreft.
zondag 31 januari 2016
Een Lynchiaanse film over verlies en jaloezie. Uit het programma-overzicht: Hoe dan ook is het een film over Lenz, een jongeman die terugkeert uit Engeland naar Parijs om zijn geliefde Madeleine te zoeken. En over Helena en Lena, de vrouwen die hij in plaats van Madeleine vindt. Boven alles is het een verhaal over het destructieve gevolg van al die ontmoetingen, die de gedaante aanneemt van een macabere seksuele onderwereld. Uiteraard wordt dit allemaal afgebeeld zoals alleen Grandrieux dat kan: lichamelijk, gestileerd en hyperseksueel.
mijn bevindingen:
De Canadese inleider waarschuwde al dat Grandieux' films 'challenging' waren en al na 10 minuten verlieten de eerste mensen de zaal. Het werd geen leegloop, maar zo nu en dan werd het plukjes toeschouwers kennelijk te veel van het goede. Een duistere film, bij tijd en wijlen intrigerend, soms heel teder, dan weer uitermate afstotelijk, heel veel (extreme) close-ups en onscherpe beelden. Inderdaad een uitdaging dus...
mijn bevindingen:
De Canadese inleider waarschuwde al dat Grandieux' films 'challenging' waren en al na 10 minuten verlieten de eerste mensen de zaal. Het werd geen leegloop, maar zo nu en dan werd het plukjes toeschouwers kennelijk te veel van het goede. Een duistere film, bij tijd en wijlen intrigerend, soms heel teder, dan weer uitermate afstotelijk, heel veel (extreme) close-ups en onscherpe beelden. Inderdaad een uitdaging dus...
Les ogres****
We gaan door in Franse sferen, met een toneelgezelschap dat lief en leed deelt, als een rondtrekkende stam waarbij privé en werk altijd door elkaar lopen. Een opstandige acteur met een sardonisch gevoel voor humor wijst de directeur ook nog eens fijntjes op zijn al te grote ego, waardoor de acteur in het verleden een onmogelijke keuze tussen zijn werk en zijn zieke zoon moest maken. Alles voor het theater.
mijn bevindingen:
mijn bevindingen:
Misschien had deze film iets korter kunnen zijn, maar er valt niettemin veel te nieten. Dit bonte gezelschap maakt van zijn hart inderdaad geen moordkuil en er spelen onderling genoeg dingen om Bert van Leeuwen seizoenenlang familiediners te laten organiseren. Even lijkt het volledig uit de hand te lopen maar iedereen heeft elkaar toch nodig en... la vie continue...
Beyond sleep****
Een robuuste en gevoelige verfilming van W.F. Hermans' Nooit meer slapen, dat ik vanwege die voor mij al te herkenbare titel, uiteraard met belangstelling gelezen heb. Alleen daarom al ben ik benieuwd en dan heb ik nog niet eens over de prachtige desolate landschappen in het uiterste noorden van Scandinavië. Zelf heb ik dat alleen in de winter gezien - zonder muggen - maar ik zie het ook graag in de zomer - ook zonder muggen, want in de bioscoopzaal...
mijn bevindingen:
Meestal heb ik het gevoel dat een boek waarachtiger is dan de verfilming ervan. Dit keer leek het me eerder andersom, of ik heb inmiddels een vervormde herinnering aan het boek, dat kan natuurlijk ook. Ik heb menigmaal de neiging moeten onderdrukken om mezelf te krabben, met al die - hoewel ik inmiddels weet fake - muggen. Ik herkende veel in Alfred - o.k., een jongere versie dan wel - zijn klungeligheid, vrees én doorzettingsvermogen onderweg en dan de hele nacht nauwelijks kunnen slapen, terwijl je tentgenoot natuurlijk meteen ligt te snurken. Prachtige landschappen, overtuigend realistisch spel.
mijn bevindingen:
Meestal heb ik het gevoel dat een boek waarachtiger is dan de verfilming ervan. Dit keer leek het me eerder andersom, of ik heb inmiddels een vervormde herinnering aan het boek, dat kan natuurlijk ook. Ik heb menigmaal de neiging moeten onderdrukken om mezelf te krabben, met al die - hoewel ik inmiddels weet fake - muggen. Ik herkende veel in Alfred - o.k., een jongere versie dan wel - zijn klungeligheid, vrees én doorzettingsvermogen onderweg en dan de hele nacht nauwelijks kunnen slapen, terwijl je tentgenoot natuurlijk meteen ligt te snurken. Prachtige landschappen, overtuigend realistisch spel.
maandag 1 februari 2016
Alba*****
De film wordt aangekondigd als een van de fijnste verrassingen van het afgelopen jaar, een ontroerend debuut uit Ecuador, waarin een elfjarig meisje indruk maakt door haar natuurlijke acteerwerk: een verlegen meisje dat bij haar vereenzaamde vader gaat wonen als haar moeder naar het ziekenhuis moet. Alsof gedoe op school en de naderende puberteit nog niet ingewikkeld genoeg waren.
mijn bevindingen:
mijn bevindingen:
Inderdaad een juweeltje van een film met heel overtuigend acteerwerk van de hoofdrolspeelster, die ook aanwezig was met een groot deel van de filmcrew uit Ecuador voor de wereldpremière. Dicht op de huid, weinig woorden, een ode aan de verlegen mens. Nergens wordt de film een tranentrekker, terwijl er toch confronterende scènes in zitten, vooral als, net op het moment dat Alba haar eerste bescheiden succes beleeft in de grote wereld, haar door het leven getekende vader - een schat van een man maar minstens even verkegen als zijn dochter - wegens zijn shabby uiterlijk van het feestje wordt verwijderd, terwijl hij haar een verdrietige boodschap moest komen brengen. Niemand gelooft dat hij haar vader is en zij bevestigt het ook niet uit schaamte. Toch eindigt de film zeker hoopvol. Vader zal zijn dochter minstens evenzeer nodig hebben als zij hem.
Het klinkt als een Engelstalige film, maar dat zal wel weer komen omdat ons francofobe land sinds enkele jaren Engelse titels geeft aan Franse films. Hij speelt namelijk in Biarritz en omgeving, met jonge Franse acteurs en actrices: zorgeloze escapades van bemiddelde tieners blijken al snel niet opgewassen tegen de echte wereld. Dromerig realisme dat er geen doekjes om windt.
mijn bevindingen:
Mooie, jonge lijven en zonder meer een onderhoudende film, maar naar mijn gevoel lag de moraal er wel heel dik bovenop: leef er maar lekker op los en geniet ongedwongen van elkaars lichamen, maar je krijgt uiteindelijk de rekening gepresenteerd. En de Brigitte Bardot look-a-like komt tot inkeer en alleen de saaie, serieuze jongen krijgt wat hij wil. Maar nu ga ik denk ik wel heel kort door de bocht...
mijn bevindingen:
Mooie, jonge lijven en zonder meer een onderhoudende film, maar naar mijn gevoel lag de moraal er wel heel dik bovenop: leef er maar lekker op los en geniet ongedwongen van elkaars lichamen, maar je krijgt uiteindelijk de rekening gepresenteerd. En de Brigitte Bardot look-a-like komt tot inkeer en alleen de saaie, serieuze jongen krijgt wat hij wil. Maar nu ga ik denk ik wel heel kort door de bocht...
dinsdag 2 februari 2016
Paths of the soul*****
Elf jaar geleden was ik er zelf, in Tibet, en dat maakte veel indruk op me. Hoe lang houdt die cultuur nog stand tegen de oprukkende en tegelijk ook verleidelijke cultuur van China? Tegelijk herkende ik in de dagelijkse praktijk van het Tibetaanse boeddhisme onverwachts veel van het rijke roomse leven... In deze film wordt een 1200 kilometer lange pelgrimstocht naar Lhasa gevolgd, waarbij de pelgrims zich om de paar meter ter aarde werpen. Nee, wees niet bang, dat ga ik echt niet doen, misschien wel 1200 kilometer lopen, maar die onderwerping laat ik maar achterwege...
mijn bevindingen:
mijn bevindingen:
Hoewel het tegelijkertijd pure waanzin is kun je niet anders dan een diepe buiging maken voor mensen die zo veel over hebben voor een goed karma. Eerst 1200 kilometer te voet naar Lhasa, dan baantjes zoeken om materiaal te kopen om ook nog eens de heilige berg te beklimmen. En je dan steeds na drie tellen volledig ter aarde werpen en met je voorhoofd de grond raken. Vooral niet te veel stappen tussendoor zetten en even blijven liggen als er een insect voorbijkruipt. Misschien is het wel een van je voorvaderen. Ondertussen wordt er ook nog een kind geboren (en tijdens het prosterneren op de rug gebonden), de tractor Total loss achtergelaten (dan trek je de kar toch gewoon zelf? Wel weer even teruglopen om je prosternaties in te halen) en een van de deelnemers die bezwijkt wordt na een passende ceremonie met lama's voor de gieren achtergelaten. Als ik dit allemaal had geweten toen ik zelf in Tibet tussen de bedevaartgangers liep had ik uit respect een diepe buiging voor hen gemaakt.
Deze film "begeeft zich op het gebied van de wereldpolitiek en de actualiteit, maar dan wel met de voor Lafosse zo typische scherpe, beklemmende vragen over de ongemakkelijke werkelijkheid. Hij baseerde zich op de affaire L’Arche de Zoé, waarbij een Franse humanitaire organisatie in 2007 haar status misbruikte om kinderen weg te plukken uit Tsjaad ten behoeve van Franse adoptieouders.
Vincent Lindon, Frankrijks meest geliefde acteur van het moment, speelt Jacques Arnault, hoofd van de ngo `Move for Kids´, die met zijn team 300 weeskinderen probeert weg te krijgen uit het door oorlog geteisterde Tsjaad. Wat kan daar nou op tegen zijn? Toch? Al snel worden de teamleden - en de kijker - geconfronteerd met een mijnenveld aan morele dilemma´s."
mijn bevindingen:
De ongemakkelijke werkelijkheid, dat kun je wel zeggen, ja. Aanvankelijk word je vooral getroffen door het idee dat het hier niet lijkt te gaan om een ngo- maar om een ego-organisatie. Wat een ego's... Maar al snel wordt het duidelijk dat het hier helemaal niet in de haak is. Hoewel er wel degelijk idealistische mensen werken in dit project (een aantal houdt het echter al snel voor gezien), lijkt het enige doel om hoe dan ook aan de wens van de Franse adoptie-ouders te voldoen. Natuurlijk heeft men last van gewetensbezwaren, maar die wegen niet op tegen de wens om het target te halen. Dat kan niet goed gaan, en dat doet het dus ook niet...
Vincent Lindon, Frankrijks meest geliefde acteur van het moment, speelt Jacques Arnault, hoofd van de ngo `Move for Kids´, die met zijn team 300 weeskinderen probeert weg te krijgen uit het door oorlog geteisterde Tsjaad. Wat kan daar nou op tegen zijn? Toch? Al snel worden de teamleden - en de kijker - geconfronteerd met een mijnenveld aan morele dilemma´s."
mijn bevindingen:
De ongemakkelijke werkelijkheid, dat kun je wel zeggen, ja. Aanvankelijk word je vooral getroffen door het idee dat het hier niet lijkt te gaan om een ngo- maar om een ego-organisatie. Wat een ego's... Maar al snel wordt het duidelijk dat het hier helemaal niet in de haak is. Hoewel er wel degelijk idealistische mensen werken in dit project (een aantal houdt het echter al snel voor gezien), lijkt het enige doel om hoe dan ook aan de wens van de Franse adoptie-ouders te voldoen. Natuurlijk heeft men last van gewetensbezwaren, maar die wegen niet op tegen de wens om het target te halen. Dat kan niet goed gaan, en dat doet het dus ook niet...
donderdag 4 februari 2016
An*****
Ik kom er nog maar net vandaan, van Japan, een korte maar indrukwekkende reis met heel veel indrukken, soms duizelingwekkend, zoals in Tokyo, de grootste stad ter wereld, maar soms ook op plekken waar ik heerlijk tot rust kwam, zoals op het filosofenpad in Kyoto. Daarom ga ik graag naar een film die aandacht vraagt voor schoonheid. Want wat heb je aan kersenbloesem als je nooit omhoog kijkt? Wat is in het leven van dag tot dag de moeite waard? Misschien wel de bonenpannenkoekjes van een bejaarde Japanse kokkin die iedereen in vervoering doet raken. Hopelijk mij ook...
mijn bevindingen:
Dat ontbrak er dus inderdaad nog aan, aan die heerlijke wandeling over het filosofenpad in Kyoto: als daar dit eettentje had gestaan, had ik zeker een paar dorayaki (zoete bonenpannenkoekjes) geprobeerd. En ik kom er graag nog eens in het voorjaar terug om onder de kersenbloesem te lopen. Een mooie, tedere film die aandacht vraagt voor de kleine geneugten van het leven.
mijn bevindingen:
Dat ontbrak er dus inderdaad nog aan, aan die heerlijke wandeling over het filosofenpad in Kyoto: als daar dit eettentje had gestaan, had ik zeker een paar dorayaki (zoete bonenpannenkoekjes) geprobeerd. En ik kom er graag nog eens in het voorjaar terug om onder de kersenbloesem te lopen. Een mooie, tedere film die aandacht vraagt voor de kleine geneugten van het leven.
Eerder dit jaar draaide al een film over een aantal broers die nooit hun huis uit mochten in New York en vervolgens allerlei films gingen naspelen. Daar deed het gegeven van deze film mij enigszins aan denken, al gaat het hier niet om jongens met huisarrest, maar om twee vrienden die er hun levenswerk van hebben gemaakt om shot voor shot hun favoriete film Raiders of the Lost Ark na te maken. Helaas kwam er een kink in de vriendschap voordat ze hun meesterwerk konden voltooien. In 2014 besloten de inmiddels volwassen mannen hun werk alsnog af te maken. Dat is toch te gek om waar te zijn en moet je toch zien?
mijn bevindingen:
Geweldig! Dit moet je inderdaad zien. Niet te geloven dat dit gebeuren kon. De jongens hebben hun ouderlijk huis een paar keer bijna in brand gestoken, het huis is compleet verbouwd, ze hebben de meest ingenieuze special effects bedacht met de beperkte middelen die hun ter beschikking stonden en dat zeven jaar achter elkaar, resulterend in een film die het origineel tot in de puntjes volgt, met dat verschil dat de pubers die hem spelen voortdurend van leeftijd veranderen en dan dertig jaar later de ontbrekende scène nog aanvullen. Een van de twee vrienden wordt bijna ontslagen door het oponthoud dat hierdoor veroorzaakt wordt. Alles wat ik erover zeg is eigenlijk te weinig en te veel. De hele zaal leefde helemaal mee met dit jongensavontuur. Hier had ik het festival eigenlijk mee moeten eindigen...
mijn bevindingen:
Geweldig! Dit moet je inderdaad zien. Niet te geloven dat dit gebeuren kon. De jongens hebben hun ouderlijk huis een paar keer bijna in brand gestoken, het huis is compleet verbouwd, ze hebben de meest ingenieuze special effects bedacht met de beperkte middelen die hun ter beschikking stonden en dat zeven jaar achter elkaar, resulterend in een film die het origineel tot in de puntjes volgt, met dat verschil dat de pubers die hem spelen voortdurend van leeftijd veranderen en dan dertig jaar later de ontbrekende scène nog aanvullen. Een van de twee vrienden wordt bijna ontslagen door het oponthoud dat hierdoor veroorzaakt wordt. Alles wat ik erover zeg is eigenlijk te weinig en te veel. De hele zaal leefde helemaal mee met dit jongensavontuur. Hier had ik het festival eigenlijk mee moeten eindigen...
vrijdag 5 februari 2016
The hereafter****
"Een jongeman keert terug naar zijn vaderlijk huis nadat hij een tijd in de gevangenis heeft gezeten. De gemeenschap blijkt zijn misdaad echter allesbehalve vergeven te hebben. Uitstekend debuut werd schitterend koel gedraaid op klassiek 35mm, en heeft verrassende hoofdrol voor de Zweedse popster Ulrik Munther." Een mooi gegeven uit een land dat mij steeds meer fascineert...
mijn bevindingen:
mijn bevindingen:
Dat wil zeggen: de film heet Efterskalv, maar Nederland heeft nu eenmaal de onhebbelijke gewoonte om buitenlandse filmtitels in het Engels te vertalen - als je het dan toch doet, doe het dan in het Nederlands, zou ik zeggen. Indringende film, een mooi tegenwicht tegen The endless river die helemaal focuste op de rouwende slachtoffers en waarbij de daders buiten beeld bleven. Hier is het andersom. Je krijgt de indruk dat de jonge hoofdpersoon niet trots is op wat hij heeft gedaan maar ook niet wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid. Het is echter een illusie dat hij met een schone lei kan beginnen. Dat had hij dan sowieso beter elders kunnen doen. Maat ja, welke keus heeft een minderjarige? De film heeft een open einde maar veel hoop lijkt er niet te zijn...
zaterdag 6 februari 2016
Veel te kort was ik er deze zomer, in Montréal, een stad die mij zeer bekoorde. Graag vertoef ik er dus nog wat langer, al is het maar anderhalf uur. Een film over een naar Canada geëmigreerde Algerijn die aanvankelijk meer met de ramadan bezig is dan met kerst. Op een ongedwongen manier "geeft de filmmaker telkens meer informatie prijs over de hoofdpersonen, zodat de kijker geleidelijk meer te weten komt over hun achtergronden, en beseft hoezeer de Algerijnse burgeroorlog van de jaren negentig nog doorwerkt in hun levens.
In scherpe, prikkelende dialogen snijdt Bensaddek persoonlijke en culturele issues aan. Daarmee voorkomt hij dat deze feelgoodfilm zoetsappig of sentimenteel wordt."mijn bevindingen:
Aanvankelijk deed de film me een beetje denken aan Taxi Teheran maar dan minder luchtig. En Montréal is wel wit door de sneeuw maar het is voortdurend donker. Zou dat ook symbolisch bedoeld zijn? Beide hoofdpersonages zijn de duisternis van het islamitische fundamentalisme ontvlucht als ik het goed begrepen heb en proberen in Canada een nieuw leven op te bouwen. Heel actueel thema dus en helemaal gespeeld door maghrébins in Montréal die hierin verschillende keuzes maken. Tot drie keer toe spelen vier muzikanten ook Arabische versies van kerstliedjes (o dennenboom, jingle bells en de drum song). Er valt nog veel meer over deze film te zeggen trouwens. Hij geeft stof tot nadenken...
Een sfeervolle registratie van en bespiegeling op het leven van een jonge stadsgeneratie, die zich afspeelt in mijn lievelingsseizoen - de zomer - in drie van mijn meest geliefde steden - New York, Parijs en Berlijn. Twee jonge mensen proberen het verlies te verwerken van een vriendin die hun leven kleur gaf. Ze ontmoeten elkaar in deze zonovergoten steden, een nieuwe generatie wereldburgers die overal gelijkgestemden vinden. Ik voel me nu al thuis...
mijn bevindingen:
'Ce sentiment de l'été' dus. Life as it is - althans zoals ik het ervaar, al moet ik mezelf weer een jaar of twintig jonger denken maar dan wel in de huidige tijd (dat denk ik trouwens ook vaak tot ik weer eens in de spiegel kijk). Lawrence zou dan goed mijn beste vriend kunnen zijn. Hoewel de film o.a. over rouw gaat, is het echt een feel good movie over gewone maar bevoorrechte vrienden in onze moderne stedelijke maatschappij. Daar voel ik me wel thuis.
mijn bevindingen:
'Ce sentiment de l'été' dus. Life as it is - althans zoals ik het ervaar, al moet ik mezelf weer een jaar of twintig jonger denken maar dan wel in de huidige tijd (dat denk ik trouwens ook vaak tot ik weer eens in de spiegel kijk). Lawrence zou dan goed mijn beste vriend kunnen zijn. Hoewel de film o.a. over rouw gaat, is het echt een feel good movie over gewone maar bevoorrechte vrienden in onze moderne stedelijke maatschappij. Daar voel ik me wel thuis.
Endorphine****
"Hypnotiserend mengsel van droom, nachtmerrie en mysterie, waarin de levens van drie vrouwen die Simone heten met elkaar verbonden worden, door tijd en ruimte heen. Startpunt is een vreselijke moord in een parkeergarage, waarna zich een prachtig gefilmde, voortdurend in cirkels draaiende puzzel ontvouwt."
mijn bevindingen:
mijn bevindingen:
Esther had al gewaarschuwd dat dit een 'moeilijke film' was en inderdaad: ik blijf met veel vraagtekens zitten. Wat is werkelijkheid, wat is droom, wie droomt wat? Drie Simones, dezelfde vrouw in verschillende levensfasen? Vastvriezende en afgebeten tongen, ik kom er voorlopig niet uit. Hopelijk gaat het mij niet achtervolgen in mijn dromen. Maar intrigerend was het wel...
Aaaaaaaah!***
Traditiegetrouw beëindig ik het festival met een ontregelende film, dit keer een film zonder dialoog, omdat in deze film een poging gewaagd wordt de mensheid te laten zien als deze niet beschaafd was. De filmmaker "schetst in een Londense buitenwijk een wereld waarin mensen apen zijn gebleven. Een kosmos zonder vooruitgang, waar etiquette nooit heeft bestaan. Gefilmd op documentaireachtige wijze worden twee facties in beeld gebracht, onder leiding van hun respectievelijke alfamannetjes, die het met elkaar aan de stok krijgen. De mensapen mompelen, kreunen en krijsen naar elkaar. Hun vleselijke lusten worden verbeeld door perverse grimassen. Het leidt tot hilarische en schaamtevolle momenten. De film verwordt geleidelijk tot apensatire, waarmee de gewiekste mensheid te kak wordt gezet. Zonder fijne motoriek kunnen we bijvoorbeeld nog wel de wasmachine repareren. En eten zonder bestek, dat komt natuurlijk voor in talloze culturen. Zo dient de observerende benadering als manier om de kijker op het verkeerde spoor te zetten. Net zoals we apen met mensen vergelijken, vergelijken we mensen die apen spelen toch weer met mensen." Dat lijkt me wel een mooie klapper om het festival mee af te sluiten...
mijn bevindingen:
Aaaah! oe oe oe oe oe oe ieieieieieieieiehhh urg urg huh huh huh oewaeawaaeawaa hu hu hu mei ei ei ei ei iiiii iiii oei e o mmmmwhhh mmmhwww a a a aaa aaa ie ie ie ie ooe oe ohhh huh huh aaaaahh!
mijn bevindingen:
Aaaah! oe oe oe oe oe oe ieieieieieieieiehhh urg urg huh huh huh oewaeawaaeawaa hu hu hu mei ei ei ei ei iiiii iiii oei e o mmmmwhhh mmmhwww a a a aaa aaa ie ie ie ie ooe oe ohhh huh huh aaaaahh!
woensdag 21 januari 2015
War book***
Als het even kan, ben ik natuurlijk bij de opening. Ik was te laat voor de officiële opening in de Doelen, maar dit is ook prima: een politieke thriller. Hoge Britse overheidsfunctionarissen denken een draaiboek samen te stellen voor een eventuele nucleaire aanval, maar die aanval blijkt dichterbij dan ze vermoeden. Gaandeweg loopt de discussie hoog op en worden ze gedwongen persoonlijke afwegingen te maken. Dan pas beseffen ze de consequenties. Klinkt spannend...
In het begin deed het me erg denken aan een televisieprogramma dat we in Nederland enkele seizoenen hebben gekend, waarin allerlei Nederlandse beleidsvoerders moesten reageren op een crisissituatie, al zijn de personages in deze film een stuk besluitvaardiger, maar miste ik de directe consequenties van eenmaal genomen beslissingen. Ik denk dat ik het spannender en geloofwaardiger had gevonden als de personages meer round characters waren. Ze bleven echter flat characters, op het karikaturale af, met een oververtegenwoordiging van nooit opgegroeide corpsballen. En dat de werkelijkheid dichterbij de fictie ligt dan de personages vermoeden, wordt alleen maar even aangestipt. Ik had verwacht dat die lijn wat meer zou worden uitgewerkt. Minder spannend dus dan ik had gehoopt...
donderdag 22 januari 2015
Phoenix****
Deze film heb ik in tweede instantie aan mijn programma toegevoegd, omdat hij werd aanbevolen in de bijlage van de VPRO-gids. Een holocaust-overlevende die na een ingrijpende gezichtstransplantatie in een kapotgeschoten Berlijn op zoek gaat naar haar man, die haar niet meer herkent, klinkt inderdaad als een ongeloofwaardig film-noir-plot, reden voor mij om de film aanvankelijk niet te kiezen, maar volgens de Duitse kritieken gaat het om een intelligente en uiterst stijlvolle film. Kreeg bovendien in San Sebastian de prijs van de internationale filmkritiek. Toch maar proberen dus.
Een beetje ongeloofwaardig was het inderdaad wel, maar daar ben ik gemakkelijk overheen gestapt omdat je ook naar de film kunt kijken als een Griekse mythe. Ik ontdek weer een onbedoelde overeenkomst in mijn filmkeuze. Vanavond eindig ik met Métamorphoses. Ik had het ook kunnen weten door de titel. Als een phoenix herrijst Nelly uit haar eigen as en als een soort vermomde godin kan ze haar (ex)geliefde op de proef stellen, net als dat Philemon en Baucis gebeurde bij Ovidius en de Emmausgangers in de bijbel. Maar ja, die deden het met goed gevolg... Toen na de oorlog mensen terugkwamen uit de kampen, waren ze eigenlijk vaak maar een smet op het net weer schoon geveegde tapijt. De mythische truc van Nelly's nieuwe gedaante maakt het wel mogelijk deze dingen subtiel te ontmaskeren. Ik was bang voor een deus ex machina aan het eind, maar het slot was redelijk subtiel en zeer bevredigend.
Gluckauf****
Ik heb even geaarzeld voor ik deze film bestelde: het geweld zal toch niet al te centraal staan. Daar ben ik niet zo'n liefhebber van. Uiteindelijk trok de trailer me toch over de streep. Die deed een ontroerende film vermoeden over de (verstikkende) relatie tussen vader en zoon. We zullen zien...
Inderdaad geen film die ik normaal gesproken zou kiezen: rauw, bitterzwart, met maar hier en daar een klein sprankje hoop dat dan vrijwel meteen weer de grond in wordt gestampt. En dat alles in het schitterende landschap van Zuid-Limburg. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat hij zeer professioneel oogt, bijna on-Nederlands, of komt dat omdat hij helemaal Limburgs gesproken is, met Engelse ondertitels? Nee, dat is flauw....
Métamorphoses****
Gymnasiale nostalgie? Toch weer de gemankeerde classicus in mij? Ik ben toch benieuwd naar deze moderne bewerking van Ovidius' Metamorfosen, waarin Griekse goden ingrijpen in het hedendaagse Frankrijk. Volgens de regisseur een ode aan de culturele erfenis van Griekenland, dat de laatste tijd alleen maar negatief in het nieuws komt...
Mooie verhalen zijn het inderdaad en deze film zou zo tot lesmateriaal kunnen worden gemaakt, als er niet zo veel mooie jonge blote mensen door het beeld zouden lopen. Dat levert alleen maar giechelende pubers op...
Het was misschien wel een beetje op het kitscherige af, en dan ook nog eens gelardeerd met erg veel melodramatische muziek, maar ik heb me toch laten meeslepen door de prachtige verhalen en ach, eigenlijk hebben de filmmaker en ik wel iets gemeen. Toen Balkenende met veel trots aankondigde dat hij het Europese volkslied en de Europese vlag uit de toch uiteindelijk gesneuvelde grondwet had weten te houden, heb ik meteen een Europese vlag aangeschaft en die onder de klanken van Beethovens negende in de huiskamer gehangen. Hij hangt er nog steeds...
vrijdag 23 januari 2015
Timbuktu*****
Tweeëntwintig jaar geleden alweer was ik zelf in Mali, al was dat dan niet in Timboektoe, en sindsdien is er veel veranderd. Op het programma van het IFFR staat tragisch genoeg deze fraaie film met de dag actueler wordt. De stad is inmiddels in handen van religieuze fundamentalisten. Vrouwen mogen er niets en iedere dag spreekt een geïmproviseerd tribunaal even absurde als tragische veroordelingen uit. Vrolijk zal ik er wel niet van worden, maar actueel is het helaas wel...
Absolute aanrader. De film zit erg goed in elkaar, prachtige beelden, eenvoudige en doeltreffende verhaallijn. En wat een waanzin. Je mag toch hopen dat die idiote wens van enkelen om de klok veertien eeuwen terug te draaien om zich vervolgens zelf volkomen hypocriet waar nodig aan je absurde wetten te onttrekken. Mooie subtiele vormen van verzet: een groep jongens die enthousiast "luchtvoetballen" en een vrouw die haar veertig zweepslagen wegens muziek maken zingend ondergaat. Maar voorlopig delven de gezonden van geest het onderspit...
Poet on a business trip***
Deze film zat aanvankelijk niet in mijn programma, maar is erin terecht gekomen omdat ik door de ICT-problemen van het IFFR genoodzaakt was mijn programma hier en daar om te gooien. Volgens de beschrijving in zijn eenvoud een volstrekt unieke film (hoe moet ik dat lezen?) over een dichter die op "zakenreis" gaat door de onherbergzame provincie Xinjiang. Ja, je raadt het al... daar was ik ook eens, in 2008, om precies te zijn, om getuige te zijn van een schitterende totale zonsverduistering en vervolgens de zijderoute af te reizen door Centraal-Azië, helemaal naar Turkmenistan.
Ik herkende inderdaad veel plekken en situaties, de uitgestrekte landschappen, de troosteloze "motels" onderweg, de pot met lijm voor de postzegels in het postkantoor en ga zo maar door. Grappig wel dat deze film werkelijk van alles in beeld bracht, ook de meest banale zaken, en dan werd het zestien keer onderbroken door een ter plekke en vaak - al is het maar associatief - bij de situaties aansluitend gedicht. Laten we zeggen een charmante film, maar meer ook niet.
The tribe**
Ook een waagstukje... de critici zijn er bepaald verdeeld over. Nadat ik had besloten deze film in mijn programma op te nemen, las ik in de Filmkrant een artikel van een recensente die maar liefst nul sterren aan deze film toekende... En toch was hij in eerste instantie al meteen uitverkocht. Het zal wel te maken hebben met het volgende: in de film wordt alleen in Oekraïense gebarentaal gecommuniceerd en die wordt niet ondertiteld... Verklaar me misschien voor gek, maar dat maakt me toch nieuwsgierig...
Een uitdaging was het zeker, maar niet zozeer vanwege die niet ondertitelde gebarentaal. Dat laatste zal wel de reden geweest zijn voor het feit dat deze film al is overladen met prijzen maar waarom moet het zo'n uitzichtloos gewelddadig kl...verhaal hebben? Wat een overdaad aan mistroostigheid, geweld, en ga zo maar door. Nee, niets voor mij.
zaterdag 24 januari 2015
Un jeune poète****
Rémi is jong en knap en heeft zijn roeping al gevonden: hij wordt dichter. Met Paul Valéry als grote voorbeeld vindt hij inspiratie naast diens graf in het pittoreske vissersdorpje Sète. Tot dusver moest ik meteen aan Rimbaud denken. Maar dan: Het enige wat Rémi ontbeert is talent. Ontwapenende, zachtaardige film over een jongen waar een zee in schuilt die maar niet gaat kolken. Mijn interesse is gewekt...
Hè, dat had ik wel even nodig om weer vertrouwen in de mensheid te krijgen na die onaangename film van gisteravond. Ook de voorfilm was hartverwarmend: je suis amoureux Noé... ;-) De jonge dichter - die inderdaad niets van Rimbaud had - kreeg door zijn onbedoelde gestuntel soms wel de lachers op zijn hand maar vaak ook blijken van vertedering. Heel mooi gedaan, een beetje dromerig en tegelijk heel realistisch en ik heb meteen weer zin om naar Zuid-Frankrijk te gaan...
Turist*****
Van de maker van Play en Involuntary, op zich al een aanbeveling, maar ik heb me - blijkbaar met vele andere festivalbezoekers, want ook deze film was aanvankelijk al meteen "uitverkocht" - vooral laten overtuigen door de overrompelende trailer, waarin een onbezorgd vakantievierend gezin op een terrasje wordt overvallen door een lawine...
Wat zijn die Zweden toch goed in het neerzetten van ongemakkelijke situaties en dat dan toch in een redelijk lichtvoetige toon waardoor je heen en weer geslingerd wordt tussen vervangende schaamte in schrijnende situaties en onbedaarlijk lachen om de meest absurde toestanden. Heel knap gedaan weer. Dit is echt een film die je moet zien.
The dark horse
Ik ben nieuwsgierig gemaakt door de korte beschrijving van de film in de Volkskrantbijlage: luidkeels bejubeld drama uit Nieuw-Zeeland vertelt het waargebeurde, indrukwekkende levensverhaal van Genesis Potini, die tot zijn dood in 2011 vocht voor de toekomst van achtergestelde kinderen. Ondanks zijn eigen bipolaire stoornis leerde hij ze schaken en voor hun eigen kansen vechten. Grappig en rauw, en vooral intens ontroerend. Daar houd ik wel van.
Met pijn in het hart heb ik deze film - waar ik me erg op verheugde - laten schieten: na drie keer nachtbraken ben ik zo moe en ook nog eens snipverkouden, dat ik in mijn eigen belang even een pauze moet inlassen. Nu maar hopen dat de film of toch tegen blijkt te vallen (maar dat geloof ik eerlijk gezegd niet) of na het festival in de Nederlandse bioscopen uitkomt. Laat ik het daar maar op houden...
update: nou, dat wordt dus inderdaad het laatste, want inmiddels staat de film op plaats 1 in het overzicht van de publieksjury...
update: nou, dat wordt dus inderdaad het laatste, want inmiddels staat de film op plaats 1 in het overzicht van de publieksjury...
zondag 25 januari 2015
Bridgend****
Hoe komt het toch eigenlijk dat als je ooit intens verdriet hebt gevoeld, je dat steeds weer opzoekt in films en dergelijke. In 2006 was ik helemaal uit het veld geslagen door de zelfmoord van een van mijn leerlingen. Hij liet geen briefje of wat dan ook achter. In het Welshe plaatsje Bridgend blijkt dat in vijf jaar tijd met 79 mensen, veelal tieners, ook te zijn gebeurd.
Behoorlijk sinistere film, wat wordt ondersteund door een al even onheilspellende hypnotiserende filmscore. Het blijft een mysterie waarom al die jonge mensen zelfmoord plegen (het schijnt nog steeds door te gaan in werkelijkheid). Gesuggereerd wordt dat er sprake is van een grote groepsdruk, ja zelfs een soort geheim suïcidaal genootschap. Het is in ieder geval wel een film die je naar de strot grijpt.
Free your mind***
Ik verplicht mezelf ieder jaar ook een aantal korte (en middellange) films op te nemen in mijn programma. "Free your mind" klonk wel fris. En de kortste film in dit verzamelprogramma is afkomstig uit Oeganda en gaat over de morele clash in dat land, waar kerk, staat en populisme opgaan in de onderdrukking van seksuele minderheden.
Er waren niet zo veel mensen die de behoefte hadden hun geest te bevrijden, we waren ongeveer met zijn dertigen. Gisteren was de zaal kennelijk wel vol, tenminste aan het begin. Volgens de regisseur van de laatste film was namelijk 70 % boos weggelopen. Zoniet vanavond. Curieus was het wel, een (fake)documentaire gelardeerd met expliciete seksscènes op bouwterreinen...
maandag 26 januari 2015
Ich seh ich seh****
Toen ik de korte beschrijving van deze film las, moest ik meteen aan The others denken: wie leeft nog en wie is teruggekomen van gene zijde? En dat met een tweeling in de hoofdrol... Een meesterwerk van surrealistische horror, zegt de beschrijving. Benieuwd...
Inderdaad "intelligente" horror. Het begint vooral mysterieus en je vormt je meteen een hypothese over wie echt is en wie niet en wie welk spelletje speelt. Halverwege de film begint het flink uit de hand te lopen en wordt het behoorlijk sadistisch, hoewel nog net aan te zien. Als je van het genre houdt, een goede film.
Los hongos****
O.K. Laat ik het maar gewoon toegeven, ik vond het plaatje niet onappetijtelijk. En dan draait de film ook nog om vriendschap en speelt in het pas onlangs voor reizigers ontsloten Colombia. Misschien een van mijn volgende bestemmingen?
Heel sympathieke film. Hoewel het leven in het net weer een beetje democratisch wordende Colombia nog bepaald niet over rozen gaat, is er nog steeds sprake van een (naïef?) soort optimisme en activisme, dat me sterk deed terugdenken aan onze jaren zeventig en tachtig. Maar bovenal is de film sympathiek door de vriendschap tussen de twee jongens. Dat maakt hen en de film sterk.
dinsdag 27 januari 2015
A pigeon sat on a branch reflecting on existence****
Ook deze film was aanvankelijk "uitverkocht" en daar kan ik me alles bij voorstellen. Alleen de titel is natuurlijk al hilarisch en in vorige edities van het filmfestival heb ik ook al zeer genoten van de treurige absurdistische sulligheid van de films van Roy Andersson. Ik kijk ernaar uit...
Je zou de regisseur kunnen verwijten dat hij steeds dezelfde film maakt, maar dat doe ik niet, want hij doet het zo ontzettend goed: de treurigheid straalt al af van de lijkbleke gezichten van de gummbah-achtige personages, de troosteloze interieurs, die steeds vanuit één enkel camerashot worden gefilmd, met steeds een open deur, of een raam of een spiegel, terugkerende frases en vooral de ongerijmde combinaties van beeld, handeling en gevoel. Het blijft meesterlijk, al zit ik nog steeds mijn hersenen te pijnigen over de slavenscène...
Norfolk***
Psychologen onder jullie moeten er niets achter zoeken - ik heb een uitstekende relatie met mijn vader - maar ik begin zelf ook een constante te ontdekken in mijn filmkeuze in 2015. Ook deze film gaat over een problematische vader-zoon-relatie. Het blijft een raadsel - ook voor het publiek - wie goed is of fout, en het landschap van Norfolk vormt volgens de beschrijving de perfecte achtergrond voor dit soms ontregelende en altijd visueel overdonderende drama.
Intrigerende beelden, maar net iets te weinig clues voor mij om het verhaal goed te reconstrueren. Dat had ik natuurlijk kunnen weten, omdat de beschrijving het ook al over mysteries had, maar het blijft toch een beetje onbevredigend.
La prochaine fois je viserai le coeur****
Had ik zelf misschien psychiater moeten worden? Ik vind het in ieder geval wel weer een intrigerend gegeven: een politieagent die zijn eigen misdaden (als seriemoordenaar) onderzoekt. En dat schijnt dan ook nog echt gebeurd te zijn in 1978 in het departement Oise...
Het heeft geen zin om te proberen te begrijpen wat er in zo'n verknipt iemand omgaat. Hij zegt dat hij de mensheid haat en dat hij in het moorden de ultieme vrijheid voelt, maar toch is hij zich kennelijk wel bewust van de onaanvaardbaarheid van zijn daden. Na iedere moord doet hij aan zelfkastijding.
woensdag 28 januari 2015
Tu dors, Nicole?***
Ook dit is een constante geworden in mijn filmkeuze: een film uit het in mijn ogen prettig ontregelende Québec. Laat me maar even onverantwoord generaliseren: Engelstalig Canada komt me nogal eens over als braaf en puriteins, het Franstalige Québec lijkt veel (continentaal) Europeser, lekker dwars en eigenzinnig. Er komen in ieder geval mooie films vandaan en komende zomer ga ik er zelf even een kijkje nemen...
De film kabbelt een beetje voort in een lamlendige zomer met zo nu en dan een grappig intermezzo waarin niet geschroomd wordt een loopje met de werkelijkheid te nemen, zoals het oppasjongetje dat heimelijk op Nicole verliefd is en dat met een volwassen stem al even volwassen praat uitslaat...
donderdag 29 januari 2015
Ash and money****
De laatste decennia lijken in Europa althans ideeën er steeds minder aan toe te doen en komen overal populistische partijen op. Een Ests toneelgezelschap gaat een experiment aan en lanceert zogenaamd een nieuwe politieke partij. Tot hun eigen verbazing stijgen ze al snel in de peilingen. Volgens de beschrijving een slimme mockumentary over manipulatie in politiek en media.
Wat fantastisch gedaan. Werkelijk aan alles is gedacht: populistische boodschappen, humoristische filmpjes, bekladding van de eigen posters, verwarring stichten onder journalisten en hoewel je voor iedereen duidelijk maakt dat het om een theaterproductie gaat, toch de echte politici tegen je in het harnas jagen en het publiek in vervoering brengen door geweldig gestagede performances. Dat had ik best van dichtbij mee willen maken... Echt een topstunt.
Tja, eigenlijk had ik hem zelf dit voorjaar sinds lange tijd weer eens zullen zingen: de Matthäuspassion, maar het mocht door onvoorziene omstandigheden niet zo zijn. Dan maar naar deze documentaire film. Hopelijk lukt het me mijn mond te houden...
Tot tranen toe geroerd heb ik naar deze film gekeken en behalve genoten van de onovertroffen muziek van Bach ook met veel belangstelling geluisterd naar de bespiegelingen van Peter Sellars en de vele verhalen en belevingen van allerlei mensen - van dirigent tot soliste, danser tot schrijver, kunstschilder tot dakloze rondom de Matthäus en dan werd het Erbarme dich ook nog eens gezongen - in dezelfde schijnbare achteloosheid als destijds met ons in Delft - door Sytze Buwalda die ons allen in het koor tijdens de generale repetitie van de Hohe Messe tot tranen roerde met het Agnus Dei. En zo was de cirkel rond. Nu moet ik alleen nog een echt goede geluidsinstallatie gaan aanschaffen om deze schitterende muziek ook thuis eens volledig tot zijn recht te laten komen...
Angels of revolution****
Ik ben deze dag begonnen met politieke manipulatie en ik eindig er ook mee, zij het met ongeveer een eeuw tijdverschil. Een groep avant-gardistische sovjetkunstenaars wordt er door de regering op uitgestuurd om de utopische ideeën van het communisme uit te dragen onder de volkeren van Noord-Azië, die zich verzetten tegen de nieuwe ideologie. Een supervindingrijke, originele kijk op de Russische Revolutie, de kunst van propaganda en haar beoefenaars.
Mooi vormgegeven film - met prachtig knullige special effects (ik zie nog de gevleugelde hondjes vliegen...) over een deel van de geschiedenis in een uithoek van de aardbol waar ik nog maar weinig van wist. De brengers van de revolutie moeten het met de dood bekopen, maar de propaganda blijkt uiteindelijk toch zijn werk te hebben gedaan...
vrijdag 30 januari 2015
Dos disparos***
Een onderkoelde, secure tragicomedie waarin een 17-jarige jongen op een hete dag een pistool vindt en niet veel later zichzelf twee keer raakt. Hij overleeft het incident haast achteloos, maar wat is er veranderd voor hem, zijn familie en zijn vrienden?
Droog-Tragikomisch, dat is inderdaad wel een goede kwalificatie. De regisseur wilde geen duidelijke pieken en dalen. Nou, dat is hem dan goed gelukt. Van mij had er wel wat (meer) emotie in gemogen. Of eventueel contrasterende emotie zoals bij Ionesco of Wim T. Schippers. Op het perron van de metro had ik nog even tijd om een uitgebreid interview met de regisseur te lezen, maar daar werd ik helaas niet veel wijzer van. Hij somde alle feitjes op en zei alleen maar "meer is er niet over te zeggen", niets dus... Toch jammer.
zaterdag 31 januari 2015
Banana pancakes and the children of sticky rice****
Was aanvankelijk ook "uitverkocht". Maar mijn interesse is gewekt omdat hij speelt in Laos (prachtig land dat ik heb bezocht in 2010) en gaat over de cultuurclash tussen westerse backpackers en de plaatselijke bevolking. Ik ben daar ook in een stadje geweest dat een merkwaardige backpackerskolonie was in het hart van Zuid-Oost-Azië. Ben benieuwd wat ik herken...
Mooie, eerlijke documentaire met een respectvolle benadering naar beide kanten: die van de Laotiaanse dorpsbewoners die zo goed en zo kwaad als het gaat proberen te profiteren van de rugzaktoeristen die hun dorp komen bezoeken, maar ook naar de toeristen die op zoek zijn naar rust, exotiek of gewoon de wereld willen zien. Beide "groepen" krijgen een spiegel voorgehouden, zonder dat er ge- of veroordeeld wordt. Gewoon zoals het is, heel herkenbaar dus voor mij...
The normal heart****
De belangrijkste reden waarom ik zelf alleen ben gebleven, zal wel vooral in mijn persoonlijkheid liggen, maar voor mij heeft ook wel meegespeeld dat mijn coming out juist kwam toen vanuit Amerika de "homopest" overwoei naar Nederland. Ben je eindelijk in het reine met je gevoelens, blijk je uit te moeten kijken voor een dodelijke ziekte. Ik verwacht een soort Angels in America, ook al zo indrukwekkend...
Wat waren we bang, herinner ik me nog. Dat de buitenwereld ook nog eens zo ongeïnteresseerd of zelfs buitengewoon vijandig was, had ik al weer lange tijd verdrongen. Nog steeds raken 6.000 mensen per dag besmet met het HIV-virus, maar nu horen "wij" tot de happy few voor wie het een chronische ziekte is geworden en zijn we onverschillig voor de miljoenen kanslozen in met name Afrika. Maar ik kan alleen maar mijn pet afnemen voor mensen die destijds zo moedig waren als de hoofdpersoon uit deze film. Hoe is het hem eigenlijk vergaan?...
Fort Buchanan***
Variatie op een thema? Een hommage aan de Amerikaanse popcultuur en televisieseries, maar de dialogen zijn herschikt en de personages zijn Frans en homoseksueel. Het resultaat is volgens de beschrijving (en daar hebben we het weer:) prettig gestoord, maar aangenaam melodrama.
Ach, het is natuurlijk altijd grappig om stereotiepen te doorbreken door dingen om te draaien, maar verder had de film nou niet zo veel om het lijf, vond ik. Maar goed, een aardig tussendoortje dus met stoere militairen die getrouwd zijn met mannen, vrouwen die de hele tijd aan seks denken enz. Ik maak me op voor de uitsmijter van dit festival, die hoge ogen gooit bij de publieksjury...
The farewell party*****
Dat is toch een geschikte titel voor mijn afscheid van dit festival? Waarschijnlijk ben ik wel te moe om naar de afscheidsparty van het festival te gaan; dan maar naar deze gitzwarte Israëlische komedie over vriendschap en afscheid die in Venetië de publieksprijs in de wacht sleepte.
"Kan ik God nog even spreken?" - "Die is net even naar het toilet." Ze zeggen vaak dat Joden overal grappen mee kunnen maken en dat blijkt wel uit deze naar mijn mening zeer ontroerende en respectvol gemaakte film over de mogelijkheid van zelfbeschikking. De op zich misschien zware boodschap wordt regelmatig verteerbaar gemaakt door rake grappen over euthanasie en dementie. Ongelofelijk knap dat je een hele zaal aan het lachen kunt krijgen, terwijl de hoofdzaak ferm overeind blijft. Complimenten en een waardig afscheid van het festival!
43e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
Qissa****
Hier stond aanvankelijk een aankondiging voor de publieksopener Her, maar die film - inmiddels uitverkocht - zal ik na het festival moeten gaan bekijken. Of ik te bescheiden ben, moeten anderen maar uitmaken, maar ik blijk inmiddels te behoren tot de genodigden voor de officiële opening van het festival. En daar is Qissa de openingsfilm, een ontroerend drama over een Sikhgezin in Punjab waar hoe dan ook een mannelijke erfgenaam moet worden geboren en een dochtertje daarom als jongen wordt opgevoed: een gegeven dat ik ken van Tahar Ben Jellouns L'enfant de sable. Ik laat me verrassen, temeer daar ik pas op de dag zelf besef dat ik een andere film ga zien dan ik dacht...
Een mooi begin van het festival, al blijf ik nog met wat vragen zitten. Moet ik natuurlijk niet doen... Mooi en sfeervol gefilmd, eindigend zoals het begint, met een nogal dramatische soundtrack en prachtig acteerwerk van de jonge hoofdpersoon. Maar wat begint als een tamelijk realistisch sociaal-cultureel drama, lijkt even een coming-out film te worden, om vervolgens steeds symbolischer en fabel/raadselachtiger te worden. Ik had eigenlijk wel bij de big talk willen zijn, maar ja, die is later in de week pas.
donderdag 23 januari 2014
Canibal****
Moet ik mij zorgen gaan maken over mijn eigen geestelijke gezondheid? Dit is al de derde keer dat ik kies voor een kannibalenfilm... Maar dit schijnt een hele subtiele te zijn: een elegante moordenaar met kilo's mensenvlees in zijn koelkast die plotseling gewetensbezwaren begint te krijgen als hij een verlegen jongedame ontmoet.
Nee, ik hoef me voorlopig geen zorgen te maken. Ik kan dan wel heel goed alleen zijn, maar zo ongenaakbaar als deze man ben ik toch zeker niet. We zullen wel nooit begrijpen waarom mensen deze dingen doen (of laten?). De film doet ook eigenlijk geen poging om een verklaring te vinden. De heilige communie komt overigens wel in een merkwaardig daglicht te staan...
vrijdag 24 januari 2014
L'inconnu du lac*****
Hartje zomer, een idyllisch meer. Franck wordt verliefd op Michel, een mooie man die echter ook gevaarlijk is. Franck is zich van het gevaar bewust, maar kan het desondanks niet laten om steeds meer toe te geven aan de fatale aantrekkingskracht. Sensueel en spannend. Need I say more?
Ook weer zo'n wereld die zo maar de mijne had kunnen zijn, al zou ik dan waarschijnlijk eerder de Henri in het verhaal zijn... Inderdaad sensueel en spannend en eerlijk gezegd voelde je - nou ja, laat ik zeggen: ik - me niet eens zo ongemakkelijk bij al dat (expliciete) naakt. Die Franck is wel te goed voor deze wereld. Ik was graag nog even gebleven voor de Q&A met de hoofdrolspeler, maar er moet ook gegeten worden...
Ook weer zo'n wereld die zo maar de mijne had kunnen zijn, al zou ik dan waarschijnlijk eerder de Henri in het verhaal zijn... Inderdaad sensueel en spannend en eerlijk gezegd voelde je - nou ja, laat ik zeggen: ik - me niet eens zo ongemakkelijk bij al dat (expliciete) naakt. Die Franck is wel te goed voor deze wereld. Ik was graag nog even gebleven voor de Q&A met de hoofdrolspeler, maar er moet ook gegeten worden...
Dzma****
Hele goede herinneringen bewaar ik aan mijn reis naar Georgië in mei 2013. Ooit zag ik al prachtige beelden van de stad Tblisi in Depuis qu'Otar est parti. Ik verheug me op het weerzien met de stad in deze film die speelt kort na de val van de Sovjet-Unie en ook het thema: het zien verdwijnen van het verleden in het licht van een onzekere toekomst, spreekt me wel aan.
De beelden van Depuis qu'Otar est parti kwamen inderdaad weer terug, maar wat me vooral is bijgebleven is het enorm aanstekelijke enthousiasme van de jongste hoofdrolspeler (Datuna) en de liefdevolle banden tussen de twee broers. In welke smerige zaakjes de oudste broer zich begeeft, wordt niet duidelijk, maar doet er volgens mij ook niet toe. Hij heeft de pech net te vroeg geboren te zijn en tot een verloren generatie te behoren. Zijn jongere broertje houdt toch misschien een belofte van een betere toekomst in.
De beelden van Depuis qu'Otar est parti kwamen inderdaad weer terug, maar wat me vooral is bijgebleven is het enorm aanstekelijke enthousiasme van de jongste hoofdrolspeler (Datuna) en de liefdevolle banden tussen de twee broers. In welke smerige zaakjes de oudste broer zich begeeft, wordt niet duidelijk, maar doet er volgens mij ook niet toe. Hij heeft de pech net te vroeg geboren te zijn en tot een verloren generatie te behoren. Zijn jongere broertje houdt toch misschien een belofte van een betere toekomst in.
Mijn verre reizen begon ik in Thailand, een land dat nu ook weer veel in het nieuws is. De bevolking lijkt erg bezig met haar verleden, heden en toekomst. De film toont een Thailand over 100 jaar. Het koninkrijk is niet meer, er worden vraagtekens gezet bij religie en bijgeloof. Voeg daar het homo-erotische aspect bij, en mijn belangstelling is natuurlijk gewekt...
Mooie mannen genoeg en dat is dan ook een van de redenen waarom ik deze film tot het eind heb uitgezeten, want waarom is hij in zo'n gekunstelde vorm gewrochten? Ook wel gelachen trouwens. Het was al moeilijk om mij zo laat op de avond te concentreren op de filosofische uitspraken van een bloedmooie jongen (op zo'n moment ben ik toch ineens eerder visueel dan auditief ingesteld), maar toen hij vervolgens op de wc ging zitten en zijn woorden regelmatig gelardeerd werden met het geplons van in de toiletpot vallende drollen, viel het me zwaar een en ander serieus te blijven nemen...
Mooie mannen genoeg en dat is dan ook een van de redenen waarom ik deze film tot het eind heb uitgezeten, want waarom is hij in zo'n gekunstelde vorm gewrochten? Ook wel gelachen trouwens. Het was al moeilijk om mij zo laat op de avond te concentreren op de filosofische uitspraken van een bloedmooie jongen (op zo'n moment ben ik toch ineens eerder visueel dan auditief ingesteld), maar toen hij vervolgens op de wc ging zitten en zijn woorden regelmatig gelardeerd werden met het geplons van in de toiletpot vallende drollen, viel het me zwaar een en ander serieus te blijven nemen...
zaterdag 25 januari 2014
D'où je viens****
Een ode aan het leven, filmtaal van de grootste schoonheid. Mijn ervaring met films uit Québec is in het algemeen heel positief, dus heb ik meteen de trailer bekeken op de site van het IFFR: inderdaad erg fraai. Dat wil ik zien...
Een juweeltje voor op de zaterdagochtend (geldt trouwens ook voor de korte animatie die eraan voorafging). In de loop van de film wordt de toon wel minder licht , begrijpelijk als je beseft dat het om een autodocument van een door zijn moeder ongewenst kind, maar wat overheerst, is toch een mengeling van weemoed, nostalgie en toch vooral en misschien ondanks alles liefde voor het leven. Je suis la, et on n'est pas seul...
Een juweeltje voor op de zaterdagochtend (geldt trouwens ook voor de korte animatie die eraan voorafging). In de loop van de film wordt de toon wel minder licht , begrijpelijk als je beseft dat het om een autodocument van een door zijn moeder ongewenst kind, maar wat overheerst, is toch een mengeling van weemoed, nostalgie en toch vooral en misschien ondanks alles liefde voor het leven. Je suis la, et on n'est pas seul...
Na Rotterdam CS is het Gare du Nord misschien voor mij wel het bekendste treinstation. Ik vertoef er wel enkele keren per jaar en omdat ik niet van haasten houd, heb ik er inmiddels al ettelijke uren doorgebracht. Een film over dit multiculterele kruispunt van Europa mag ik dan ook niet missen.
Intrigerende mozaïekfilm met elkaar kruisende verhaallijnen die - mij althans - tot het einde bleven boeien. Het gaat soms heel onverwachte kanten op, maar hoe kan dat ook anders met zo'n enorme hoeveelheid individuen op een plek samen. Dat was ook wat Claire Simon beoogde, zei ze ter inleiding van de film: als je een groot station binnengaat, stuit je op een enorme anonieme massa, maar die menigte bestaat uit duizenden unieke individuen. Ben heel benieuwd naar het tweede deel van het tweeluik, dat ik nu meteen ga bekijken in Cinerama, met een grand talk na afloop (maar past dat nog?)
Intrigerende mozaïekfilm met elkaar kruisende verhaallijnen die - mij althans - tot het einde bleven boeien. Het gaat soms heel onverwachte kanten op, maar hoe kan dat ook anders met zo'n enorme hoeveelheid individuen op een plek samen. Dat was ook wat Claire Simon beoogde, zei ze ter inleiding van de film: als je een groot station binnengaat, stuit je op een enorme anonieme massa, maar die menigte bestaat uit duizenden unieke individuen. Ben heel benieuwd naar het tweede deel van het tweeluik, dat ik nu meteen ga bekijken in Cinerama, met een grand talk na afloop (maar past dat nog?)
Deze documentaire vormt een tweeluik met de speelfilm Gare du Nord. Dus laat ik die twee dan ook maar combineren. De filmmakers vragen zich af welke levens er allemaal verborgen gaan achter al die verschillende mensen die zich op het station bevinden. Laat ik me dat nu ook steeds afvragen...
Verschillende mensen die ook al in Gare du Nord voorkwamen, waren ook in deze documentaire te zien. Op een gegeven moment ging ik mezelf zelfs zoeken, maar zo vaak kom ik er nu ook weer niet. ;-) Nou ja, over een maand ben ik er weer, dus wie weet ga ik er een paar herkennen...
Verschillende mensen die ook al in Gare du Nord voorkwamen, waren ook in deze documentaire te zien. Op een gegeven moment ging ik mezelf zelfs zoeken, maar zo vaak kom ik er nu ook weer niet. ;-) Nou ja, over een maand ben ik er weer, dus wie weet ga ik er een paar herkennen...
La cueva***
Een van de thema's van dit festival is "overleven". Een groep jonge toeristen wil eens even wat anders beleven dan alleen luieren op witte stranden en besluit een onbekende grot te onderzoeken en verdwaalt vervolgens hopeloos. Dat roept de beklemmende ervaring op van 127 Hours. Bovendien wordt de film vergeleken met de Spaanse griezelsensatie REC. Benieuwd dus...
Tot op ongeveer driekwart zou ik hem misschien vijf sterren voor de spanning hebben gegeven. Ik moet toegeven dat de Spanjaarden meesters zijn in het genre van de hyperrealistische horror. Maar - en misschien heb ik het volgens anderen wel helemaal fout - dat is nou juist waar het op driekwart van de film wat mij betreft de mist in ging. Volgens de regisseur maakt zo'n extreme situatie niet bepaald het nobelste in de mens los, maar hoe geloofwaardig is het nog?
Tot op ongeveer driekwart zou ik hem misschien vijf sterren voor de spanning hebben gegeven. Ik moet toegeven dat de Spanjaarden meesters zijn in het genre van de hyperrealistische horror. Maar - en misschien heb ik het volgens anderen wel helemaal fout - dat is nou juist waar het op driekwart van de film wat mij betreft de mist in ging. Volgens de regisseur maakt zo'n extreme situatie niet bepaald het nobelste in de mens los, maar hoe geloofwaardig is het nog?
zondag 26 januari 2014
Something must break (Nånting måste gå sender)*****
De film wordt vergeleken met La vie d'Adèle, de bejubelde film waarvan ik tot mijn schande moet bekennen dat ik hem nog steeds niet gezien heb, maar dan met twee jongens, tenminste... een jongen en een transgender, een film die zich nadrukkelijk buiten de hokjesgeest plaatst en een semi-autobiografisch verhaal is van de filmmaker.
"Het moet ruiken naar sterke emoties", zegt Bergsmark over zijn debuut. Nou, dat doet het. Zelden heeft een film me weer zo geraakt als deze. Het resultaat, zo valt te lezen in het commentaar op de website van het IFFR, is een intiem en energiek beeld van mensen die zoeken naar wie ze kunnen en mogen zijn. Compromisloos, teder en hard, bevrijdend en onzeker. Chapeau!
"Het moet ruiken naar sterke emoties", zegt Bergsmark over zijn debuut. Nou, dat doet het. Zelden heeft een film me weer zo geraakt als deze. Het resultaat, zo valt te lezen in het commentaar op de website van het IFFR, is een intiem en energiek beeld van mensen die zoeken naar wie ze kunnen en mogen zijn. Compromisloos, teder en hard, bevrijdend en onzeker. Chapeau!
maandag 27 januari 2014
Tja, wie zijn wij eigenlijk? Zijn wij alleen ons brein, zoals de laatste tijd nogal eens te lezen valt? Het blijft een fascinerend gegeven, iemand die haar hele biografische geheugen kwijtraakt en haar hele identiteit dus weer opnieuw moet opbouwen. Hoeveel is echt van onszelf en hoeveel wordt door onze omgeving bepaald? Ik zal er wel geen definitieve antwoorden op krijgen, maar interessant is het wel...
Ik ben een beetje met verkeerde verwachtingen naar deze film gegaan. Ik verwachtte een serieuze, ontroerende, misschien verontrustende film, met onvermijdelijk humoristische elementen, maar het was eerder een (lullig) humoristische film met zo nu en dan een serieus element. Wat mij betreft dus een gemiste kans.
Ik ben een beetje met verkeerde verwachtingen naar deze film gegaan. Ik verwachtte een serieuze, ontroerende, misschien verontrustende film, met onvermijdelijk humoristische elementen, maar het was eerder een (lullig) humoristische film met zo nu en dan een serieus element. Wat mij betreft dus een gemiste kans.
dinsdag 28 januari 2014
Sacro GRA****
Hoe vaak vraag ik me dat niet af, als ik een grote stad binnenkom. Voordat ik eenmaal in het centrum ben, rijd ik langs allerlei grijze buitenwijken en probeer ik me het alledaagse leven voor te stellen van al die mensen achter al die onbekende ramen. Deze documentaire over verschillende mensen die vlak langs de snelweg langs de rand van Rome wonen, won als eerste documentaire de Gouden Leeuw van Venetië.
De filmmaker heeft wel een aantal bijzondere types bij elkaar gevonden rond de Romeinse ringweg: nooit geweten dat er mensen zijn die luisteren naar palmetende larven om die vervolgens met hun eigen lawaai te bestrijden of dat een aubergine kon ruiken naar natte schoenen die je een tijdje in de kast laat staan, dat een aristocraat zijn huis beschikbaar stelt als locatie voor een fotoroman, en ga zo maar door. Heel onderhoudend en fijn ook dat de personages gewoon voor zichzelf spreken en niet worden gehinderd door onbenullige interviewvragen zoals zo nu en dan in Geographie humaine het geval was.
De filmmaker heeft wel een aantal bijzondere types bij elkaar gevonden rond de Romeinse ringweg: nooit geweten dat er mensen zijn die luisteren naar palmetende larven om die vervolgens met hun eigen lawaai te bestrijden of dat een aubergine kon ruiken naar natte schoenen die je een tijdje in de kast laat staan, dat een aristocraat zijn huis beschikbaar stelt als locatie voor een fotoroman, en ga zo maar door. Heel onderhoudend en fijn ook dat de personages gewoon voor zichzelf spreken en niet worden gehinderd door onbenullige interviewvragen zoals zo nu en dan in Geographie humaine het geval was.
Abidjan, Accra, Bamako. Twintig jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Afrikaanse metropolen. Nu, twee decennia later, wil ik in de zomer weer terug naar (Zuid-)Afrika. Vandaar een aantal korte Afrikaanse films om alvast in de stemming te komen...
Hele verschillende korte films, ook niet gezamenlijk met sterren te beoordelen. Het eerste filmpje uit Kenya zat erg aardig in elkaar met leuke sprongen tussen werkelijkheid en fantasie. Ik heb genoten van de prachtige kleding in het mooie L'autre femme uit Senegal, herkende veel van Abidjan en zie nu al uit naar mijn reis door Zuid-Afrika komende zomer...
Hele verschillende korte films, ook niet gezamenlijk met sterren te beoordelen. Het eerste filmpje uit Kenya zat erg aardig in elkaar met leuke sprongen tussen werkelijkheid en fantasie. Ik heb genoten van de prachtige kleding in het mooie L'autre femme uit Senegal, herkende veel van Abidjan en zie nu al uit naar mijn reis door Zuid-Afrika komende zomer...
woensdag 29 januari 2014
Je kunt je er - terecht - erg over opwinden, over hoe de vrouw in veel samenlevingen - en nu misschien het duidelijkst in de islamitische wereld - onderdrukt wordt, satire is misschien bevrijdender. En zo'n thema leent zich natuurlijk uitstekend voor een omkering: gesluierde mannen in een door vrouwen gedomineerde wereld. Het zal wel lachen worden met een bitter randje...
Nou, dat bittere randje is dan wel erg gecamoufleerd. Het was inderdaad meer kluchterig dan in de eerste plaats satirisch. Een beetje jammer dat de mannen van die schlemielen waren, dat zijn onderdrukte vrouwen toch zeker niet, maar ja, er moet gelachen worden... Wel aardig hoe alles ook in de taal was doorgezet: Bonjour à toutes. J'espère que vous serez toutes très heureuses. Waarom er ook van "plantins", "forêteries" en zo moest worden gesproken, weet ik dan weer niet. En was het nou opgenomen in Kirgizië of Mongolië, met de landkaart van Georgië en het paleis van Ceausescu met een watertoren erbovenop? Wel een ultieme verrassing aan het eind, als "le secret de la générale" wordt onthuld...
Nou, dat bittere randje is dan wel erg gecamoufleerd. Het was inderdaad meer kluchterig dan in de eerste plaats satirisch. Een beetje jammer dat de mannen van die schlemielen waren, dat zijn onderdrukte vrouwen toch zeker niet, maar ja, er moet gelachen worden... Wel aardig hoe alles ook in de taal was doorgezet: Bonjour à toutes. J'espère que vous serez toutes très heureuses. Waarom er ook van "plantins", "forêteries" en zo moest worden gesproken, weet ik dan weer niet. En was het nou opgenomen in Kirgizië of Mongolië, met de landkaart van Georgië en het paleis van Ceausescu met een watertoren erbovenop? Wel een ultieme verrassing aan het eind, als "le secret de la générale" wordt onthuld...
donderdag 30 januari 2014
Han Gong-Ju****
Hoe verwerk je als slachtoffer een traumatische ervaring als de hele wereld jou er de schuld van lijkt te geven? Dat is de vraag waar de zeventienjarige Han Gong-Ju voor komt te staan. Na een incident in het kleine Koreaanse dorp waar ze opgroeide, wordt ze uitgestoten; verbannen naar de grote havenstad Incheon. Volgens de beschrijving gaat het om een indrukwekkend geacteerd sociaal drama. Dat maakt nieuwsgierig...
Inderdaad mooi geacteerd en goed opgebouwd. Ik dacht aanvankelijk dat het meisje door haar nieuwe omgeving niet geaccepteerd zou worden, maar ze was het eerder zelf die niet duldde dat anderen toenadering tot haar zochten. Uiteindelijk begrijp je goed waarom. Maar hoe dat Koreaanse rechtssysteem nou in elkaar zit? Nou ja, onbelangrijk detail...
Inderdaad mooi geacteerd en goed opgebouwd. Ik dacht aanvankelijk dat het meisje door haar nieuwe omgeving niet geaccepteerd zou worden, maar ze was het eerder zelf die niet duldde dat anderen toenadering tot haar zochten. Uiteindelijk begrijp je goed waarom. Maar hoe dat Koreaanse rechtssysteem nou in elkaar zit? Nou ja, onbelangrijk detail...
vrijdag 31 januari 2014
Eastern boys*****
En daar zijn we weer terug op het Gare du Nord, waar een welgestelde vijftiger een jonge Oost-Europeaan benadert voor gay seks en een hele bende op bezoek krijgt. Drie voor de prijs van één: home invasion-film, liefdesverhaal en thriller. Zien dus.
"Wow!" hoorde ik in de rij achter me toen de aftiteling verscheen. Vervolgens verliet het publiek na het applaus de zaal in complete stilte. Ik ben naar huis gelopen en nog steeds klopt mijn hart als een gek en springen af en toe de tranen in mijn ogen. Dit is weer zo'n film die je naar de strot grijpt. Naar het schijnt gebaseerd op een ware gebeurtenis, maar volgens de regisseur gelardeerd met een beetje veel fictie. Hollywood? Nee, goedkope sentimenten zijn het niet, maar hij komt aan, dat is zeker. Komt hier vandaag of morgen nog een film overheen? Wow!
"Wow!" hoorde ik in de rij achter me toen de aftiteling verscheen. Vervolgens verliet het publiek na het applaus de zaal in complete stilte. Ik ben naar huis gelopen en nog steeds klopt mijn hart als een gek en springen af en toe de tranen in mijn ogen. Dit is weer zo'n film die je naar de strot grijpt. Naar het schijnt gebaseerd op een ware gebeurtenis, maar volgens de regisseur gelardeerd met een beetje veel fictie. Hollywood? Nee, goedkope sentimenten zijn het niet, maar hij komt aan, dat is zeker. Komt hier vandaag of morgen nog een film overheen? Wow!
The reunion (Återträffen)*****
Wat ik precies verwachten moet, weet ik nog niet: speelfilm, docudrama, documentaire, reality, kunstproject, het gegeven is in ieder geval interessant genoeg: iemand die vroeger op de middelbare school werd gepest en twintig jaar later weer niet wordt uitgenodigd op de reünie maar toch gaat. Je verwacht een Festen-achtige situatie, maar het schijnt heel verrassend anders uit te pakken. Dat moet ik natuurlijk weten...
Vandaag beleef ik echt een topdag op het IFFR: alweer vijf sterren weggegeven. Deze film zou verplichte kost moeten zijn voor alle pestkoppen en meelopers. En inderdaad, de film heeft verschillende lagen, maar dat verklap ik verder niet...
Vandaag beleef ik echt een topdag op het IFFR: alweer vijf sterren weggegeven. Deze film zou verplichte kost moeten zijn voor alle pestkoppen en meelopers. En inderdaad, de film heeft verschillende lagen, maar dat verklap ik verder niet...
L'armée du salut****
Jonge Marokkaanse schrijver verfilmde zijn eigen boek, dat zijn levensverhaal vertelt. Over een jongen in Casablanca die ontdekt dat je met homoseksualiteit geld kunt verdienen en over een student die arm, koud en eenzaam in Europa bij het Leger des Heils aanklopt. Twee mooie verhalen ineen.
Mooi, ingetogen slot van de avond. Hoewel je veel gemoedsonrust vermoedt in de jonge Abdellah, kabbelt de film eigenlijk rustig voort tot hij abrupt wordt afgebroken. Het vervolg mogen we zelf invullen. Ik wens Abdellah in ieder geval een prachtige toekomst toe en ga nu het boek eerst maar eens lezen...
Mooi, ingetogen slot van de avond. Hoewel je veel gemoedsonrust vermoedt in de jonge Abdellah, kabbelt de film eigenlijk rustig voort tot hij abrupt wordt afgebroken. Het vervolg mogen we zelf invullen. Ik wens Abdellah in ieder geval een prachtige toekomst toe en ga nu het boek eerst maar eens lezen...
zaterdag 1 februari 2014
Love steaks****
Geen Dogma, maar Fogma-film. Zij is een scherpe, gevatte kok. Hij een lieve, verlegen masseur. In het luxe wellness-hotel waar ze werken, bloeit tussen Lara en Clemens een nogal bijzondere liefde op. Hun wereld is te voelen en te ruiken. Met geïmproviseerde dialogen, sensueel gefilmd tussen het echte, werkende hotelpersoneel. Het zou wel weer eens zo'n originele Duitse film kunnen zijn, zoals ik die de laatste jaren regelmatig heb gezien...
Originele film over de haast onwaarschijnlijke relatie tussen een brutale, hyperactieve keukenmedewerkster met een drankprobleem en een hyperverlegen new age masseur... Zulke verschillen moeten wel tot komische situaties leiden. Er werd dan ook veel gelachen - ook door mij - al was het maar om de slapstick die er ook in zat, wat overigens niet storend was.
Originele film over de haast onwaarschijnlijke relatie tussen een brutale, hyperactieve keukenmedewerkster met een drankprobleem en een hyperverlegen new age masseur... Zulke verschillen moeten wel tot komische situaties leiden. Er werd dan ook veel gelachen - ook door mij - al was het maar om de slapstick die er ook in zat, wat overigens niet storend was.
Mother Europe (Mama Europa)****
Veertien stempels in je paspoort terwijl je nog maar twee maanden oud bent. Nee, zo veel heb ik ook weer niet gereisd: bij mij staat de teller nu op 76 landen in 51 jaar. Maar vorig jaar reisde ik ook door (bijna) alle voormalige Joegoslavische landen, dus alleen dat al maakt me nieuwsgierig naar deze film over een jong meisje dat zich verbaast over het verschijnsel grenzen in Europa...
Bijzondere mengeling van de blik van een kind op de wereld, documentaire beelden en kindertekeningen. Belangrijker nog dan Moeder Europa is Moeder Natuur, maar zullen we ooit leren samenleven zonder grenzen? Dat valt te betwijfelen als we Terra's laatste fantasieverhaal moeten geloven: als de vegetariërs aan de macht zijn gekomen en alle dieren bevrijd hebben, eten wij alleen nog salade en bonen en gaan zoveel scheten laten, dat als een meneer een sigaar aansteekt, alsnog de hele aarde ontploft en wij allemaal ieder voor zich op een stukje puin door de ruimte zweven, tenzij we elkaar vasthouden tijdens de explosie natuurlijk...
Bijzondere mengeling van de blik van een kind op de wereld, documentaire beelden en kindertekeningen. Belangrijker nog dan Moeder Europa is Moeder Natuur, maar zullen we ooit leren samenleven zonder grenzen? Dat valt te betwijfelen als we Terra's laatste fantasieverhaal moeten geloven: als de vegetariërs aan de macht zijn gekomen en alle dieren bevrijd hebben, eten wij alleen nog salade en bonen en gaan zoveel scheten laten, dat als een meneer een sigaar aansteekt, alsnog de hele aarde ontploft en wij allemaal ieder voor zich op een stukje puin door de ruimte zweven, tenzij we elkaar vasthouden tijdens de explosie natuurlijk...
Les rencontres d'après minuit***
Een prijswinnende debuutfilm, misschien een beetje gekunsteld? Wat ik er tot nu toe over gelezen en van gezien heb, doet me een beetje denken aan Huis clos van Sartre, misschien ten onrechte? Maar daarvoor zal ik hem toch eerst moeten zien...
Parallellen met Huis Clos waren er wel: naast wat ik al noemde ook een deur die plotseling open gaat, een spiegel, maar wat de maker nou echt wilde met deze campy taferelen, ik weet het niet. Een beetje pretentieuze onzin, als je het mij vraagt... "Klein" detail nog: ik las in de Daily Tiger dat een groot deel van het budget is opgegaan aan de penisprothese van Eric Cantona (!) Wel goed gelukt, moet ik zeggen...
A touch of sin (Tian zhu ding)****
Een prijswinnende debuutfilm, misschien een beetje gekunsteld? Wat ik er tot nu toe over gelezen en van gezien heb, doet me een beetje denken aan Huis clos van Sartre, misschien ten onrechte? Maar daarvoor zal ik hem toch eerst moeten zien...
Parallellen met Huis Clos waren er wel: naast wat ik al noemde ook een deur die plotseling open gaat, een spiegel, maar wat de maker nou echt wilde met deze campy taferelen, ik weet het niet. Een beetje pretentieuze onzin, als je het mij vraagt... "Klein" detail nog: ik las in de Daily Tiger dat een groot deel van het budget is opgegaan aan de penisprothese van Eric Cantona (!) Wel goed gelukt, moet ik zeggen...
A touch of sin (Tian zhu ding)****
Een must-see volgens de festivalcatalogus. Modern tijdsbeeld van China, geïnspireerd door vier onofficiële nieuwsberichten die vooral rondgingen op Weibo (het Chinese Twitter), onderzoekt waarom zo veel 'onbeduidende' incidenten tegenwoordig uitmonden in grof geweld. Chinese meesterfilmer werd bekroond op het festival van Cannes.
nou, mijn portie (expliciet) geweld heb ik wel weer gehad voor dit festival. Wat overigens niet wegneemt dat ik de fotografie en het camerawerk van deze film erg mooi vond en hoe lang hij ook is, ik ben op het puntje van mijn stoel blijven zitten.Toch een goede film dus, al is het niet zo mijn genre.
nou, mijn portie (expliciet) geweld heb ik wel weer gehad voor dit festival. Wat overigens niet wegneemt dat ik de fotografie en het camerawerk van deze film erg mooi vond en hoe lang hij ook is, ik ben op het puntje van mijn stoel blijven zitten.Toch een goede film dus, al is het niet zo mijn genre.
Het lijkt een beetje een traditie te worden voor mij om het festival af te sluiten met een bizarre/semi-griezelige rolprent, dit keer Jim Jarmusch die zich stort op het genre vampierenfilm. Interview with a vampire was al vernieuwend, de vampiers in deze film zetten hun tanden niet meer in nekken, maar halen hun bloedvoorraad in het ziekenhuis. Misschien ook wel een snufje Tous les hommes sont mortels van de Beauvoir in deze romance tussen eeuwenoude onsterfelijke en jong blijvende vampiers, spelend in pre-industrieel Marokko en post-industrieel Detroit...
Ideale locatie, dat verlaten en duistere Detroit (komt meteen op mijn to-do-reislijst), gecombineerd met de hypnotiserende muziek. Gelukkig was het inderdaad geen film voor de traditionele vampierliefhebber, al is aan alle details gedacht. In deze film zijn het eerder (bijzonder) overjarige hippies, die hun bloed halen in het ziekenhuis en na het drinken daarvan in een soort trip raken. Veel verwijzingen en knipogen ook naar het literaire verleden: Byron was een blaaskaak, en voor wie het nog niet wist: Christopher Marlowe (gespeeld door John Hurt) schreef Hamlet. En ik? Ik leef maar weer verder als zombie...
Ideale locatie, dat verlaten en duistere Detroit (komt meteen op mijn to-do-reislijst), gecombineerd met de hypnotiserende muziek. Gelukkig was het inderdaad geen film voor de traditionele vampierliefhebber, al is aan alle details gedacht. In deze film zijn het eerder (bijzonder) overjarige hippies, die hun bloed halen in het ziekenhuis en na het drinken daarvan in een soort trip raken. Veel verwijzingen en knipogen ook naar het literaire verleden: Byron was een blaaskaak, en voor wie het nog niet wist: Christopher Marlowe (gespeeld door John Hurt) schreef Hamlet. En ik? Ik leef maar weer verder als zombie...
42e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
woensdag 23 januari 2013
The Master*****
Paul Thomas Anderson (Magnolia, There will be blood) analyseert de bijzondere relatie tussen sekteleider Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman) en zijn volgeling, de gekwelde alcoholist Freddie Quell (Joaquin Phoenix). De sterke performances en perfect uitgewerkte visuele stijl maken dit de must-see van het jaar. Publieksopener.
Ik had gewoon weer eens zin het festival te openen met een glaasje bubbeltjeswijn en we laten ons dus verrassen...
Toen de directeur van het festival de film kwam inleiden, moest ik onwillekeurig weer even aan de Falende Fyra denken: we zouden een bijzondere vertoning krijgen met een 70mm-projector maar eh... een heel team van specialisten had hem niet aan de praat kunnen krijgen. Soit. Toch een heel intrigerende film gezien met bijzondere acteerprestaties van Joaquin Phoenix en Philip Seymour Hoffman. Een bijzondere film zonder vooropgezette meningen. Je begint je echt af te vragen waar de oprechtheid eindigt en de manipulatie begint. Heel geraffineerd, invoelbaar en bevreemdend tegelijk, kortom stof tot nadenken.
donderdag 24 januari 2013
Take off***
Het gaat er niet om hoe je kijkt, het gaat erom wat je ziet. En wat je gelooft te zien. Films die je optillen naar een andere realiteit, soms dichtbij, soms ver weg.
Ik begin dit festival met een aantal korte films in Lantaren-Venster. Mijn aandacht werd getrokken door de beschrijving van de korte film Stoned, over de rituelen die boeddhistische monniken uitvoeren in Angkor Wat, het tempelcomplex dat in 2010 zo'n enorme indruk op me heeft gemaakt.
Ik begin dit festival met een aantal korte films in Lantaren-Venster. Mijn aandacht werd getrokken door de beschrijving van de korte film Stoned, over de rituelen die boeddhistische monniken uitvoeren in Angkor Wat, het tempelcomplex dat in 2010 zo'n enorme indruk op me heeft gemaakt.
Nou, die Stoned vond ik eigenlijk nog de minst geslaagde korte film. Ik had natuurlijk gewaarschuwd moeten zijn door de aanduiding "hallucinerend", zeg maar gerust "epilepserend". Ik moest echt zo nu en dan wegkijken, door het voortdurende flitslicht. Maar de andere films maakten weer veel goed, vooral de eerste, met de "reizende sproetjes" (raadselachtig voor wie het niet gezien heeft).
Over prikkels die het bewustzijn triggeren of ons juist in heel onverwachte richtingen sturen.
En waarom dan niet een tweede verzamelprogramma korte films? In dit geval viel mijn oog op Na sua companhia, over een eenzame man in een Braziliaanse stad met mensen die graag naar anderen kijken en zelf bekeken worden.
vrijdag 25 januari 2013
Après mai****
Scholier Gilles wordt volledig meegesleept in de politieke en creatieve opwinding van Parijs. Net als zijn vrienden twijfelt hij tussen engagement en persoonlijke ambitie, en moet hij cruciale beslissingen nemen om zichzelf te vinden in een tumutueuze periode. Assayas blijkt een meester in het oproepen van de jarenzeventigsfeer.
Het blijft een interessant gegeven, mei '68. Ik was er zelf net te jong voor. De jaren zeventig heb ik al wat bewuster beleefd. Dus even lekker terugkijken nu ik zelf de vijftig ben gepasseerd...
Mooie film en het is Assayas inderdaad uitstekend gelukt de jarenzeventigsfeer op te roepen. Echt een feest der herkenning. De aanstekelijke soundtrack hielp daar ook prima bij. Hoeveel jongeren zouden hun idealen trouw zijn gebleven? Dat valt wel mee (of tegen, zo je wilt), als je ziet wat er in één zomer al kan gebeuren.
De Amerikaanse geneticus Geoff Burton verhuist naar Duitsland om zijn baanbrekende onderzoek voort te zetten. Langzaam maar zeker ontdekt hij dat zijn geneesmiddel ongelukkige bijwerkingen heeft en dat niet iedereen te vertrouwen is. Spannende thriller met overtuigende hoofdrol van Michael Eklund.
En nu maar hopen dat het niet over de top is, maar dat het vooral op het psychologische vlak een spannende thriller blijkt...
zaterdag 26 januari 2013
Ontroerend én onsentimenteel, dit verslag uit de onderklasse van Texas. Over verslaafde alleenstaande moeder, en vooral haar twaalfjarige zoon die zich zo stoïcijns mogelijk door de gevaarlijke omgeving slaat. Overtuigende lyriek in documentairestijl, met cast van uitstekende non-professionals.
Deze film had Esther ook op haar lijstje staan, evenals de twee laatste films morgen, en dus gaan we er samen heen. Ontroerend en onsentimenteel, dat vind ik wel een goede combinatie.
zondag 27 januari 2013
Jonathas kent geen andere plek dan de Amazone, waar hij woont en werkt met zijn familie. De jungle heeft, als een levend wezen met een eigen wil, een fascinerende aantrekkingskracht voor buitenlandse toeristen en vormt ook voor Jonathas een verleidelijke bedreiging. Betoverend lowbudgetdebuut.
Ik ben een van die buitenlandse toeristen voor wie de jungle een fascinerende aantrekkingskracht vormt en als ik op de trailer afga, lijkt het me een buitengewoon zintuiglijke film die speelt in Brazilië, een boeiend land waar ik net een beetje kennis mee heb gemaakt.
Prachtige beelden en klanken van het oerwoud; dat had ik in de trailer al gezien. Mooi om het reilen en zeilen rondom een fruitstandje langs de weg ook eens van de andere kant te zien, en niet alleen als toerist. De plot rondom de twee broers leek soms wel een bijbelse parabel en het verhaal ontwikkelt zich haast ongemerkt tot de tragische afloop die ik bij aanvang althans niet verwacht had...
Die Welt****
Revolutie! En dan? In eerste instantie meestal onveiligheid en economisch verval. Een jonge Tunesiër weifelt na de omwenteling van 2011 over zijn toekomst. Naar Europa? Zijn vader zegt van niet. Maar hij ontmoet ook een Nederlandse toeriste. Speelfilmdebuut van Nederlands-Tunesische filmmaker.
Een aanrader van de VPRO-gids, deze film die inspeelt op de actualiteit. Deze winter heb ik nog overwogen naar Tunesië te reizen.
Het voordeel van de dubbele afkomst van de filmmaker is dat je ook dit verhaal vanuit beide gezichtspunten kunt bekijken: vanuit de op een betere toekomst hopende jonge Tunesiër en vanuit de Nederlandse toeristen aldaar. Met name in het hoofdstuk "Casanova's" waarin jonge Tunesiërs hun slag proberen te slaan bij twee blonde Nederlandsen, was dat grappig en verhelderend.
Io e te****
De grote Bernardo Bertolucci (Novecento, The Last Emperor) maakte een kleine film, die zich grotendeels in een souterrain afspeelt. Daar schuilt de felle, jonge puber Lorenzo voor zijn moeder, die denkt dat hij op skikamp is. Het onverwachts opduiken van zijn oudere, verslaafde halfzus zet zijn plannen en zijn wereld op z'n kop.
Ook een aanrader van de VPRO. Een kleine film van een groot regisseur. Ik ben benieuwd.
Inderdaad een indringende en innemende film. En wie zal zich aan zijn belofte houden? Ik denk toch eerder broer dan zus...
Een miezerige Britse geluidsman belandt in een Italiaanse studio om elektronische muziek en geluidseffecten te verzorgen voor een groezelige lowbudgethorrorfilm uit het giallo-genre, dat beroemd werd dankzij Dario Argento: seks, geweld en satanisme. De realiteit raakt al gauw vertroebeld door fantasieën. Op zo 27 live begeleiding door een foley artist.
Nee, geloof me nou maar, het gaat me niet om de seks, het geweld en het satanisme, maar dit is toch echt iets voor een auditief ingesteld iemand als ik?
Het gegeven leek me veelbelovend en O.K., de hoofdrolspeler was uitstekend gecast. Toch had ik meer verwacht van de aangekondigde vertroebelingen. Op zijn minst had ik juist daar een grotere rol toebedeeld aan de geluiden.
Der Felsen****
Een middelbare vrouw die niet gevonden heeft wat ze zocht en een jeugddelinquent die nog niet weet dat hij op zoek is naar liefde, ontmoeten elkaar op Corsica. Vreemdelingen in een vreemd land. Laat-modernistisch portret in DV. Onthutsend en hartverscheurend.
Een aanrader volgens de VPRO, onthutsend en hartverscheurend, de woeste schoonheid van het Corsicaanse landschap, kortom: dat moet ik zien.
maandag 28 januari 2013
Paradies: Glaube*****
Voor Annamaria ligt het paradijs in Jezus. Ze wijdt zich aan missiewerk om Oostenrijk op het deugdzame pad te brengen. Op een dag komt haar man, een Egyptische moslim, na jaren afwezigheid weer thuis. Hymnes en gebeden raken vermengd met onenigheden.
Het eerste deel van deze trilogie (Paradies: Liebe) draait momenteel in de bioscopen. Ik heb het helaas nog niet gezien en misschien moet ik de volgorde dus omdraaien. Uit de vooraankondigingen heb ik begrepen dat deze film als een mokerslag aankomt. Laat ik me dus maar voorbereiden...
Dit is inderdaad wel een film die je van begin tot eind op het puntje van je stoel houdt. Aanvankelijk werkt zo veel godsdienstwaanzin verenigd in één persoon vooral op de lachspieren, maar allengs vergaat je het lachen, zeker als de islamitische echtgenoot na twee jaar weer op de stoep staat. Nu ben ik heel benieuwd naar het eerste deel van de trilogie.
Fat shaker****
Heb je die film met die dikke man en die bloedzuigers gezien? Liever niet, zullen sommigen zeggen, maar dan missen ze toch een van de meest bijzondere films van het festival. Een film van een Iraanse kunstenaar die er niet van houdt zijn dromen te vertellen, maar ze liever laat zien. Dromen die de waarheid spreken.
Een van de meest bijzondere films van het festival missen? Dat wil ik natuurlijk niet. Handige jongens en meiden van het filmfestival. Mij heb je!
Nou, ik heb hem gezien! Eerst wilde ik maar drie sterren geven, want je blijft wel voortdurend met vraagtekens zitten. Wat hebben mijn hersenen zitten kraken bij het zien van al deze merkwaardige taferelen: de leguaan op de WC, de kalkoen in de huiskamer, de zoon in de kofferbak, de vader die als een soort stegosaurus met vacuümgezogen glazen op zijn rug zuchtend rondsjokt en bloedzuigers op zijn rug laat zetten... Na de Q&A met de regisseur bleek mijn werkhypothese niet eens zo gek te zijn. Wil je hem horen? Of eerst deze merkwaardige film zien?
Een van de meest bijzondere films van het festival missen? Dat wil ik natuurlijk niet. Handige jongens en meiden van het filmfestival. Mij heb je!
Nou, ik heb hem gezien! Eerst wilde ik maar drie sterren geven, want je blijft wel voortdurend met vraagtekens zitten. Wat hebben mijn hersenen zitten kraken bij het zien van al deze merkwaardige taferelen: de leguaan op de WC, de kalkoen in de huiskamer, de zoon in de kofferbak, de vader die als een soort stegosaurus met vacuümgezogen glazen op zijn rug zuchtend rondsjokt en bloedzuigers op zijn rug laat zetten... Na de Q&A met de regisseur bleek mijn werkhypothese niet eens zo gek te zijn. Wil je hem horen? Of eerst deze merkwaardige film zien?
woensdag 30 januari 2013
Cris (12) en haar broer zijn na eindeloos gekibbel op de achterbank door hun ouders uit de auto gezet: zo begint een kleine zwerftocht door het noordwesten van Brazilië. In moderne, realistische fabel leert een upperclass tiener anders te kijken naar het moderne Brazilië.
Afgelopen zomer heb ik zelf door een stukje Brazilië gereisd en de kloof tussen arm en rijk van dichtbij gezien.
Wat een bescheiden man, die regisseur. Hij hield maar niet op ons te bedanken voor onze belangstelling voor zijn film en hij kon zich überhaupt niet voorstellen dat er buiten Brazilië zo veel mensen naar zouden komen kijken, hoewel de film in eigen land heel goed schijnt te lopen. De film verloopt heel rustig en geeft niet alle informatie weg, waardoor je er zelf als het ware in kan kruipen. Het contrast tussen de gastvrije arme bevolking en de egocentrische rijke bevolking is heel voelbaar, zonder dat het karikaturaal wordt gemaakt.
Hill of Pleasures (Morro dos Prazeres)***
Derde deel van trilogie van Braziliaans-Nederlandse maakster over rechtssysteem in Rio de Janeiro. In de aanloop naar WK Voetbal 2014 en Olympische Spelen 2016 werd een grootschalige politiemacht opgericht om de vele favela's te pacificeren. Diepgravend verslag vanuit de favela 'Heuvel der Geneugten'.
Het laatste wat ik gedaan heb tijdens mijn reis door Brazilië was het wandelen door een gepacificeerde favela in Rio de Janeiro. Ik ben benieuwd wat ik zal herkennen in deze film.
Er viel inderdaad heel veel te herkennen. Ik zag mezelf er weer rondlopen en herkende veel uitzichten. Maar eh... kennelijk was deze favela wel zo grondig gepacificeerd dat verschillende bioscoopgangers zelfs in slaap vielen. Het was interessant om te zien wat er zich in de huizen afspeelde en ook sommige getuigenissen van de agenten trokken mijn belangstelling, maar op de een of andere manier kabbelde de film iets te rustig voort.
Post tenebras lux***
Droomachtige, uiterst persoonlijke en visueel verrassende film van Mexicaanse meester. Raadselachtig ook. Want wat hebben die rugbyende jongeren te maken met die lichtgevende duivel? En hoe verhoudt die relatiecrisis zich tot de vervormd gefilmde paarden? Leidde in Cannes tot felle discussies, en won er de prijs voor beste regie.
Een film die tegelijkertijd wordt uitgehoond als bekroond, is kennelijk ontregelend en prikkelt dus in hoge mate mijn nieuwsgierigheid...
Kon ik van de Fat Shaker nog een betekenis achterhalen, hier ben ik toch niet intelligent genoeg voor, vrees ik. Ik ga nog maar eens het artikel in de Filmkrant lezen, maar volgens mij kwamen die er ook niet uit... Nou, hopelijk hebben de resterende films een begrijpelijk verhaal.
Een film die tegelijkertijd wordt uitgehoond als bekroond, is kennelijk ontregelend en prikkelt dus in hoge mate mijn nieuwsgierigheid...
Kon ik van de Fat Shaker nog een betekenis achterhalen, hier ben ik toch niet intelligent genoeg voor, vrees ik. Ik ga nog maar eens het artikel in de Filmkrant lezen, maar volgens mij kwamen die er ook niet uit... Nou, hopelijk hebben de resterende films een begrijpelijk verhaal.
Twee Poolse studenten worden verliefd tijdens een vakantie in Spanje. Maar een vreselijk ongeluk verpest hun relatie en plannen. Spannend existentieel drama waarin het lot belangrijker lijkt dan de mooiste plannen van de mens.
Mooie mensen, reizen, een spannende film. Dat wil ik wel zien.
Aan het eind van de film vroeg ik me af of het meisje eigenhandig abortus had gepleegd of een suicidepoging had gedaan. Vraag het de producer, zei mijn buurman. - Nee, want dan krijg ik toch als antwoord dat ik dat zelf in mag vullen. Prompt stelde iemand anders dezelfde vraag en kreeg inderdaad het voorspelde antwoord. Zoals dat geldt voor happy endings in de grote publieksfilms, kun je tegenwoordig met recht stellen dat het open einde een cliché is geworden in de serieuzere films. Toch vond ik de film in zijn geheel wel de moeite waard en och... ik vul het einde zelf wel in. Wat zal ik eens bedenken?
vrijdag 1 februari 2013
F*ck for forest****
Een erg filmische documentaire over een groep jonge post-hippies in de marges van de samenleving die zelf porno produceren om daarmee geld in te zamelen om de planeet te redden, met name het ecosysteem. Klinkt geinig, toch? Deze jongeren zijn echter bloedserieus!
Op de IDFA wil ik nog wel eens verrassende documentaires zien, maar porno ter verbetering van het milieu, dat had ik nog niet bedacht...
Op zich is het natuurlijk een briljant idee: hoe makkelijk trekken mensen niet hun portemonnee voor porno, het goede doel zal ze misschien geen f*ck interesseren... Maar toen deze naïeve post-hippies ook daadwerkelijk de bevolking van het Amazonegebied gingen bezoeken, moest het natuurlijk wel fout lopen. Zou Danny nog steeds in zijn eentje massanaaktdemonstraties houden in Noorwegen? Als zij (ik ben haar naam kwijt) maar niet gaat zingen...
zaterdag 2 februari 2013
The Patience Stone*****
Tijdens een oorlog in Afghanistan zorgt een door haar familie achtergelaten vrouw voor haar verlamde echtgenoot. Alleen bidden lijkt nog hoop te bieden, maar geleidelijk veranderen haar gebeden in het opbiechten van haar diepste en meest duistere geheimen.
Een door een man gemaakte film over een door mannen gedomineerde maatschappij gezien vanuit het perspectief van een vrouw, dat alleen al is een bijzonder gegeven.
Heel indringend gefilmd, bijna een toneelstuk trouwens waarin alles aan je verteld wordt. Nou ja, tot het eind dan; dan valt er weer iets door de kijker in te vullen. Het probleem met dit soort films (en dat geldt ook voor de tweede film die ik zo ga bespreken) is dat hij waarschijnlijk niet de echte doelgroep bereikt: de (mannen en vrouwen) die dagelijks gebukt gaan onder oorlogsgeweld en een door perverse mannen gedomineerde maatschappij.
My dog Killer (môj pes Killer)****
Marek heeft geen echte vrienden, behalve zijn waakhond, en hangt rond met een groepje skinheads. Als zijn ontgoochelde moeder weer in zijn leven verschijnt, komt hij voor een vreselijk dilemma te staan. Een authentieke, hypnotiserende kroniek over een zich voortslepend bestaan waarin zich elk moment een uitbarsting kan voordoen.
Een aanrader van het festival, dat het een subtiele, gevoelige film noemt, wat je misschien niet zou verwachten met dit grimmige onderwerp...
Mijn hemel, bepaald geen film waar je vrolijk van wordt. Subtiel, gevoelig, o.k., maar ook uitzichtloos lijkt me.
Bellas mariposas****
Een dag uit het leven van de 12-jarige Caterina, die vanuit de achterbuurt van de Sardijnse hoofdstad Cagliari haar onverwoestbaar optimistische wereldbeeld loslaat op de niet geringe misstanden in haar omgeving. Geëngageerd en ontroerend, vrolijk en treurig, kleurrijk en contrastrijk. Genomineerd voor de Big Screen Award.
Zelf ben ik net terug uit dat betoverende andere eiland, Sicilië, en als ik dan zie dat er aan deze film vijf sterren worden uitgedeeld, wil ik dat zelf ook wel eens zien.
Dit was een stuk luchtiger film dan de vorige, eigenlijk een soort hedendaagse Amélie Poulain, maar dan niet nostalgisch, wel hier en daar sprookjesachtig en vooral ook stouter. De zaal heeft zich prima vermaakt.
No
Van politiek snapt de Chileense reclamemaker (Gael García Bernal) weinig. Maar als de pessimistische oppositie, dankzij buitenlandse druk, een referendum mag houden over Pinochet, weet hij één ding zeker: Nee kan alleen winnen met een blije campagne. Door de meesterlijke chroniqueur van het Pinochet-tijdperk Larraín.
Vijf sterren, dat schept verwachtingen en het zou een waardige afsluiter van het festival kunnen zijn. Met de verse herinneringen aan Chili nog in het achterhoofd, hoefde ik dus niet lang te twijfelen.
Voor deze film hebben ze met opzet een "inferieure" lens uit de jaren '80 gebruikt om de juiste sfeer op te roepen en om archiefbeelden naadloos in te kunnen passen. Missie geslaagd, al hadden ze wat mij betreft het er wat minder bovenop mogen leggen door wat minder recht tegen de zon in te filmen. Het was mooi om te zien hoe veel politieke deelnemers aan de no-campagne eigenlijk helemaal geen fiducie hadden in het welslagen ervan en hem alleen maar wilden aangrijpen om eens flink de waarheid te zeggen door middel van oprechte, maar sombere berichten. Prachtig ook om de werkwijzen van beide campagnes te bekijken, en zou het dan echt zo zijn dat een reclameman een dictatuur op de knieën kan dwingen?
Het zit er weer op. Laat het voorjaar nu maar komen...
Voor deze film hebben ze met opzet een "inferieure" lens uit de jaren '80 gebruikt om de juiste sfeer op te roepen en om archiefbeelden naadloos in te kunnen passen. Missie geslaagd, al hadden ze wat mij betreft het er wat minder bovenop mogen leggen door wat minder recht tegen de zon in te filmen. Het was mooi om te zien hoe veel politieke deelnemers aan de no-campagne eigenlijk helemaal geen fiducie hadden in het welslagen ervan en hem alleen maar wilden aangrijpen om eens flink de waarheid te zeggen door middel van oprechte, maar sombere berichten. Prachtig ook om de werkwijzen van beide campagnes te bekijken, en zou het dan echt zo zijn dat een reclameman een dictatuur op de knieën kan dwingen?
Het zit er weer op. Laat het voorjaar nu maar komen...
Mijn eerste film na het filmfestival. Sommige dingen was ik al weer vergeten, zoals het politieke einde van Margaret Thatcher. Hoewel de film haar onverbiddelijke en harde kanten niet verbloemt, krijg je toch sympathie voor haar, al was het maar om haar moed om zich een plaats te verwerven in het verstikkende mannenbolwerk van de Britse politiek. Maar bovenal... je hebt niet het idee naar een actrice te kijken. Ze is het gewoon. Een diepe kniebuiging en al mijn petten af voor Meryl Streep!
41e INTERNATIONAL FILMFESTIVAL ROTTERDAM
Het is weer zover: tijd voor het jaarlijkse IFFR, het festival dat me de winter door helpt. Hierna mag het voorjaar worden. Volg mij tijdens het 41e Rotterdamse Filmfestival. Door op de titels van de film te klikken, kom je op de beschrijvende pagina's van het festival terecht.
donderdag 26 januari 2012
The Invader****
Het speelfilmdebuut van Provost - vanaf zijn eerste korte film vaste gast in Rotterdam - is een hypnotiserende reeks tableaux uit een grote stad, waar een eigengereide zwarte illegaal, die in de geruchtmakende beginscène aanspoelt op een naaktstrand, een affaire heeft met een rijke blanke vrouw.
Jammer eigenlijk dat die overrompelende beginscène ook al in de trailer zit; ik heb hem dus al gezien of in ieder geval gedeeltelijk. Benieuwd naar het vervolg...
Inderdaad een verpletterende openingsscène die eigenlijk in een notendop al de kern van de film samenvat: meteen is duidelijk dat "monsieur Obama" tevergeefs aanklopt bij een wereld die voor hem gesloten zal blijven. Een volhouder is het wel en het is een bijzondere ervaring te gaan sympathiseren met een stalker. Prachtig gefotografeerd, een mooi begin van het festival.
Les géants*****
Drie jongens in de Ardennen: hun zomer wordt een sprookjesachtig avontuur zonder ouders, zonder geld en op zeker moment ook zonder dak boven hun hoofd. In fraai cinemascope gedraaide, droogkomische en poëtische vertelling van Bouli Lanners (Eldorado), in de geest van Mark Twain.
Als kind keek ik graag naar de verfilmingen van Tom Sawyer en Huckleberry Finn en de droogkomische benadering van Bouli Lanners in Eldorado beviel me prima. Een logische keuze dus.
Mooi, mooi, mooi. Ik heb ademloos gekeken, vaak ontroerd, dan weer geamuseerd, en ik heb me laten meevoeren door de prachtige natuurshots in deze film. Inderdaad waande ik me soms aan de Mississippi, en ook moest ik wel denken aan Stand by me. Een van de jongens deed me ook aan River Phoenix denken. Ja, dit juweeltje krijgt van mij 5 sterren.
Skoonheid***
Schoonheid schuilt in het oog van de waarnemer. Obsessie ook. Skoonheid speelt zich af in een Zuid-Afrika dat we niet vaak zien: blank suburbia, waar je Afrikaans hoort en nauwelijks zwarten ziet. Een confronterend beeld van een conservatieve subcultuur, waar homoseksualiteit onbespreekbaar is.
Films met het thema homoseksualiteit mogen natuurlijk niet ontbreken op mijn lijstje. Deze film werd - hoewel niet erg vrolijk - aanbevolen door de Gaykrant en ook door de VPRO.
Au! Deze film bleek nog veel schrijnender dan ik mezelf had voorgesteld. Confronterend, conservatief, onbespreekbaar, geen woord overdreven. De mooiste momenten vond ik als je als het ware meehunkerend keek door de ogen van de hoofdrolspeler om vervolgens weer teruggeworpen te worden in zijn "officiële" leven. Soms had de film van mij wat meer vaart mogen hebben, maar misschien is dat bewust niet gedaan om de hunkering, beklemming, en de daaruit voortvloeiende rauwheid en gewelddadigheid zo pijnlijk mogelijk te doen beleven...
vrijdag 27 januari 2012
L'estate di Giacomo***(*)
Een zomerdag in Italië. De camera volgt de doofstomme Giacomo en jeugdvriendin Stefi op de voet - in het bos, bij de rivier - zonder het mysterie van hun relatie, tussen ingehouden sensualiteit en kinderspel, te willen verstoren. Lyrische en ingehouden docufictie is volgens velen het beste Italiaanse debuut in jaren.
De Volkskrantbijlage geeft deze film vijf sterren en noemt het een prachtige film, die in alle eenvoud een heerlijke heimwee naar voorbije zomers en lang verloren jeugdliefdes oproept. Nou, daar ben ik nostalgisch genoeg voor...
Vijf sterren is toch misschien wat te veel van het goede, maar voor de rest dekt de beschrijving de lading wel. Ik moest af en toe terugdenken aan Blissfully yours, met de realtime shots, wandelingen door het bos, kalverliefde aan het water, maar bij die film voelde ik me een voyeur. Nu had ik meer het idee dat ik erbij was, misschien zelfs een van hen was. Eigenlijk toch wel een goede prestatie. Misschien toch nog een sterretje erbij?
zaterdag 28 januari 2012
The ultimate pranx case***(*)
In 2010 haalden drie jongens een prank uit met een medescholiere en streamden alles live op internet. Wat begon als een redelijk onschuldige grap liep al snel compleet uit de hand. De bewaarde opnames werden vrijgegeven, zodat wij nu getuige kunnen zijn van deze schokkende gebeurtenissen.
Gewoon nieuwsgierig...
Fake or real? Dat was voor mij eigenlijk geen vraag; voor jullie wel ;-). In het begin wilde ik een van de "overacting" hoofdpersonen het liefst het beeld uit slaan, maar op den duur werd ik toch gegrepen door de uit de hand lopende gang van zaken. De Q&A na afloop was wel verhelderend.
Een strijd der titanen: Sigmund Freud versus Carl Jung. De twee psychoanalytische reuzen worden vertolkt door Viggo Mortensen en Michael Fassbender. Tussen hen in, als hun seksueel hulpbehoevende patiënte, Keira Knightley. Regisseur Cronenberg was nog nooit zo ingetogen en gecontroleerd.
Het lijkt me gewoon een mooi vormgegeven film met een interessant onderwerp; ik laat me gewoon lekker inpakken...
Inderdaad een interessant onderwerp, integer uitgewerkt, met vooral bijzondere dialogen, maar ook fraaie beelden van een begin twintigste-eeuws Oostenrijk?/Zwitserland?/o.k. Duitsland...
Four suns****
Sláma is sinds zijn debuut Wild Bees (Tiger Award 2002) uitgegroeid tot boegbeeld van de Tsjechische cinema. Zijn observeringsvermogen gaat opnieuw hand in hand met begrip voor menselijke zwakheden - en gevoel voor humor - in dit dorpsdrama over Jara, zijn vrouw, zijn puberzoon en zijn zweverige vriend.
Deze film heb ik eigenlijk vooral om de regisseur gekozen. Zijn A country teacher vond ik destijds erg mooi.
Wat kunnen mensen zich toch in de ellende werken en wat doen we elkaar soms aan, ondanks dat we van elkaar houden. Over dit onderwerp had je een bittere zwartgallige film kunnen maken, en soms was deze film dat ook, maar de steeds aanwezige humor zorgde gelukkig voor de broodnodige lichtheid.
Clip***
Niet zomaar een verhaal over volwassen worden en de problemen van adolescenten. Miloš maakte een eerlijk portret van tieners in een seksuele en maatschappelijke achtbaan, zonder te oordelen. Seksueel openhartig, emotioneel verontrustend en meer dan grensoverschrijdend.
Ja, en dan blijven we maar even in het voormalige oostblok en eh...
grensoverschrijdend en verontrustend, daar ben ik altijd voor. ;-)
Seks, drugs, drank en geweld in extremis en alles filmen met je mobieltje. Ik mag hopen dat het een eenzijdig beeld geeft van de Servische jeugd, of sta ik definitief aan de andere kant van de generatiekloof?
zondag 29 januari 2012
Hugo*****
Honderdvijftig jaar na zijn geboorte is de nalatenschap van filmtovenaar Georges Méliès nog springlevend. Scorsese's eerste 3D-film is een stilistische triomf, gebaseerd op een jeugdboek en tegelijkertijd een ode aan de vroegste cinema.
Laat ik me weer even kind voelen. Ik ben gewoon overstag gegaan door de beelden van de trailer en een 3D-film is misschien ook wel een aardige aanvulling op mijn lijstje.
Nou, het is gelukt. Dit is een film die echt de verbeelding aanspreekt; een prachtige hommage aan filmpionier Georges Méliès en een heerlijk begin van de dag.
Le Havre*****
Een optimistisch sprookje over een oude egoïstische man die zijn leven betert door het helpen van een jonge Afrikaanse vluchteling. Hartverwarmende en droogkomische taferelen in de Franse havenstad Le Havre tonen de zachte kant van Kaurismäki. Finse inzending voor de Oscars.
Hartverwarmend en Scandinavisch droogkomisch, twee ingrediënten die me wel aanspreken. Voeg daar het thema en de Franse setting aan toe en je begrijpt waarom ik deze film gekozen heb.
Aan de ene kant is dit zo'n film die je weer het gevoel geeft dat er nog mensen zijn die iets voor elkaar overhebben, maar tegelijkertijd is hij ook weer zo heerlijk over the top, dat je ook het tegengestelde zou kunnen beweren. De wereld die Kaurismäki hier schept, bestaat namelijk niet. Maar toch ging ik er fluitend vandaan...
Een jong koppel (gespeeld door Gael García Bernal en Hani Furstenberg) trekt onder begeleiding van een lokale gids door de bergen van Georgië. Temidden van de weelderige landschappen komt de relatie door een onverwachte gebeurtenis ernstig onder druk te staan.
Het filmfestival is voor mij vaak ook een verlengstuk van mijn vele reizen. Een film met deze titel kan ik dan ook niet voorbij laten gaan, zeker niet nu ik voor de meivakantie een reis naar Georgië heb gepland...
Dit is echt een hyperrealistische film, die niets uitlegt maar alles laat zien zoals het ook echt is, in de kleine details - ik vond erg veel herkenningspunten van mijn eigen trektochten door Verweggistan - maar ook in de kleine psychologie, zonder dat er ook maar één woord aan wordt gewijd.
maandag 30 januari 2012
Twee beslist originele visies op cinema, waarbij landschappen worden onthuld en geschiedenissen onderzocht op een ernstig speelse en ruimhartig ondermijnende manier.
Een beetje ontregeling hoort er ook bij wat mij betreft. Daarnaast moet ik bekennen dat ik geïnteresseerd ben geraakt door het bizarre Palacio de Pena dat ik in 2002 met Richard heb bezocht en door een ontdeugend plaatje dat ik tegenkwam.
Sympathieke jonge filmmakers en fijn dat ze er waren, want zo kon ik nog wat lijn brengen in de raadselachtige - gekunstelde? - scènes die ons werden voorgetoverd. Knap dat zo'n film gemaakt kon worden met een schamel budget van 10.000 dollar. Volgend jaar willen ze met een hele speelfilm komen. Laten we het afwachten.
Scènes uit een huwelijk, gezien vanaf de achterbank van de ruime Mazda 929 waarmee een Chileense familie een paar dagen op vakantie gaat. Sensitief, persoonlijk debuut van Sotomayor, fraai gedraaid door cameravrouw Barbara Alvarez (25 Watts, La mujer sin cabeza).
Een roadmovie door Chili. Need I say more? Dat hoop ik komende zomer ook te doen, op weg van Santiago de Chile naar Rio de Janeiro. Ja, ik weet het, ik ben straalverwend...
Iets korter/sneller had gemogen, maar dat is eigenlijk mijn enige kritiekpuntje. Het acteerwerk was fantastisch naturel en ik herkende veel van mezelf, mijn broertje en zusje vroeger op de achterbank. Jammer dat de mensen op de achterbank in Lantaren Venster 1 het nodig vonden de hele avond met snoepzakjes te ritselen...
dinsdag 31 januari 2012
Nana***(*)
Het bijzondere Nana is gefilmd vanuit het oogpunt van een kind. De vierjarige Nana loopt met een kinderlijke puurheid door een wereld die deels paradijselijk, deels hard en realistisch is. Een intiem en overweldigend debuut van kunstenaar en fotograaf Valérie Massadian.
Dat bijzondere perspectief vanuit een vierjarige vind ik heel interessant.
Mooi gedaan inderdaad. Het is wel een enorme constante in mijn filmkeuze, of komt dat door de keuze van de programmeurs: extreem realisme, gezichtspunten vanuit kinderen. Ik zag het verrassende einde overigens wel aankomen.
donderdag 2 februari 2012
Shame***(*)
Michael Fassbender en Carey Mulligan schitteren in McQueens tweede, opnieuw oogstrelende en zeer fysieke speelfilm, als een succesvolle, maar seksverslaafde dertiger en zijn zus, die onverwachts bij hem op de stoep staat. Langzaam ontrafelt zich hun verleden, met desastreuze gevolgen.
Nee, ik ben niet seksverslaafd (denk ik), maar in Parijs vielen de affiches me al op en de recensies zijn buitengewoon lovend.
Als ik heel eerlijk ben, vond ik de film nou ook weer niet zo overdonderend. Misschien had ik te hoog gespannen verwachtingen door de lovende recensies. Het is ook geen film voor een "lekker avondje uit". Je gaat je ook afvragen hoe de levens van broer en zus in het verleden zo beschadigd zijn. Bijzonder was wel de muziek van Glenn Gould en de wanhopige lege blik van de hoofdrolspeler tegen het eind van de film.
Het gesloten Myanmar (Birma) lijkt zich momenteel een klein beetje te openen. Net daarvoor sloop de jonge filmmaker Midi Z terug zijn land van oorsprong in om er een kleine, maar opmerkelijke speelfilm te draaien. In een arm land draait alles om geld. Op het tragikomische af.
Films uit een (tot nu toe) haast afgesloten land intrigeren me altijd en je zult zien... in de nabije toekomst doe ik vast ook Birma aan.
Je kunt je niet genoeg realiseren hoe goed we het hier hebben, crisis of niet. Wat kost het, wat verdien je, dat speelt bij alles een rol in deze film en zowat iedereen wil zijn geluk in het buitenland beproeven. Geen wonder ook, als je bij MacDonalds in Amerika een maandsalaris per uur kunt verdienen. Leuk vond ik wel dat alles werd ondertiteld, ook de propagandaliederen, sentimentele liedjes en reclameteksten.
vrijdag 3 februari 2012
Nieuw hoofdstuk van Panh over de Rode Khmer. Duch is een unieke getuigenis van de man die verantwoordelijk was voor kamp S21, waar 12 duizend mensen de dood vonden. Duch aanvaardt, in een lange monoloog, verantwoordelijkheid voor zijn daden, maar verwijst wel naar de heersende ideologie.
Dit is voor mij natuurlijk een absolute must na mijn bezoek in 2010 aan de gevangenis in Phnom Penh waarvan deze oorlogsmisdadiger directeur was gedurende het Rode Khmer regime.
Indrukwekkend document dat ik inderdaad absoluut niet had willen missen. Ik geloof niet dat ik eerder een oorlogsmisdadiger zo openhartig heb horen praten over zijn daden en zijn verantwoordelijkheid daarvoor. Het beeld komt naar voren van iemand die uit angst zijn "plicht" bleef uitvoeren. Hij geeft ook volmondig toe dat hij zelf de moed niet had om daadwerkelijk te martelen en te moorden en op bepaalde momenten liever bewust de andere kant op keek. Misschien in de hoop op vergiffenis blijkt hij zich uiteindelijk zelfs tot het christendom te willen bekeren - een scène waarin hij in de bijbel leest had er wat mij betreft uit mogen blijven - maar ik vrees dat hij zal moeten aanvaarden dat die clementie er op aarde in ieder geval niet komt, want juist vandaag is zijn vonnis (35 jaar) in hoger beroep omgezet in levenslang.
